miércoles, 27 de mayo de 2009

Interesante artigo de Ignacio Sánchez-Cuenca extraído do diario "El Pais"






Graciñas o lector deste blog por darnos a posibilidade de atopar un artigo tan interesante para aqueles que disfrutamos coa política:







La derechización de los intelectuales españoles


Aunque viene de atrás y el proceso ha sido gradual, en los últimos años se ha acelerado, y desde luego se ha hecho más visible, un muy notable desplazamiento de buena parte de los intelectuales españoles hacia posiciones conservadoras y derechistas. Los intelectuales -entendiendo por tales, en un sentido muy amplio, a aquellas personas con un protagonismo destacado en la esfera pública: profesores universitarios, periodistas, escritores, etcétera- se han derechizado, muchas veces a cuenta de la negación de la diferencia misma entre la izquierda y la derecha, que consideran superada, mistificadora o simplemente sectaria.
Siempre ha habido muchos intelectuales de derechas y, como es lógico, continúa habiéndolos. Ocurre así en todas partes. Lo que no resulta tan habitual es que en el lado opuesto del espectro ideológico haya habido una especie de desbandada generalizada. Muchos de quienes escribían antes desde posiciones a veces furiosamente radicales o revolucionarias, hoy defienden no valores liberales, como quizá cabría esperar, sino ideas que sólo cabe calificar de reaccionarias.

Este cambio se hace especialmente chocante en los casos más extremos, en aquellos que defendían la dictadura del proletariado, el marxismo más estricto, el derecho a la autodeterminación de los pueblos, o incluso a la propia ETA. Muchos de ellos andan hoy en las antípodas de todo aquello. Sus preocupaciones ahora son muy distintas, como la defensa de la unidad de España, la guerra a los nacionalismos periféricos, el desprecio a la socialdemocracia, el combate frente a esas espectrales amenazas del relativismo y el multiculturalismo, el lamento por la pérdida del modelo antiguo de la educación, basado en la jerarquía y la disciplina, o la defensa, en nombre del realismo y la madurez, de cuantas intervenciones armadas tengan a bien emprender Estados Unidos e Israel.

Hay, por supuesto, casos mucho menos llamativos, pero seguramente más abundantes, de intelectuales que fueron de izquierdas, socialistas por ejemplo, que se identificaron en su momento con el proyecto de Felipe González, y que han pasado a abrazar una confusa mezcla de liberalismo y nacionalismo español que cristaliza en el desprecio a la figura de José Luis Rodríguez Zapatero. Muchos de ellos han dedicado grandes esfuerzos a hacer escarnio de esa pobre figura imaginaria, casi mítica, del progre profundamente antiamericano, que apoyaba a Fidel Castro, que tenía sus ambigüedades ante el terrorismo, que veía casposa la idea misma de España, que rechazaba los métodos memorísticos en la escuela, que hacía apología de un pacifismo ingenuo, que pensaba que la policía era un cuerpo represivo... En fin, un discurso perteneciente en todo caso al género autobiográfico y hecho en realidad con el claro afán de justificar ante sí mismos y ante la sociedad cambios ideológicos pendulares, que van de un extremo a otro. ¿Cuántos artículos de opinión en esa línea no hemos leído en las páginas de este periódico en los últimos, digamos, 15 años?

Quizá sea la cuestión eterna sobre el ser de España la que mejor ha permitido visualizar el cambio al que me refiero. Si en otros tiempos los intelectuales de izquierda creyeron tener una suerte de afinidad natural con los movimientos nacionalistas vascos y catalanes que reclamaban un Estado propio, hoy han abjurado completamente de aquellas ideas y las han sustituido por otras no menos dogmáticas y esquemáticas que las anteriores, según las cuales estos nacionalismos son un vestigio de la "tribu", una doctrina irracionalista de principio a fin que no cabe en nuestro orden liberal. El término "tribu" es hoy un comodín tan gastado como en su día lo fue el "sistema" o los "poderes fácticos".

Como una derivación natural de la cuestión nacionalista, la lucha contra el terrorismo de ETA ha tenido efectos similares. En estos últimos años han surgido, como si fueran setas, intelectuales que se mostraban muy indignados con los etarras, justo cuando ETA menos mataba. Estos antietarras sobrevenidos, que no se ocuparon de este drama en los tiempos realmente duros, y que escriben bien alejados del País Vasco, se han aprovechado descaradamente del prestigio moral que otorga la resistencia frente a ETA para hacer su peculiar ajuste de cuentas con las ideas que defendieron antaño.

Como todo fenómeno complejo, la derechización creciente de los intelectuales que fueron de izquierdas tiene múltiples causas. En primer lugar, cabe destacar el espíritu de los tiempos. El auge del neoconservadurismo por un lado, así como el colapso del marxismo que, por muy distintas que fueran las formas que adoptara, servía al fin y al cabo de lengua común de la izquierda, sumado todo ello a la confusión sobre el papel que puede desempeñar la socialdemocracia en el capitalismo actual, ha creado un clima propicio para el abandono de las antiguas convicciones ideológicas. No son pocos los que se han dejado arrastrar cómodamente por esta corriente. Aunque se suponga generosamente que los intelectuales somos gente que piensa por sí misma y revisa críticamente sus ideas, en realidad nos dejamos influir por las modas y las tendencias tanto o más que el común de los mortales.

El espíritu de los tiempos tiene además una especificidad propia en España. La historia política de nuestro país ha sido extremadamente convulsa. Sólo así se explica que muchos intelectuales abrazaran el izquierdismo para oponerse a Franco. Desaparecido éste, fueron evolucionando en la democracia hacia posiciones liberales que son las que habrían tenido de forma casi natural, por su origen social y formación, si España no hubiera pasado por una dictadura tan prolongada. A esto hay que sumar el estigma que ha arrastrado en nuestro país la derecha democrática debido a sus conexiones con el régimen anterior. Algunos intelectuales se atrevieron a hacer explícitas sus nuevas posiciones sólo cuando, tras la llegada del PP al poder en 1996, ese estigma comenzó a diluirse.

Hay también una cuestión generacional que no cabe soslayar. Los intelectuales que han tenido una fuerte presencia en la esfera pública desde los tiempos de la transición, cuando eran todavía muy jóvenes, tuvieron sus años de gloria bajo los primeros Gobiernos de Felipe González. Lo llamativo es que no se resignen a perder el oligopolio de las letras 30 años después. En un país normal, con un sistema político consolidado que lleve largo tiempo funcionando, la renovación de personas e ideas se produce con total naturalidad. Aquí no. Es anómalo que las personas que nacieron, aproximadamente, entre 1935 y 1950, comenzaran tan pronto y acaben tan tarde.

Su incomprensión y su desconcierto ante la generación socialdemócrata en el poder salen a relucir casi a diario. Que se trata de una cuestión generacional queda meridianamente claro por el tono de riña y suficiencia que se emplea para realizar lo que debería ser la crítica razonable al Gobierno y a su presidente. Esa falta de entendimiento generacional explica también, según me parece, la deriva liberal-derechista de tantos intelectuales que, sin embargo, se identificaron, con mayor o menor entusiasmo, con los Gobiernos socialdemócratas de Felipe González.

Este abandono de la izquierda ha provocado una creciente hegemonía de las ideas liberales-conservadoras, que son hoy las dominantes en periódicos, revistas de debate y ensayo, libros y otros elementos que componen la esfera pública. Los centros de agitación intelectual están hoy en la derecha. En la izquierda no extrema no hay nada parecido a un debate desde hace mucho tiempo, como atestigua la facilidad con la que se propalan en España tópicos exagerados y sin fundamento sobre el catastrófico estado de la educación, el desastre del sistema autonómico, o la cuestión de los derechos lingüísticos.

Lo más curioso del caso es que quienes han abandonado los principios progresistas exigen a los demás que recorran el mismo trayecto, de forma que si alguien se resiste se le tacha de inmediato de sectario, dogmático o vendido. El ardid es muy burdo como para pasar desapercibido y, en el fondo, resulta revelador de la incomodidad que muchos sienten cuando se les recuerda su "evolución", por llamarlo de alguna manera.

¡Qué extraños son estos nuevos liberales que se siguen creyendo progresistas!


Ignacio Sánchez-Cuenca es profesor de Sociología en la Universidad Complutense de Madrid.



As aventuras de "OREJA MAYOR"

Pincha no enlace seguinte:

lunes, 18 de mayo de 2009

Cartas a Antón de Bernardo García Cendán 15-05-09

Meu amigo Antón:

Hai xa moito tempo que non vou pasear á beira do Madalena, así que non fun observador directo dese cheirume pouco fresco que, segundo o teu comentario, percibe o camiñante cando pasea, ou o pescador cando tenta sacar unha troita de entre a merda licuada. Os edís Martín e Irimia preguntáronlle oficialmente aos que mandan, e estes responderon que, para amañar o desastre, nin teñen cartos nin os reciben da Xunta. E xa está: os vilalbeses, que aguanten. Eu non coñezo polo miúdo o asunto, así que non teño outro comentario diferente do que ti me facías antonte, cando nos atopamos: non terán cartos para amañar a depuradora, pero ben que os tiveron para poñer na auga de todos un adefesio en forma de castelo que, por riba, só pode utilizar quen teña euros. Engado pola miña conta que tampouco sei con que pagaron un horripilante cementón co que mataron o saudable verdor que abeira o río, sen explicarnos para que serve.


Tampouco che souben responder á outra cuestión que, chuscando maliciosamente os ollos, me propoñías: por que algúns mestres de educación física non queren participar cos seus alumnos no chamado “cross das Letras Galegas”, unha carreira festiva organizada con motivo da celebración literaria. Pregunteillo a un dos profesores e díxome que os pequechos dun colexio non se senten ben tratados polos mandos municipais na utilización da infraestrutura deportiva, un pavillón do que teñen usufruto os escolares, aínda que sexa responsabilidade do Concello. O que non sei é se hai outras razóns, como, por exemplo, que a lingua galega non se teña en conta na organización do evento. Xa se sabe que o correr non ten idioma, pero pode acontecer que as instrucións previas e a cerimonia dos premios sexan alleas ás palabras que dan motivo e ocasión para a festa deportiva. O mestre consultado non mo dixo, pero non sería a primeira vez que iso acontece, e non parece lóxico.


E, falando disto, o vindeiro domingo é o día das Letras Galegas no que, polo visto, contas participar activamente. Foi para min unha gran sorpresa que me comunicaras a túa decisión de acudir a Compostela para estares na manifestación en defensa da nosa lingua, pero de seguida comprendín que non había tal: pensei que irías alí para visitar aos teus fillos e, de paso, non deixarías de contemplar con maliciosa indiferenza o paso dos manifestantes mentres, coa boca pequena, estarás a dicir: pobre xente. Pero non, non o podía crer cando me aseguraches que habías ir e camiñar canda todos nós, e, de paso, iso si, estar cun dos teus fillos que tamén por alí andaría; pero o primeiro, primeiro, asegurabas, sería a manifestación. Imposible, pensei, este cachazudo estase a burlar de min. Ben sei que sempre falas galego, pero nunca sospeitei que te volveras reivindicativo do idioma. Quen lea esta carta, se te coñecera, andaría alucinando co teu razoamento: ben me decatei, dicíasme, que os actuais gobernantes puxéronse de acordo con eses que se chaman “bilingüismo” para chamarnos pailáns aos que falamos como galegos. Home, tampouco é iso, repliqueiche, chámanse bilingües porque precisamente o que queren é que os galegos tamén saibamos falar o castelán. Non me deixaches rematar a frase e case berrabas mentres untabas de saliva as túas verbas: non che é así, non che é tal, esa é a desculpa, o que queren é que os seus fillos non perdan o tempo en aprenderen galego e moito menos que os profesores falen con eles na nosa fala porque pensan que non é fina dabondo. E iso non o consinto. Asegúroche que non o podía crer, pero quedei moi reconfortado. De haber moitas reaccións coma a túa, a nosa lingua ha permanecer.


E, por certo, pregunteiche, sabes quen é o autor que se celebra este ano?. A verdade é que non o sabías ou, mellor, xa non lembrabas o seu nome, pero algo tiñas no maxín. Efectivamente, oíras falar de que ese home de letras era un señor que andaba a dicir que os galegos eramos de natureza tristes: así nacemos e tristeiros andamos ao longo da nosa vida, a diferenza de, por exemplo, os andaluces que semellan felices e por calquera cousa entoan un brioso olé! e póñense a cantar chocando as mans. E, baixando a voz, comentabas que ese escritor ten a súa razón, pois algo tristes si que somos.


O caso é que eu tiven que poñerme en plan profesor para explicarche que tal escritor chamábase Ramón Piñeiro, un home de Láncara ao que se lle debe un esforzo importante para que as cousas da nosa terra seguiran vivas cando, despois da guerra, os vencedores empeñábanse en que as descoidásemos. E non dixo que os galegos foramos tristes: el falou de que eramos saudosos, que tiñamos “saudade”, como tamén a teñen os portugueses que inventaron esa música que lle chaman o “fado”, algo semellante ao que nós chamamos o “alalá”. Non é que sexamos sempre tristes, o que pasa é que, mesmo cando andamos moi ledos, sempre temos unha certa carga de melancolía porque nos damos conta de que as ledicias nunca son completas; aínda que nos sintamos ben e riamos a cachón, temos algo de ansiedade por algo máis fondo que botamos de menos. Non é doado de explicar, pero ti interrompíchesme para concluír ao teu xeito: o que me queres explicar é que a xente da nosa terra somos algo filósofos aínda que non teñamos estudos. Poida que haxa algo diso, respondín. E quedamos en que marchariamos xuntos na manifestación de Santiago e, mentres camiñemos, entre o teu fillo e máis eu tentaremos explicarche algo máis dese asunto que tanto che picou a curiosidade.


Agardando ese momento, vaite coidando. Mentres, recibe unha aperta do teu amigo


Bernardo

Cartas a Antón de Bernardo García Cendán 08-05-09

Meu amigo Antón:

Foi pena que onte polo serán non te animaras a me acompañar para recuperar na miña compaña ese humor que levas tempo perdido coas túas angurias e cansazos na alma. Pero, xa se sabe, coa túa manía de que ninguén saiba quen ven sendo o destinatario e inspirador destas cartas semanais, fúcheste aburrir diante do televisor, a facer zapping absurdamente, mentres eu ría con eses meus amigos que ti sempre quixeches tratar. Seguro que estes non terían inconveniente en que nos axudaras no labor que iamos facer: somos membros dun xurado encargado da selección de premiados no concurso literario que leva o nome de “Benxamín Paz” e no que participan nenos e nenas moi noviños: seis ou sete primaveras. Hai xa alomenos unha ducia de anos que me convidan a tal mester, e xa che teño contado que, ao final dese labor compartido, sempre teño a sensación gozosa de ter feito un servizo público inescusable que, ademais de estimulante, convértese para min nunha ocasión de recuperar cos amigos unha dose de humor imprescindible. Por iso te convidei a participar: ti tamén o precisas.


Claro que non todo é humor porque non todo é doado. Afeito a ler cousas de adultos, teño que me poñer ollos e mente dun neno para afrontar ducias de contos e poemiñas fervorosamente elaborados por cativiños esperanzados. E o problema non é tanto lelos, cousa moi agradable, senón ter que escoller, entre tantos, catro ou cinco gañadores, co perigo evidente de deixar no anonimato aos máis deles que, sen embargo, puxeron en cada palabra, laboriosamente escrita, toda a esperanza de ver publicados os seus nomes en premio dos seus esforzos.


Confésoche que cada vez que elixo o que me parece mellor sinto dentro de min un comezón de mala conciencia por se estou a cometer a inxustiza de non ter aquilatado suficientemente o valor dos que quedaron sen premio. Sempre que estou nese labor, ando a me preguntar se neste mundo tan competitivo no que nos toca vivir facemos ben en promover nos infantes, tamén no eido literario e desde tan cedo, un plus de competividade. Sigo sen saber a resposta axeitada a este problema. A verdade é que cada conto e cada poema parécense moitísimo entre si, e poida que, neste senso, cada un deles debería ter a recompensa dun premio polo labor feito. Pero, pola contra, tamén é certo que de cando en vez aparecen verdadeiras fermosuras orixinais que sería inxusto non destacar. O desacougo, sen embargo, non me pasa porque sempre me ven á cabeza algo que ti, Antón, me tes comentado a miúdo: non terán nesa competición unha importante vantaxe os picariños procedentes de clases sociais máis instruídas e estimulantes?. Seguramente, pero tampouco cabe dúbida de que, ás veces, a competición anima o empeño, e dese esforzo acaban por saír verdadeiras xoias que non son necesariamente debidas á influencia familiar. Ben mirado, tamén é certo que todos temos xogado ao fútbol e só algún rematou por ser Zarra ou Iniesta, mentres que os demais conformámonos con pasalo ben no partido sen quedarmos frustrados. Así que, coas miñas dúbidas nos miolos, fixen o mellor que souben tratando de ser o máis xusto posible.


Fose como for, o asunto é que, superadas as miñas preocupacións e co deber cumprido, asegúroche que gocei abondosamente tanto da lectura como da conversa cos meus compañeiros de xurado comentando aquelas orixinalidades sorprendentes que nos mostraban os recen nados escritores chairegos, porque che aseguro que había ben delas. Atópaste de súpeto, por exemplo, cun conto sorprendente onde un pequerrecho describe minuciosamente unha voda, e cando vas lendo, descobres que non é unha voda calquera senón que a súa imaxinación fixo matrimoniar nada menos que un zoco cunha zapatilla, e quédaste preguntando, alucinado, como se lle ocorrería tal cousa.


E así unha e outra lectura que nos ollos avellentados do xurado poñen a frescura dunha vida que comeza. E que seguramente terá futuro. Porque, efectivamente, non creo que haxa mellor preparación para a vida que observar a realidade, ou mesmo inventala, e tratar de narrala coas palabras máis noviñas que acaban de aprender. Asegúroche que nos sorprendemos e rimos de verdade coas súas invencións, e demos por moi boas as horas que neste mester pasamos xuntos. Ti, meu Antón, por túzaro, perdiches a ocasión de facer coma nós. E non podes dicir que eu non insistira. Expliqueiche que, do mesmo xeito que acodes ao campo de fútbol para ver xogar aos teus netos, tamén aquí poderías ver o comezo dun escritor ou escritora que se ha sumar á conta dos autores chairegos que nos honran. Xa sabes, ten que haber Racing Club Vilalbés e ten que haber tamén Concursos literarios “Benxamin Paz”. Por certo, creo que o ano que ven han poñer un premio engadido que levará o nome de “David”, ese neno que, malogrado na cola dun tractor, deixou un enorme regueiro de emoción en Vilalba onde hoxe se contempla tenramente o esforzo da súa nai, tragando bágoas, para seguir a facer, día tras día, no mesmo colexio onde el estaba, o xantar que comparten os seus pequenos compañeiros. Seguro que no maxín dos iniciais escritores chairegos xa andan a bulir palabras en verso que deixarán lembranza perpetua de David, do mesmo xeito que, desde hai ben anos, os estudantes da Chaira non deixaron que morrera o nome do mestre que foi para eles Benxamín.


E nada máis por hoxe. Recibe unha aperta do teu amigo


Bernardo

jueves, 14 de mayo de 2009

Preguntas o Grupo de Goberno pola mala situación do Cemiterio Municipal despois do finamento de Remigio, mágnifico traballador e veciño de todos nós

.
.
.
Dende aquí e dende todos aqueles que formamos parte do proxecto socialista dende fai moitos anos queremos ter un recordo especial para Remigio polo seu traballo e bonhomía cos seus veciños de Vilalba que sempre o recordaremos e o teremos no noso corazón.
.
.
.

.
.

PREGUNTAS


O Grupo Municipal Socialista está preocupado pola actual situación do Cimiterio de Vilalba.

Desgraciadamente faleceu o responsable destas instalacións, para quen temos un recordo moi especial, pola súa adicación, discreción e saber facer.

Neste momento, calquera persoa que se achegue ao Cemiterio, pode apreciar o seu descoido: os baños están impracticables, desapareceron as escadas para subir aos nichos, non hai apenas regadeiras, etc.

Prevendo que esta situación se alongue no tempo, e que poida chegar a constituir un grave problema para quenes visitamos as tumbas nos nosos familiares, o Grupo Municipal Socialista pregúntalle o Señor Alcalde:

  1. ¿Quen ou quenes están ao coidado, neste momento, do noso Cemiterio?
  2. ¿Está previsto convocar proximamente a praza de responsable do Cemiterio Municipal?

martes, 12 de mayo de 2009

Moción pedindo a dobre canalización o pozo de tormentas e a limpeza do Río Madalena














EXPOSICIÓN DE MOTIVOS:

En multitude de ocasións dende fai moitos anos, o Grupo Municipal Socialista ven denunciando os continuos vertidos contaminantes que a depuradora municipal de Vilalba envía ó río Madalena e ten solicitado do Grupo de Goberno do Partido Popular que tome medidas para poñerlle fin a esta situación.

Cada vez que no noso concello, as condicións metereolóxicas son adversas e a chuvía provoca que o fluxo de efluentes polo nosa rede de recollida sexa o suficientemente elevado para que a depuradora non poida tratar todo ese caudal, sucede que a saída de auga evacuada pola depuradora, sae sucia e con moitos sólidos acumulados para a desgracia do noso río e daqueles seres vivos que viven nel.

Nestas últimas datas a situación empeorou con continuos vertidos, máis de oito días vertendo contaminantes no último mes, que veñen denunciando entre outros a asociación de pescadores deportivos do noso concello.

Todos sabemos que esto é debido a incapacidade da depuradora de absorber toda esa cantidade de auga nos momentos de crecida e que estos vertidos poderían ser evitados se houbese algún tipo de mecanismo que fose capaz de evitar que tanta auga xunta chegase as instalacións actuais.

A mellor solución pasaría por ir desenrolando un proxecto de dobre canalización que separase nas nosas rúas as augas fecais das augas pluviais, que non terían que ser tratadas do mesmo xeito se fosen por un conducto diferente e que darían a posibilidade de que a depuradora non se colapsara por estes excesos de caudal de auga que chega nos momentos de crecida, dende o Grupo Municipal Socialista estamos seguros de que esta é a mellor solución e por iso levamos presentando en numerosas ocasións nesta lexislatura e noutras anteriores, iniciativas para que aproveitando outro tipo de obras nas nosas rúas e coa aparición de fondos doutras administracións, se utilizasen para ir desenrolando esta dobre canalización. Aínda nestas últimas datas, propuxemos o PP que utilizase cartos do Plan Estatal de Inversión Local contra a crise, para comezar dita dobre canalización, pero ata o de agora os membros do grupo de goberno do PP fixeron caso omiso das nosas propostas.

Existe outra solución, non tan boa como a anterior, pero que podería ser eficaz co fin de evitar as continuas crecidas que fan que a depuradora verta auga sucia sen tratar, dita solución sería a instalación dun pozo de tormentas que acumulara as augas das crecidas para evitar que éstas colapsaran a depuradora, e debido a que os nosos gobernantes non amosan a mínima intención de acometer obras na procura da dobre canalización pretendida polo noso grupo, desexaríamos que polo menos este pozo de tormentas fixese que o río deixase de sufrir estes vertidos e que o seu ecosistema non siga morrendo polas múltiples agresións que lle estamos a infrinxir cun comportamento tan irresponsable.

Por outra banda existe un grupo de xentes en Vilalba agrupadas na Asociación de pesca deportiva que están fortemente comprometidas na defensa dos nosos ríos e andan a traballar a reo na procura de ter un río sostible, con moita vida no seu interior e exterior e así poder desenrolar nel o deporte de pesca deportiva. Estes veciños están moi preocupados polas continuas agresións que exerce a depuradora no tramo de pesca sen morte onde practican este deporte e pola continúa suciedade que invade o río sen que os nosos gobernantes tomen as medidas oportunas para ter un cauce limpo de ramas, árbores e porquerías que invaden o seu paso polo noso concello.


Por todo o anteriormente exposto, propoñemos ó pleno desta Corporación a adopción dos seguintes,

ACORDOS:


1. Aproveitar a apertura estival da presa da praia fluvial, para levar a acabo a limpeza desta, para evitar encher de porquería o ecosistema onde a Asociación de pescadores leva a cabo o seu deporte e o traballo de cría das troitas coas que intentan repoblar o río.

2. Solicitar os permisos pertientes e/ou proceder a limpar o cauce do río no seu paso polo paseo fluvial do noso concello de ramas, árbores e outras suciedades que acaban coa vida no seu interior.

3. Presupostar e proceder en breve a construcción dun pozo de tormentas que evite os continuos vertidos contaminantes da depuradora municipal, construcción que ten que efectuarse sen falla no ano próximo tanto con financiación propia como coa colaboración doutras administracións.

4. Redactar un plan de realización de obras para conquerir a dobre canalización das augas pluviais e fecais que leve a cabo unha progresiva implantación deste sistema nas rúas do noso casco urbán nos anos vindeiros.

En Vilalba, a 08 de Maio de 2009
.
.

sábado, 9 de mayo de 2009

Preguntas do GMS para saber o porqué do mal comportamento dos mandatarios do Concello co Colexio Insua Bermúdez

O Grupo Municipal Socialista ten coñecemento dunha carta enviada dende a Directiva do Colexio Insúa Bermúdez de Vilalba os mandatarios do Concello, onde se lles recrimina que levan máis de 5 anos pedindo que se lles enclaven unhas porterías para a seguridade dos nenos, que lles foi hurtado material deportivo por parte do Concello e que lles pecharon un despacho onde se cambiaban os profesores para estar cerca dos alumnos e que cambiaron a pechadura polo que non poden utilizalo. Esperamos as contestacións por parte do Grupo de Goberno do PP ante tal desfachatez.
PREGUNTAS


O Grupo Municipal Socialista está preocupado pola información da que fumos coñecedores nestas datas e que ven a poñer en relieve o presunto comportamento reprobable dos dirixentes do Grupo de Goberno do PP coa dirección actual do Colexio Insua Bermúdez e cos seus usuarios, veciños do noso concello.

Por todo isto e para coñecer a fondo estas informacións, o Grupo Municipal Socialista pregúntalle o Señor Alcalde:


· ¿É certo que dende o Insúa Bermúdez leva pedindo máis de cinco anos que o Concello teña a ben enclavar as porterías do seu pabellón para salvaguardar a seguridade dos nenos que utilizan as instalacións?, ¿É certo qe todavía non se lles deu contestación e non se fixo nada ó respecto?

· ¿É certo que existe material deportivo, propiedade do Colexio Insúa Bermúdez que o Concello gardou baixo chave e que o colexio pese a ser o propietario non pode utilizar?

· ¿É certo que existe un pequeño despacho que os profesores do colexio utilizaban como vestiario para estar preto dos alumnos e que o concello, sen previo aviso, bloqueou cunha nova pechadura sen que os profesores do colexio poidan utilizala?

· ¿Chegou o concello algún escrito do Colexio notificando ditas queixas exportas anteriormente?, ¿Existe algún motivo para ter este trato tan distante e mal intencionado coa dirección e os usuarios do Colexio Insúa Bermúdez?