O XEITO DE COMPORTARSE TAMÉN É IMPORTANTE

.

Dende neno sempre escoitei que era moi importante comportarse cos máis do xeito que a un lle gustara que se comportasen cun mesmo. Durante moitos anos tiven que escoitar dos meus maiores, que os representantes públicos tiñan que ter un comportamento exemplar debido ás institucións que representan, e dende logo, son dos que pensan que non se pode esixir dos máis, o que un, non é capaz de cumprir na súa propia vida, nin intentar representar publicamente aquelo que non demostras representar na túa vida persoal. Vamos, por poñer un exemplo, que se un é de esquerdas, ten que demostralo tamén diariamente na súa vida persoal, aínda que moitos pretendan facer ver equivocadamente, que ser de esquerdas é pasar fame e non traballar solidariamente para que ninguén a teña que pasar.

Cando unha persoa, da o paso para formar parte da representación pública, é dicir, ser elixido políticamente para representar ós seus veciños, deixa de ser un cidadán común para ter que comportarse sempre dun xeito correcto ante as persoas que representa, o que en moitos casos, supón unha renuncia persoal a certos espazos de liberdade, que ten que levar a cabo, para mantelo respecto dos seus conveciños, porque aínda que todos, incluso os representantes políticos, teñen dereito a certas licencias ou festividades, ben é certo, que un representante público non pode dar a imaxe de ser unha persoa de vida desordenada ou que non sabe responder á imaxe de autoridade pública que lle deron os seus veciños. E aínda que unha persoa teña nas súas mans o poder da administración local, debe de ter sempre un comportamento, se cadra, máis humilde do esixido, para poder representar ós cidadáns do xeito máis cercano posible e así poder recibir mellor dos cidadáns as problemáticas que lles preocupan. Xa se sabe, a muller do Cesar non só ten que ser honrada, senon que tamén debe de semellalo.

Xeralmente, os sistemas democráticos castigan a aqueles políticos que non saben comportarse correctamente e demostran que non respectan a aqueles que lles votan, e aínda así temos que observar como neste pasado verán e noutras ocasións anteriores, os nosos representantes do Grupo de Goberno do Partido Popular acumulan unha sucesiva falla de respecto polos cidadáns do noso concello e un comportamento prepotente que invita a pensar que a sociedade vilalbesa poida acabar sentindo un forte cansanzo dos seus gobernantes, que como nunca tiveron que pasar pola oposición, pensan que o poder lles chega por orde divina e non por tratar correctamente os veciños que os elixen para que os escoiten e traten de igual a igual.
Son archicoñecidas por parte de todos e todas as múltiples saídas de ton do señor Gerardo Criado, que fai que moitos pensemos que o Partido Popular debería facer un esforzo por ter un máximo representante no concello con outro tipo de actitude ante os veciños e que dende logo, dista bastante do que moitos votantes, incluidos os do Partido Popular, queren para o noso concello, pero tamén é certo, que outros membros do goberno local deberían de facer un esforzo por non caer na prepotencia, nin no mal trato ós veciños que lles dan a posibilidade de exercer a nobre labor de rexir os destinos da súa vila e deberían de ser capaces de xestionalas críticas sen os sobresaltos ós que nos teñen acostumados.

Como iba decindo, son moitos os casos de desprezo e falla de respecto polos veciños que este verán acumularon os nosos gobernantes no concello e dos que vou a tratar de sinalar:

O polifacético Suso Trastoy, un vilalbés de pro, unha desas persoas que sempre están dispostas a participar en todos aqueles recunchos da nosa sociedade que fan que o lugar onde vivimos se poda chamar pobo, tivo que soportar o desprezo que lle mostraba a Concellería de Cultura, cando sufriu en pel propia, como un permiso pedido con meses de antelación para poder expoñer a súa obra gráfica no Auditorio Vilalbés, dende o día 22 de Agosto do 2009 ata o final das festas de San Ramón, veulle respostado positivamente, nada máis e nada menos, que o día 27 de Agosto, con selo oficial do día 26, sen máis que cunha disculpa dunha empregada pública que se autoinculpou do sucedido, e sen ter noticias do representante da Concellería de Cultura que nin tan sequera se dignou a pasar para disculparse, e xa non digo para visitala exposición, que ó final levou a cabo no Centro Cultural Recreativo, aínda que ésta xunto con outra exposición organizada polo IESCHA, ambas alleas ó Concello, fosen as únicas actividades culturais, sen contalo certame literario, que se organizaban nas festas de San Ramón.

Tamén, nesa outra exposición do pintor Santiago Catalán, organizada polo sempre activo IESCHA, tivemos que soportala falla de respecto e sensibilidade cultural de dita Concellería e demais membros do grupo de goberno do Partido Popular, posto que ante a solicitude do artista de pintar a sala do Auditorio, onde ía a expoñela súa obra, e unha vez feita a solicitude ó Concello, pola directiva do Instituto de Estudos Chairegos, atopáronse, unha vez máis, coa ineptitude e o continuo desprezo que o Concello infrinxe a ésta e outras asociacións que non bailan acompasadas ó “SON POPULAR” marcado por Criado e os seus.
Outro caso sucedeu os días posteriores á Xira Campestre, os membros da Asociación de Pescadores de Vilalba denunciaban públicamente e tamén no Concello, o mal estado no que quedara o río Madalena, despois desta festividade e que empeoraba a mala situación na que xa se atopaba con anterioridade o noso río, sen que dita denuncia fixese que o señor Alcalde e o seu grupo reaccionase ante a inminente celebración dun campeonato galego de pesca, chamado “Copa Presidente da Xunta”, que ía a traer a nenos e nenas coas súas familias dende moitos rincóns de Galicia, que poderían levarse unha moi mala impresión do noso concello. Pero lonxe de raccionar ante dita posibilidade, os nosos gobernantes máis preocupados por fastidiar a ese grupo de pescadores, nada dóciles por tratar de salvagardar o estado do río no que levan a cabo o seu deporte, non fixo absolutamente nada para evitar tal desastre.

Tamén nestes últimos tempos puidemos observar como ante a necesidade de talar unhas árbores, que poderían causar problemas de humidades nalgunhas vivendas situadas en Cuart de Poblet, e que levaban moitos anos olvidadas polos gobernantes do Partido Popular, o Alcalde e o Concelleiro de Obras, que chegaron á zona para proceder a tala, sen mediar previamente ningún aviso ós veciños de dita rúa, ameazaron cun posible desacato á autoridade e o alcalde autodenominouse dun xeito chulesco como “A Lei” para proceder a evacuar un vehículo dun dos veciños anoxados por dita situación, entendible por non ter ningún tipo de información previa de que se ía a proceder a talar esas árbores.

Outro caso sucedeu nas festas de San Ramón, o domingo día de Feira, un día utilizado polo Concello para honrar cada ano a unha das 29 parroquias vilalbesas, para elo, un representante de dita parroquia, fai unha ofrenda a San Ramón, solicitando do Santo aquelas cousas que considere oportunas. Con este fin, un veciño, máis concretamente o pedaneo da parroquia homenaxeada, fixo unha ofrenda solicitando de San Ramón, o que moitos dos seus veciños, seguro que pedirían para a sua parroquía, o que non debeu de ser do agrado do Delegado de Cultura que miraba cun xesto de contrariedade ó pedaneo, que non debía de seguir o guión establecido e non debía de estar mostrando no seu discurso o nivel esixido por dito concelleiro, que actuaba dun xeito pouco cercano e respetuoso coa persoa que facía ese esforzo que eles mesmos lle encomendaran.

Con estes feitos e tendo en conta o antes comentado, esperemos a ver se é certo, eso de que os cidadáns castigan este tipo de actitudes e podemos ver como os veciños se fartan de ter uns gobernantes tan pouco cercanos ó pobo e tan pouco respetuosos cos que lles votan maioritariamente dende fai tanto tempo.

Manifesto "Outra Política e outros valores para sair da Crise"

Manifiesto del mundo de la cultura: "Otra política y otros valores para salir de la crisis"

.
.
.
Después de dos años de una crisis que ha creado millones de desempleados y ha provocado que el número de personas hambrientas y desnutridas en el mundo alcance un nuevo récord, están bien claras las causas de esta grave situación.

.
Dejar en plena libertad a los capitales financieros y dejar que los mercados sean los únicos reguladores de las relaciones económicas sólo lleva, como estamos comprobando, a la inestabilidad permanente, a la escasez de recursos financieros para crear empleo y riqueza y a las crisis recurrentes.

.

Se ha demostrado también que la falta de vigilancia e incluso la complicidad de las autoridades con los poderosos que controlan el dinero y las finanzas, esto es, la falta de una auténtica democracia, sólo produce desorden, y que concederles continuamente privilegios, lejos de favorecer a las economías, las lleva al desastre.

.

Dejar que los bancos se dediquen con absoluta libertad a incrementar artificialmente la deuda con tal de ganar más dinero es lo que ha provocado esta última crisis.

.

Pero también es una evidencia que las políticas neoliberales basadas en reducir los salarios y la presencia del Estado, el gasto social y los impuestos progresivos para favorecer a las rentas del capital, han provocado una desigualdad creciente. Y que la inmensa acumulación de beneficios de unos pocos, en lugar de producir el efecto "derrame" que pregonan los liberales, ha alimentado la especulación inmobiliaria y financiera que ha convertido a la economía mundial en un auténtico e irracional casino.

.

Y es evidente que esos desencadenantes de la crisis no tienen que ver solamente con los mecanismos económicos, sino con la política controlada cada vez más por los mercados, por el poder al servicio de los privilegiados y por el predominio de la avaricia y el afán de lucro como el único impulso ético que quieren imponer al resto del mundo los grandes propietarios y los financieros multimillonarios.

.

Por eso la crisis económica que vivimos es sobre todo una crisis política y cultural y ecosistémica.

Las prácticas financieras neoliberales que la han provocado se justificaron con el predominio de unos valores culturales marcados por la soledad, el individualismo egoísta, la degradación mercantil de los conceptos de felicidad y de éxito, el consumo irresponsable, la pérdida del sentido humano de la compasión y el descrédito de las ilusiones y las responsabilidades colectivas.

.

Los debates surgidos en torno a esta crisis demuestran que en las democracias occidentales se ha establecido un enfrentamiento peligroso entre los poderes económicos y la ilusión política. Los partidarios del mercado como único regulador de la Historia piensan que el Estado debe limitarse a dejar que los individuos actúen sin trabas, olvidando que entre ellos hay una gran desigualdad de capacidades, de medios y de oportunidades. Por eso le niegan capacidad pública para ordenar la economía en espacios transparentes, y para promover los equilibrios fiscales y la solidaridad social. Y por eso desacreditan el ejercicio de la política.

.

Pero la política no debe confundirse con la corrupción, el sectarismo y la humillación cómplice ante los poderes económicos. La política representa en la tradición democrática el protagonismo de los ciudadanos a la hora de organizar su convivencia y su futuro. Palabras como diálogo, compromiso, conciencia, entrega, legalidad, bien y público, están mucho más cerca de la verdadera política que otras palabras por desgracia comunes en nuestra vida cotidiana: corrupción, paraíso fiscal, dinero negro, beneficio, soborno, opacidad y escándalo.

.

Como esta crisis es política y cultural, debemos salir de esta crisis reivindicando la importancia de la política, la educación y la cultura. No podemos confundir la sensatez y la verdad científica con diagnósticos interesados en perpetuar el modelo neoliberal y sus recetas financieras.

.

Ahora resulta prioritario buscar una respuesta progresista a la crisis.

.
Para evitar nuevas crisis en el futuro hay que luchar en primer lugar contra todas las manifestaciones de la desigualdad. Y para ello es necesario garantizar el trabajo decente que proporcione a mujeres y hombres salarios dignos y suficientes, y el respeto a sus derechos laborales como fundamento de un crecimiento económico sostenible.

.

Así mismo, es imprescindible que se lleven a cabo reformas fiscales que garanticen la equidad, la solidaridad fiscal, sin paraísos ni privilegios para millonarios, y la mayor contribución de los que más tienen, para que el Estado pueda aumentar sus prestaciones sociales y ejercer como un potente impulsor de la actividad económica.

.

Frente a los daños ecológicos de la ambición especulativa, una respuesta progresista supone revisar los marcos jurídicos para que sea posible una mayor protección de nuestro ecosistema y establecer suficientes incentivos para promocionar la producción y el consumo sostenibles.

Frente a un modelo productivo basado en la especulación financiera e inmobiliaria y en la consideración de que nuestros recursos son ilimitados, una respuesta progresista supone invertir más en educación, investigación y cualificación laboral.

.

Frente al desprestigio de la política, una respuesta progresista supone devolverle la autoridad a los espacios públicos y a los representantes de los ciudadanos para que regulen en nombre del interés común las estrategias del mercado.

.

Frente a la misoginia y la discriminación de género, una respuesta progresista supone consolidar las políticas de igualdad, defender el derecho a la reproducción y medidas específicas para evitar que las mujeres se vean relegadas al paro o a la economía sumergida y a soportar muchas más horas de trabajo no retribuido que los hombres, sufriendo así en mucha mayor medida que éstos los efectos de la crisis.

.

Frente al racismo y a la xenofobia, una respuesta progresista supone defender los derechos de los trabajadores extranjeros y asegurar el respeto jurídico a la dignidad las personas.

.

Frente a la soledad social, la pobreza y el egoísmo, una respuesta progresista supone apostar por los valores culturales de la solidaridad, que no son ideales utópicos trasnochados, sino la mejor muestra de la dignidad cívica de los sentimientos humanos.

Artigo de Paolo Flores D´arcais para o diario "El PAIS"

Para o meu gusto, mágnifico artigo que fala do que realmente se debe falar e non tanta mediocridade de debate ó que estamos acostumados na actualidade

LA TRAICIÓN DE LA SOCIALDEMOCRACIA

Creo haber escrito mi primer artículo sobre "la crisis de la socialdemocracia" hace aproximadamente un cuarto de siglo, y eran ya muchos quienes me habían precedido. Sirva ello para explicar que el tema no es nuevo y que puede decirse que las socialdemocracias, en cierto sentido, siempre han estado en crisis (excepto las escandinavas, que nunca llegaron a crear escuela). La raíz de tal crisis reside en efecto en la desviación (un abismo a menudo) entre el dicho y el hecho que las aqueja. La socialdemocracia nació como una alternativa al comunismo en la defensa de la igualdad contra el sistema de privilegios. La alternativa al comunismo se ha conservado (con toda justicia) pero la batalla por la igualdad (es decir, la lucha contra los privilegios) se ha visto reducida a flatus vocis, incluso en su fórmula minimalista de la "igualdad de oportunidades de arranque", que llegó a ser teorizada por numerosos liberales como corolario de la meritocracia individual.

Resulta por ello más fácil recordar los raros momentos en los que la socialdemocracia alimentó realmente esperanzas: el laborismo de la inmediata posguerra, que implanta con Attlee el estado de bienestar teorizado por Beveridge; los años de Brandt, que el 7 de diciembre de 1970 se arrodilla en el gueto de Varsovia; la época de Mitterand, que interrumpe la larga hegemonía gaullista que pesaba sobre Francia casi como destino (o condena). Logros reformistas, a los que las propias socialdemocracias no han dado continuidad. La política del estado de bienestar se detuvo apenas un poco más allá del servicio sanitario nacional (que además se burocratizó rápidamente). La desnazificación radical de Alemania, que los gobiernos democristianos habían descuidado, no se vio enraizada en similares transformaciones de las relaciones de fuerzas sociales. Y la unidad de la izquierda de Mitterrand, tras la prometedora y brevísima época de los "clubes", se resolvió mediante compromisos entre los aparatos de partido, no en un acrecentamiento del poder efectivo de los ciudadanos.

Porque esa es la cuestión -no secundaria en absoluto- que los análisis de la "crisis de la socialdemocracia" no suelen tener en cuenta. El carácter de aparato, de burocracia, de nomenclatura, de casta, que han ido adquiriendo cada vez más, incluso en la izquierda, quienes, por decirlo con palabras de Weber, "viven de la política" y de la política han hecho su oficio. La transformación de la democracia parlamentaria en partidocracia, es decir, en partidos-máquina autorreferenciales y cada vez más parecidos entre sí, ha ido haciendo progresivamente vana la relación de representación entre diputados y ciudadanos. La política se está convirtiendo cada día más en una actividad privada, como cualquier otra actividad empresarial. Pero si la política, es decir, la esfera pública, se vuelve privada, lo hace en un doble sentido: porque los propios intereses (de gremio, de casta) de la clase política hacen prescindir definitivamente a ésta de los intereses y valores de los ciudadanos a los que debería representar, y porque el ciudadano se ve definitivamente privado de su cuota de soberanía, incluso en su forma delegada.

Los políticos de derechas y de izquierdas acaban por tener intereses de clase que en lo fundamental resultan comunes -de forma general: el razonamiento siempre tiene sus excepciones en el ámbito de los casos individuales- dado que todos ellos forman parte del establishment, del sistema de privilegios. Contra el que por el contrario debería luchar la socialdemocracia, en nombre de la igualdad. Y es que, no se olvide, era la "igualdad" el valor que servía de base para justificar el anticomunismo: el despotismo político es en efecto la primera negación de la igualdad social y el totalitarismo comunista la pisotea por lo tanto de forma desmesurada.

La partidocracia (de la que la socialdemocracia forma parte), dado que estimula la práctica y creciente frustración del ciudadano soberano, la negación del espacio público a los electores, constituye un alambique para ulteriores degeneraciones de la democracia parlamentaria, es decir, para una más radical sustracción de poder al ciudadano: así ocurre con la política-espectáculo y con las derivas populistas que parecen estar cada vez más enraizadas en Europa.
Pero lo cierto es que las vicisitudes actuales de las socialdemocracias parecen manifestar algo más: grupos dirigentes al completo que no solo están en crisis sino casi a la desbandada, sumidos en la espiral (al igual que los aviones al caer en picado) de un auténtico cupio dissolvi. La cuestión es que la culpa originaria, el haber olvidado la brújula del valor de la "igualdad", sin el que la izquierda pierde todo su sentido, está pasando ahora factura. Pero razonemos con orden.

Resulta paradójico que la socialdemocracia viva el acmé de su crisis precisamente cuando más favorables son las condiciones para la critica hacia el establishment y para plantear propuestas de reformas radicales en ámbito financiero y económico, dado que está a la vista de todos o, mejor dicho, está siendo padecido y sufrido por las grandes masas, el desastre social provocado por la deriva de los privilegios sin freno y por el dominio sin control ni contrapeso del liberalismo salvaje, de los "espíritus animales" del beneficio.

Y es que la crisis provoca incertidumbre ante el futuro y el miedo empuja a las masas hacia la derecha, según se dice. Pero eso ocurre solo porque la socialdemocracia no ha sabido dar respuestas en términos de reformismo, es decir, de justicia social creciente, a la necesidad de seguridad y de "futuro" de esos millones de ciudadanos. Pongamos algún ejemplo concreto. El miedo ante el futuro adquiere fácilmente los rasgos del "otro", el inmigrante, que nos "roba" el trabajo. Pero si el inmigrante puede "robarnos" el trabajo es solo porque acepta salarios más bajos. ¿Ha intentado llevar a cabo alguna vez la socialdemocracia una política de sistemático castigo de los empresarios, grandes y pequeños, que emplean a inmigrantes con salarios más bajos y sin el resto de costosas garantías normativas obtenidas tras decenios de luchas sindicales?

Algo análogo ocurre con la deslocalización de las empresas, el fenómeno más vistoso de la globalización. El empresario alemán, o francés, o italiano, o español, al trasladar su actividad productiva hacia el tercer mundo, se lucraba con enormes beneficios explotando mano de obra con salarios ínfimos y sin tutela sindical (por no hablar de la libertad de contaminar en forma devastadora). Pero los gobiernos poseen potentes instrumentos, si así lo quieren, para "disuadir" a sus propios empresarios en su carrera hacia la deslocalización, instrumentos que la política de la Unión Europea puede hacer incluso más convincentes o reforzar en buena medida.

La socialdemocracia, por el contrario, se ha doblegado ante esta mundialización, cuando no la ha exaltado, cuando si el empresario puede pagar menos por el trabajo, deslocalizando la fábrica o pagando en negro al clandestino, se crean las condiciones para un "ejército salarial de reserva" potencialmente infinito, que irá reduciendo cada vez más los salarios, restituyendo actualidad a categorías marxistas que el estado del bienestar -y luchas de generaciones (no la espontánea evolución del mercado)- habían vuelto obsoletas. Y sin embargo la socialdemocracia está organizada nada menos que en una "Internacional", y ha gozado durante mucho tiempo en las instituciones europeas de un peso preponderante. No es por lo tanto que no pudiera hacerse una política diversa. Es que no quiso hacerse.

Los ejemplos podrían multiplicarse. La socialdemocracia ha llegado a aceptar las más "tóxicas" invenciones financieras, y no ha hecho nada concreto para acabar con los "paraísos fiscales" o el secreto bancario, instrumentos del entramado económico-mafioso a nivel internacional, con el resultado de que el poder de las mafias se extiende por toda Europa, desde Moscú a Madrid, desde Sicilia hasta el Báltico, y ni siquiera se habla de ello. Y dejemos correr el problema de los medios de comunicación, absolutamente crucial, dado que "una opinión pública bien informada" debería constituir para los ciudadanos "la corte suprema", a la que poder "apelar siempre contra las públicas injusticias, la corrupción, la indiferencia popular o los errores del gobierno", como escribía Joseph Pulitzer (¡hace ya más de un siglo!), mientras que nada han hecho las socialdemocracias por aproximarse a este irrenunciable ideal.

La socialdemocracia debía distinguirse del comunismo en sus métodos, mediante la renuncia a la violencia revolucionaria, y en sus objetivos, mediante la renuncia a la destrucción de la propiedad privada de los medios de producción. No estaba desde luego en su ADN, por el contrario, la abdicación a condicionar a través de las reformas (es decir sustancialmente) la lógica del mercado, volviéndola socialmente "virtuosa" y sometiéndola a los imperativos de una constante redistribución del superávit tendente hacia la igualdad.

Al traicionar sistemáticamente su única razón de ser, la socialdemocracia ha estado en crisis incluso cuando ha ganado elecciones y ha gobernado. ¿Cuánto se han reducido las desigualdades sociales bajo los gobiernos de Blair? En nada, si acaso todo lo contrario. ¿Y con Schroeder? ¿De qué puede servir una izquierda que lleva a cabo una política de derechas, si no a preparar el retorno del original?

No resulta difícil, por lo tanto, delinear un proyecto reformista, basta tener como estrella polar el incremento conjunto de libertad y justicia (libertades civiles y justicia social). Es imposible realizarlo, sin embargo, con los actuales instrumentos, los partidos-máquina. Porque pertenecen estructuralmente al "partido del privilegio". No pueden ser la solución porque son parte integrante del problema.

PAOLO FLORES D'ARCAIS 25/10/2009

Máis humor gráfico chairego do tocaio Martín Fernández

Cartas a Antón de Bernardo García Cendán (02-10-09)

.

Meu amigo Antón:.

As emisoras e periódicos locais, coma estes que acollen as nosas cartas, acaban creando un certo aire de familia que se agradece. Cando ti e máis eu eramos máis novos, Vilalba era un lugar onde todos nos coñeciamos, e calquera noticia, por moi insignificante que fose, acababa sendo, en poucas horas, do dominio público: o que lle acontecía a algunha familia era vivido polos vilalbeses coma se dalgún xeito lles afectase a todos. O centro vivo de comunicación onde se espallaban as novidades estaba constituído por lugares que provocaban o encontro dos veciños: os bares do centro, algunhas zapaterías de reparación, moitas perruquerías, case todos os talleres de costura e, sobre todo, a praza do mercado. As noticias chegaban, ás veces deformadas, e os comentarios multiplicábanse.

Estes fluxos comunicativos tiñan, claro, os seus inconvenientes, pois, como ti me dis a cotío, a xente amosaba unha tendencia irrefreable a murmurar uns doutros, inventando cousas ou, ás veces, proferindo maledicencias inoportunas. Pero tamén tiña outros aspectos positivos, coma, por exemplo, a preocupación sincera polos problemas dos demais e a disposición a botar unha man se era preciso, que o era con frecuencia: nin había bombeiros nin existía a lei de dependencia. Hoxe as cousas cambiaron moito. Aínda que o número de habitantes non mudou en demasía, os que convivimos nesta vila ignorámonos moito máis: os lugares de encontro xa non son o que eran e cada quen vive máis illado a súa propia circunstancia. Morreu o Pepiño do Amalio, un vilalbés dos de sempre, e observei que xa había moitos que non se decataban de quen era. El que, xa ben maliño, percorría Vilalba na busca de caras amigas que cun sorriso cómplice aliviaban a súa dor.

Pero, en fin, non se perderon todos os lazos colectivos porque aínda nos quedan as emisoras e os periódicos locais para sabermos uns doutros e, se cadra, podérmonos axudar no que se precise. Fuches ti, Antón, quen me provocou estes comentarios cando soubeches, pola Carme da Radio, que o último venres non che puiden escribir a carta semanal a causa dunha perturbación na saúde da miña Maruja. Foi moita xente a que me preguntou por ela con sincera preocupación que debo e quero agradecer. Ti, o primeiro, porque, aínda que sexas tan túzaro, tes un corazón grande de sobras para compensar calquera dos teus sarcasmos. Ela, por fortuna, vai mellor. Supoño que hoxe xa tería avisado á Chus para que lle conectara con esta emisora e poderen escoitar xuntas as parvadas que ti e máis eu adoitamos comentar.

E vamos, xa que logo, coas parvadas de hoxe. Cando che preguntei de que poderiamos falar nesta carta, fixeches alusión á Banda de Música de Vilalba, porque no xornal electrónico A Voz de Vilalba publicouse un vídeo que aló polo ano noventa e dous (hai xa 18 anos) gravara o meu sobriño para gardar memoria dun dos primeiros concertos da recen constituída Banda co mérito indiscutible daquel pioneiro chamado Pepe Guntín a quen lle debemos homenaxe. Ollando o vídeo, da xenio observar aquel esforzo do Pepiño para sacar melodías e harmonías de rapaciños e rapaciñas vilalbeses que se afrontaban ás dificultades dos arrevesados instrumentos musicais. Mesmo semella que tiña nas súas mans, nerviosas, cada un dos sons que emerxían de clarinetes, metais e percusións.

Pasaron moitos anos e hoxe podemos contemplar con fortuna como aqueles inicios deron froitos abondosos de musicalidade e de posibilidades artísticas. Confeso que, por dificultades dos meus horarios, non tiven ocasión de escoitar con frecuencia as súas actuacións, e ti non deixabas de marearme para que fixese o esforzo de chegar a tempo de ver a un dos teu netos afrontado á interpretación dun rock de Ted Hugges. Xa verás que ben o fan, dicíasme, mentres eu che respondía con sorna que, para ti, estando alí o teu neto, aquela banda sería a mellor do mundo por moito que desafinase. Pero apareceu a sorpresa. Por fin, o día das Letras Chairegas, puiden presenciar un concerto daquela rapacería, e téñoche que confesar que quedei marabillado do que estiven a escoitar, de xeito que, á saída, díxenlle ao alcalde que non desperdiciase aquel tesouro harmónico que honraba a un concello. Non sei se me fará caso, pero debería facermo, porque alí hai unha fonte de futuro artístico musical que Vilalba precisa e que cómpre promover con medios e estímulos. Tiven a sensación de que todos os músicos se entenden moi ben co director, e que este ten moita idea do que quere acadar, cousa que me confirmou o Suso Trastoy ao que tamén lle caía a baba vendo ao seu fillo agarrado con moito xeito ao bombardino. A Coral tamén da mostras de constancia e de acertos, e cabe esperar que emerxan grupos de mocidade con diferentes estilos musicais: en Vilalba sempre se cantou moi ben, como nos dicía a ti e a min o Toñito Paz con espléndida voz de barítono, e iso cómpre potencialo.

Eu sempre soñei cunha concellaría de cultura que, aproveitando as diversas asociacións culturais, procurase medios e posibilidades para converter Vilalba nun núcleo artístico onde a mocidade poida atopar o enriquecemento do senso estético, non só na música senón no conxunto das artes. De feito, outro día (hoxe xa non temos tempo) quería comentarche a experiencia do día dedicado á pintura rápida promovido recentemente polo Instituto de Estudios Chairegos. Por certo, foi mágoa que na entrega dos premios non apracese por alí ningún representante do goberno municipal. Se cadra, non os invitaron, que tamén pode ser.

Un famoso escritor checo, Franz Kafka, deixou escrita unha frase que recolleu o Papa na súa recente viaxe a Chequia e que pode valer para cerrar esta carta de hoxe: “mentres sexamos quen de contemplar con gusto a beleza das cousas, seguro que non envelleceremos nunca”.
Xa sei, Antón, que ti non sabes quen é Kafka e seguramente has precisar un bo anaco de tempo para remoer a frase, pero tamén sei moi ben que, por moi túzaro que sexas, a beleza gústache. De feito es ti o que sempre me andas a preguntar por que se tería permitido que Vilalba, este pobo noso, estea tan carente de beleza nas súas construcións. A beleza sempre acaba compracendo a todos e somos civilizados cando nos afacemos a apreciala.

Por hoxe nada máis. Cóidate e ata a semana que ven, se Deus o quer. Malia a ameaza da gripe A, mándache unha aperta o teu amigo

Bernardo

Interesante artigo de Arturo Pérez Reverte sobre o amor entre homosexuais

.
Aproveitando que estou de volta das vacacións nas que tiven o gusto de visitar Venecia entre outras cidades maravillosas, publico este artigo de Pérez Reverte que me enviou unha persoa de fonda sensibilidade e que creo que é digno de ler por parte de todos nós, os hetero para achegarnos máis o mundo daqueles que sendo diferentes a nós, son exactamente iguais.

AMOR GAY

Nunca antes me había fijado en la cantidad de parejas homosexuales que se ven paseando por Venecia. Los encuentras caminado por los puentes, a la orilla de los canales, cenando en los pequeños restaurantes del casco viejo. No suele tratarse de dúos espectaculares, sino todo lo contrario: gente discreta, tranquila, a menudo con aspecto educado. Mirando a los demás aprendes cantidad de cosas, y en el caso de estas parejas siempre me encanta sorprender sus gestos comedidos de confianza o afecto, el reparto convencional de roles que suele darse entre uno y otro, la ternura contenida que a menudo sientes flotar entre ellos, en su inmovilidad, en sus silencios.Pensaba en todo eso el otro día, a bordo del vaporetto que cubre el trayecto de San Marcos al Lido. Sobre la laguna soplaba un viento helado, los pasajeros íbamos encogidos de frío, y en un banco de la embarcación había una pareja, hombre y hombre, cuarentones, tranquilos. Se sentaban muy juntos, apoyado discretamente un hombro en el del compañero, en un intento de darse calor. Iban quietos y callados, mirando el agua verdegris y el cielo color ceniza. Y en un momento determinado, cuando el barco hizo un movimiento y la luz y la gama de grises del paisaje se combinaron de pronto con extraordinaria belleza, los ví cambiar una sonrisa rápida, fugaz, parecida a un beso o una caricia.

.

Parecían felices. Dos tipos con suerte, pensé. Aunque sea dentro de lo que cabe. Porque viéndolos allí, en aquella tarde glacial, a bordo del vaporetto que los llevaba a través de la laguna de esa ciudad cosmopolita, tolerante y sabia, pensé cuántas horas amargas no estarían siendo vengadas en ese momento por aquella sonrisa. Largas adoslescencias dando vueltas por los parques o los cines para descubrir el sexo, mientras otros jóvenes se enamoraban, escribían poemas o bailaban abrazados en las fiestas del Instituto. Noches de echarse a la calle soñando con un príncipe azul de la misma edad, para volver de madrugada, hechos una mierda, llenos de asco y de soledad.La imposibilidad de decirle a un hombre que tiene los ojos bonitos, o una hermosa voz, porque, en vez de dar las gracias o sonreír, lo más probable es que le parta a uno la cara. Y cuando apetece salir, conocer, hablar, enamorarse o lo que sea, en vez de un café o un bar, verse condenado de por vida a los locales de ambiente, las madrugadas entre cuerpos Danone empastillados, reinonas escandalosas y drag queens de vía estrecha. Salvo que alguno -muchos- lo tenga mal asumido y se autoconfine a la alternativa cutre de la sauna, la sala X, la revista de contactos y la sordidez del urinario público.

.

A veces pienso en lo afortunado, o lo sólido, o lo entero, que debe de ser un homosexual que consigue llegar a los cuarenta sin odiar desaforadamente a esta sociedad hipócrita, obsesionada por averiguar, juzgar y condenar con quién se mete, o no se mete, en la cama. Envidio la ecuanimidad, la sangre fría, de quien puede mantenerse sereno y seguir viviendo como si tal cosa, sin rencor, a lo suyo, en vez de echarse a la calle a volarle los huevos a la gente que por activa o por pasiva ha destrozado su vida, y sigue destrozando la de los chicos de catorce o quince años que a diario, todavía hoy, siguen teniéndolo igual que él lo tuvo: las mismas angustias, los mismos chistes de maricones en la tele, el mismo desprecio alrededor, la misma soledad y la misma amargura.

.

Envidio la lucidez y la calma de quienes, a pesar de todo, se mantienen fieles a sí mismos, sin estridencias pero también sin complejos, seres humanos por encima de todo. Gente que en tiempos como éstos, cuando todo el mundo, partidos, comunidades, grupos sociales, reivindica sus correspondientes deudas históricas, podría argumentar, con más derecho que muchos, la deuda impagada de tantos años de adolescencia perdidos, tantos golpes y vejaciones sufridas sin haber cometido jamás delito alguno, tanta rechifla y tanta afrenta grosera infligida por gentuza que, no ya en lo intelectual, sino en lo puramente humano, se encuentra a un nivel abyecto, muy por debajo del suyo. Pensaba en todo eso mientras el barquito cruzaba la laguna y la pareja se mantenía inmóvil, el uno contra el otro, hombro con hombro. Y antes de volver a lo mío y olvidarlos, me pregunté cuantos fantasmas atormentados, cuántas infelices almas errantes no habrían dado cualquier cosa, incluso la vida, por estar en su lugar. Por estar allí, en Venecia, dándose calor en aquella fría tarde de sus vidas.

.

Arturo Pérez-Reverte

Por fin voume de vacacións, Ó final só asamblea extraordinaria, con lista única pactada, temos dous delegados no congreso e votación coa nariz tapada

.

Comezo por decir que dende o domingo 27 de Setembro ata o 5 de Outubro estarei ausente por unha viaxe, xa programada dende fai moitos meses, que efectuarei ca miña querida dona ás illas gregas. Procurarei telo móvil apagado polo que si alguén necesita algo de min rogo se poña en contacto cos meus pais que falarán conmigo case que tódolos días.

.
Onte se celebrou a asamblea extraordinaria porque a ordinaria se aprazou facendo caso das miñas denuncias, tamén se deixou intervir ós compañeiros antes da votación facendo tamén caso das miñas denuncias, polo que temos que felicitar a mesa da asamblea e a dirección por non entorpecer a democracía interna como noutras ocasións.

.

Dende o noso sector onte e sempre intentouse buscar unha solución os problemas internos da nosa agrupación e outra vez voltamos a dar mostras delo, nunha negociación onde lle comunicamos a Elba a nosa decisión, polo ben da agrupación, de renunciar a ir como delegados, eu mesmo que encabezaba a nosa lista e que retirei a miña candidatura , Martín Seco Cendán, Margarita de Vicente, Milagros Cazón, .... Polo outro bando só para que se visualizase a caída das duas cabezas de lista, Eduardo Vidal renunciou a ir na lista única, pero mantiveron as dúas persoas que máis ampoias causan non noso sector como son Sonia Verdes, polo seu comportamento "tan pouco fiel ata o último momento"cos seus compañeiros e Luis Fernández "Luta" que dende o noso sector, non consideramos que teña a categoría nin intelectual nin persoal suficiente para poder compartir con él espazos de decisión dentro do partido, polo que para non perxudicar a imaxe de Elba que encabezou a lista de consenso, renunciamos a romper a negociación e facer a nosa propia lista e integramos os nosos compañeiros na lista única deixando claro que así non se vai a chegar a ningún acordo posterior, se non se ten unha maior altura de miras por parte do sector oficial e se trata de mirar primeiro para o partido e non só para determinadas persoas. O balón está no seu tellado e eles como dirixentes saberán o que facer para o ben da nosa agrupación e da esquerda no noso concello.

A lista que irá o congreso, na que contamos cos compañeiros Elba Veleiro e Pedro Durán representará sen ningunha dúbida os interes do noso sector e o intento de renovación desta nova estructura provincial. Dende este desexo de renovación, animo a todos aqueles compañeiros da provincia que pensen que esta forma de facer política que xa tivo o seu momento e que representa Ricardo Varela, que den un paso a diante e se xunten nunha nova candidatura que reclame unha maior implicación dos militanteS, unha maior participación da perifería de Lugo e un partido vivo que conte cos mellores activos que ten o noso partido en Lugo.

.

Ánimo Compañeiros contades co meu apoio e o meu traballo para elo.

Moción NOITEBUS

.
EXPOSICIÓN DE MOTIVOS:

Recentemente coa reapertura da Discoteca Nova Troco no noso Concello , se implementaron diversas rutas con destino Vilalba do coñecido como Noitebús, un programa de transporte nocturno subvencionado para xóves aos lugares de movida co obxectivo de ofrecer unha alternativa de transporte aos lugares de lecer e reducir o número de accidentes os días de movida , que puxo en marcha o Goberno Bipartito da Xunta de Galicia.

Deste xeito as noites do Sábado centos de xoves procedentes de diversos lugares chegan a Vilalba utilizando o servicio do Noitebús.

Os autobuses a falta dun lugar habilitado para tal fin aparcan nas inmediacións da discoteca Nova Troco, nas rúas Avenida Terra Chá e Mondoñedo principalmente.

A Rúa Mondoñedo cun trazado en curva na confluencia coa Avenida Terra Chá , constitue un punto onde se teñen producido numerosos accidentes, e o feito de que nas noites do sábado numerosos coches e os autobuses que prestan o servicio de Noitebús , ocupen parte da calzada fai que o risco de accidentes nese tramo se incremente, e así mesmo ocasionan molestias polo rúido os veciños/as desa zona en concreto do noso Concello.

Sería necesario que o equipo de goberno do Concello de Vilalba tomara medidas ao respecto co fin de evitar riscos innecesarios, mellorar os problemas de tráfico nesa zona e evitar molestias aos veciños.

Do mesmo xeito a mesma zona, e en concreto a Rúa de Mondoñedo tal como denunciamos en repetidas ocasións dende o Grupo Municipal Socialista, é o lugar escollido por moitos transportistas para aparcar os seus camións durante os descansos na nosa vila, sobre todo durante as fins de semana , a falta dun lugar habilitado e vixiado para tal fin.

Esta situación ven a agravar os problemas de circulación na devandita rúa durante a fin de semana co consguinte incremento do risco de accidentes.

Por tódolo anteriormente exposto, propoño ó pleno desta Corporación a adopción dos seguintes,

ACORDOS:

Que se leven a cabo cantas medidas sexan necesarias para poñer solución aos problemas de circulación que ocasionan os vehiculos aparcados, fundamentalmente durante as fins de semana na Rúa de Mondoñedo de xeito que:

• Se estableza un lugar de aparcamento axeitado para os autobuses que prestan o servicio de Noitebús as noites dos Sábados, establecendo un punto de recollida para os xoves que se desplanzan a Vilalba a disfrutar da movida.

• Se incremente a presencia policial na zona en torno a Discoteca Nova Troco co fin de vixiar o cumprimento das normas de tráfico, evitar excesos de velocidade e altercados que poidan ocasionar molestias aos veciños

Rogo para o pleno de setembro, para pedir control sobre os cans no tramo de pesca sen morte e que se habilite unha zona para o seu baño e xogo

.
Ante a afluencia de veciños que acostuman a utilizalo paseo fluvial e o río como zona de recreo para os seus cans, foron moitas as protestas que os pescadores nos comunicaron, xa que ditos cans con intencións xuguetonas, molestan e perxudican ós pescadores coas suas zambullidas e carreiras polo interior do cauce, asustando ós peixes e incluso ás veces ós propios pescadores, que pagan relixiosamente a súa licencia de pesca e un permiso diario por pescar no acotado do río Magdalena.

Como a zona é moi amplia e extensa, e a lei dí que está prohibido levar ós cans soltos, e non está no noso ánimo perxudicar ós donos de estos animais, solicitamos que o concello habilite unha zona para soltar ós cans e incluso bañalos se así o desexan.

Cremos que a mellor zona para este fin é a zona da praia fluvial, se ben a zona do parque acuático é a máis utilizada para o baño, a zona da carballeira prácticamente non se utiliza para o baño así que o Grupo Municipal Socialista presenta os seguintes

ROGOS

1-Que se habilite e sinalice , na área recreativa da praia fluvial, unha zona delimitada para a solta de cans e así poñer fin ao problema que se crea cos pescadores. Tamén rogamos sinalicen ás entradas do paseo a prohibición de levar cans soltos no traiecto que non sexa dita área.

2-Que se informe aos cidadáns de esta medida para maior comprensión e colaboración de todas e de todos.

Moción para pedir a limpeza do río Madalena

.
EXPOSICIÓN DE MOTIVOS:

No mes de Maio dste ano 2009, o Grupo Municipal Socialista presentaba unha moción onde se solicitaba a realización dun plan de obras para levar a cabo a dobre canalización pluviais-fecais, a construcción dun pozo de tormentas, a colaboración coa asociación de pescadores para a limpeza da presa e o canal de alevinaxe de dita asociación, aproveitando o vaciado desta para a limpeza da Praia fluvial e a limpeza do cauce do río no seu paso polo paseo fluvial do noso concello que coincide co tramo de pesca sen norte do noso concello, moción que foi recibida co voto en contra do grupo de goberno do PP e co falso compromiso de colaboración expresado polo Delegado de Urbanismo con dita asociación que se acabou convertindo máis que nunha colaboración, nun intento por facerlle o traballo imposible a estes vilalbeses que só intentan, cuidar o lugar onde practican o deporte que aman.

Ante a solicitude de limpeza do cauce no paso polo paseo fluvial e o tramo de pesca sen morte que noutros concellos como o noso, é utilizado como reclamo turístico para que veñan outros cidadáns a visitarnos e porque non ós pescadores doutras partes da nosa xeografía que puideran achegarse a nosa vila a exercelo seu deporte, o Grupo Popular desmarcouse como se esta parte do noso concello non pertencese a Vilalba e deixando as actuacións que se puideran levar a cabo nel, a outras administracións sen preocuparse por facelos trámites pertinentes para conquerir ter un río limpo e cuidado, como se o único importante desta zona de Vilalba fose a cantidade de formigón co que enchemos a zona de esparcemento da Madalena.

Coa chegada do verán e despois do traballo incesante de dita asociación por limpar o río Madalena de porquerías e maleza que tupía o seu curso, puidemos obsevalos múltiples intentos de dita asociación porque o concello lles axudase a limpar aquelo que por infraestructura, resulta imposible para un grupo de pescadores, sen atopar por parte do Concello a mínima clase de apoio para realizar dito traballo e nin tan sequera o intento de solicitar ante a Confederación Hidrográfica e Conselleria de Medioambiente unha solicitude de limpeza de dita zona ou no seu caso un permiso para efectuala o propio concello, como fai na Praia fluvial.

Poucos días despois da Xira Campestre deste ano, a asociación de pescadores voltaba a denunciar a inactividade dos nosos gobernantes ante as múltiples basuras aparecidas no río despois desta festividade municipal e a mala imaxe que esta porquería podería mostrar do noso río e o noso concello ante a inminente celebración do Torneo de Pesca “Presidente da Xunta” que se levaría a cabo no tramo de pesca sen morte do noso concello, conquerindo só despois das denuncias da federación de pesca a retirada duns sillóns que se atopaban nestas instalacións e quedando o río nunhas condicións lamentables; o resultado pode observarse no texto que adxuntamos, publicado no blog dunha asociación de pescadores que solicitan que nunca máis se leve a cabo estes torneos en Vilalba pola mala situación e descuido no que se atopa o noso río e que debería de facer reflexionar e actuar os nosos gobernantes para non acabar de destruir un entorno tan bonito como o que se pode atopar no noso río Madalena.

Por tódolo anteriormente exposto, propoño ó pleno desta Corporación a adopción do seguinte,

ACORDO:

· Levar a cabo, en colaboración coa Asociación de Pescadores de Vilalba, un programa de limpeza e saneamento do río Madalena no tramo do paseo fluvial que inclue o tramo de pesca sen morte do noso Concello.

· Solicitarlle a Confederación Hidrográfica e a Consellería de Medioambiente a realización dos traballos incluidos neste programa.

· Se a resposta destas institucións fose negativa, solicitalos permisos oportunos ante a administración e proceder a realizalos traballos incluidos en dito programa ó igual que fai o concello na zona da Praia Fluvial da Madalena

Noticia de La Voz de Galicia sobre a asamblea vilalbesa de elección de delegados ó Congreso Provincial do PSOE

La elección de delegados al congreso provincial desata más polémicas en el PSOE vilalbés (22/9/2009)

.

.

.
La elección de delegados al congreso provincial que el PSOE lucense celebrará el próximo 17 de octubre ha servido de detonante para nuevas divergencias en la agrupación local. El concejal Martín Seco, que se ha caracterizado en los últimos meses por sus posturas divergentes con la dirección local que preside Eduardo Vidal Baamonde, ha decidido encabezar una candidatura, que se presentará en la asamblea del día 24.

La concejala Margarita de Vicente lo acompaña en una lista formada por un total de cinco personas. Completan el grupo Pedro Durán, Verónica Pena y José Cornide. Por otro lado, fuentes del grupo que promueve Seco aseguraron que se había ofrecido a la dirección local la posibilidad de pactar una lista única, cuestión que, según esa parte, fue rechazada.

El sector que se enfrenta con la dirección local también la acusa de rehuir el debate interno, y por ello le pide que cambie el orden del día de la asamblea para permitir que se debata antes de la votación. El grupo de Seco advierte de que si no se cumple ese apartado, se seguirá un camino de «continuo estrangulamento» de la democracia interna.

Cartas a Antón de Bernardo García Cendán (18-09-09)

.
.
.
.
Outra tempada máis Bernardo volve a regalarnos as súas cartas que semanalmente poñen en relieve a actualidade e o pasado do noso concello e comarca. Un saúdo para él que sei que lee este blog e o agradecemento dos que disfrutamos coas suas verbas.
.

.

Meu amigo Antón:
.
Xa ves, meu petrucio, todo volve: os nenos á escola e nós ás nosas cartas. Unha nova xeira que eu non agardaba porque, aló polo mes de xullo, dixéchesme de xeito imperativo que non estabas disposto a seguir sendo o destinatario destas cartas. E, claro, sen a túa colaboración, non me pagaba a pena seguir. Os teus motivos para tal decisión resultábanme moi comprensibles e, por iso, non perdín un minuto en tratar de te convencer. Eu ben sabía que ti andabas coa mosca tras da orella porque sospeitabas, con razón, que máis dun dos teus veciños xa descubriran a túa identidade, e ti non queres de ningún xeito mostrar en público a túa faciana retranqueira. Es deses que arrebolan a pedra pero esconde a man. Sempre pasaches por ser home de orde, moi fiable para os que mandan, un xanciño disciplinado.
.
Non hai moitos días, un mestre que nos honra coa súa amizade comentábanos que moitos pais de alumnos, presuntos votantes peperos, cansáronse de rosmar polo baixo por teren que pagar os libros de texto, pero de ningún xeito quixeron manifestar publicamente as súas queixas. Ti non fixeches ningún comentario, de xeito que o amigo mestre olloume maliciosamente mentres me comentaba con disimulo: este é dos que gobernan, non?. Non, respondín, pero non quere que se lle note. Expliqueille que ti es dos que votan a quen lles peta, ou a ninguén, pero tes moito siso para o disimulo e para que non se che pechen as portas do concello, non vaia ser que perdas supostos privilexios. Aínda non hai tantos meses que che botaron chapapote no teu curral e puxéronche un punto de luz na porta da casa, cousa que, polo visto, non lles fan aos que non son da súa corda.
.
E tampouco é que sexas moi revoltoso, non. Eu sei moi ben de que pé coxeas e que, aínda sendo conservador, non gustas de comulgar con rodas de muíño, pero a xente pensa que o fas. O cura da túa parroquia, ignorando ser ti o receptor das miñas cartas, dicíame estoutro día que non eras un beato, pero si un home de fiar en cuestións parroquiais, e eu ríame polo baixo porque sei moi ben que non es precisamente dos máis adictos. Es un túzaro retranqueiro, un suíña, que sabe quedar moi ben: do pouco que atendes na prédica sempre has sacar unha frase ou dúas que che permita o comentario irónico coa xente da túa confianza. E o cura, pobre, confiando nos teus eloxios.
.
En fin, o caso é que, segundo me dixeches, non querías máis cartas porque colliches medo de que descubriran a realidade do teu xogo. Así que eu xa non pensaba proseguir esta correspondencia. Pero aconteceu algo inesperado. Foi na terraza do Peón o día de San Ramón, en plena festa. Achegóusenos unha rapaciña que eu xa non recoñecía, porque hai moito tempo que falta da vila e anda por Andalucía. Ti tampouco sabías dela nin ela reparou en quen sería aquel home revellido que estaba na miña compaña. O caso é que esa moza, chamada Maripili, contounos, en perfecto galego, que aló en Málaga non deixaba de ler por Internet as nosas cartas, e díxonos que as agradecía. Eu tamén lle agradecín tanto a deferencia de que nos lera como que o fixera tan gustosamente na nosa lingua, pero a miña principal sorpresa deste encontro foi que, de súpeto, ti, Antón, mudaches de opinión e manifestáchesme o desexo de continuar co mesmo xogo de carteo, por máis que puideras ser descuberto. O teu razoamento era que se alguén, estando tan lonxe, chegaba a saber cousas da vila grazas a nós, ben pagaba a pena seguirmos co asunto. Eu ben entendín que o que ti queres é que alguén dea a coñecer as túas teimas sen que se saiba que son túas. E aquí estamos: ti es a gorxa profunda e eu conformareime con ser a boca de ganso.
.
E de que imos falar neste primeiro día, pregunteiche onte mesmo. E ti, copiando aos vellos Tip y Coll, respondiches axiña: falaremos do goberno. Do goberno municipal, entendín eu, porque ben sabía que andabas alporizado polos xeitos autoritarios que, segundo me explicaches, empregou o alcalde para desfacer uns xardíns ao carón dunhas vivendas en Guadalupe. Eu non sei o que houbo, pero teño constancia de que o noso gobernante prometeulle solemnemente á Virxe dos Remedios en Mondoñedo que promovería o diálogo, e penso eu que non temos por que desconfiar das súas promesas, non cres?
.
En resumo, ti animácheste a seguir con esta leria e eu non ousei negar a nosa participación á simpatía de Carme, a rapaciña da emisora que promoveu esta correspondencia entre nó-los dous.
.
E, para comezar, xa vai dabondo. Cóidate e que Deus nos dea saúde e humor. Humor tamén e saúde para quen nos lea. Unha aperta
.
Bernardo

Comentarios á Noticia de "La Voz de Galicia" sobre a inminente asamblea de elección de delegados para o Congreso Provincial do PSdeG-PSOE de Lugo

.

Os militantes da agrupación vilalbesa do PSdeG-PSOE, fumos convocados a unha asamblea extraordinaria para a elección de delegados para o próximo Congreso Provincial do mes de Outubro, adxuntábase a esa convocatoria outra, dunha posterior asamblea ordinaria, que por certo, nunca se convocara aínda por esta nova executiva local e que por estatutos ten que facerse cada 3 meses como máximo. Tendo en conta que esta executiva leva dende Outubro do ano pasado, é dicir, levan un ano sen convocala, xa podedes observar a participación e o debate político que propicían os novos dirixentes do PSOE Vilalbés, a verdade é que esta situación fora denunciada ante os órganos superiores do partido por militantes da nosa agrupación e supoño que esto foi o desencadenante da convocatoria e non a rehabilitación da vida orgánica da nosa agrupación.

.

A orde do día da asamblea extraordinaria, despois da elección da mesa presidencial da asamblea, voltaba a ter como primeiro punto a votación das candidaturas, sen facilitar o debate previo entre os militantes e candidatos das dúas listas, ademáis para que alguén que non esté ó tanto do tema, que lle parecería a calqueira veciño de vilalba, se por exemplo nun pleno do concello, se procedese a votar as mocións que se presentan polos grupos políticos antes de defendelas e debatilas, sería un pouco antidemocrático, ¿non?, pois esto é o que figura na acta e xa non é a primeira vez que sucede, posto que xa se intentara na anterior asamblea, e desta vez foi denunciado pola miña parte ante a Executiva Local, indicando que debería de trocarse a orde do día para facerse primeiro o debate, porque é de supoñer que os que están presentes en dita asamblea, estarán deseosos de participar e de debatir políticamente para logo decidir a quen dar o seu voto, tendo en conta, os posicionamentos políticos e as enmendas presentadas polos candidatos a ser votados e non creo que lles moleste que falemos antes de votar, ou será ¿qué pode haber alguén que lle molesta e quere marchar cedo despois da votación, porqué non queren saber nada de política e só van a onde manda o xefe?, polo ben do partido espero que esa suposición non sexa a correcta.

.

Tamén sucedía por primeira vez a inclusión de prazos para a presentación de candidaturas de 5 días antes da asamblea, pero ¿porqué establecer eses prazos que non veñen reflexados en ningún regulamento do partido e non estaban incluidos nas instruccións do partido para dita convocatoria?, ¿porqué se intenta coartar e imposibilitar a presentación de candidaturas ata 2 horas antes da asamblea, como sempre sucedera ata o de agora?, ¿será que alguén quere estar seguro de se ten que avisar ou non a eses mesmos que se poden molestar por escoitar o debate das asambleas e que se non houbera duas candidaturas se poderían quedar na casa sen ter que ser molestados?. Desexo tamén que esta non sexa un suposición correcta, pero o certo é que lle solicitei a executiva local que non voltase a incluir estes longos prazos en novas convocatorias.

.

As asambleas nas que ademais se levan a cabo procesos de votación e por desgracia, despois o debate de enmendas, tenden a acabar tarde, e iso o coñecen os membros da executiva local, enton, ¿como poden convocar unha asamblea ordinaria posterior a extraordinaria, sendo o día elexido o xoves para facela e o día seguinte venres, día laboral?. ¿A qué hora creen que comezará a asamblea e a qué hora rematará?, ou é que poda suceder ¿que a eses que non se lles quere molestar se non houbese duas candidaturas ou que non se lles quere molestar se houbese un largo debate tamén sairían perxudicados se teñen que voltar outro día a esa nova asamblea?, ou , ¿será que non se quere volver a ver a situación de ter 30 persoas nunha asamblea sen votación en lugar das 150 que aparecen cando hai votacións? Espero que esta suposición tampouco sexa correcta, o que é certo é que tamén se plantexou obxección a dita convocatoria e ésta si pode que sexa escoitada pola executiva local que pode ser que troque a convocatoria para outra data.

.

Dende o noso grupo desexamos que haxa debate político, desexamos participar da vida da nosa agrupación, non somos marionetas que van a aplaudir nin a buscar contraprestacións a nosa militancia, presentaremos enmendas ó congreso provincial e esperamos non selos únicos, somos SOCIALISTAS de corazón e cabeza.

.

A nosa candidatura para a asamblea será:

1.- Martín Seco García
2.- Pedro A. Durán Cao
3.- Margarita de Vicente Mato
4.- Verónica Pena Fraga
5.- José Cornide Río

Máis humor vilalbés extraído de www.avozdevilalba.com

.
A caricatura é moi boa, noraboa o meu tocaio, pero penso que non teño tan mala leite, ¿qué vos parece?

Preguntas da nosa portavoz Elba Veleiro para o próximo pleno ordinario sobre o pintado dunha sala de exposicións do auditorio

.

Estes días (28 agosto -18 setembro) no Auditorio Municipal estase levando a cabo unha exposición do pintor Santiago Catalán de unha serie de obras de técnica mixta sobre táboa que leva por título “Lunares” e que foi organizada polo IESCHA.

Parece ser que o citado autor non quería expoñer a súa obra sen que se pintaran as paredes da sala onde ía ter lugar dita exposición xa que non se atopaban nas condicións adecuadas para tal fin.

Por seren estas unhas dependencias municipais, directivos do IESCHA puxéronse en contacto co Concello para pedirlles que as pintaran, recibindo a contestación de que os operarios estaban de vacacións e non había personal para facer este traballo. O certo é que finalmente, como podemos comprobar todos os que visitamos a exposición, procedeuse a pintar as paredes da Sala de Exposicións do Auditorio Municipal

Por todo isto:

¿Quen ou como se pintou dita sala?.

¿Quen correu cos gastos de pintura e man de obra?.

Se foi algún particular ou a Asociación organizadora do evento a que pagou.¿Non lle parece ao equipo de goberno que se lles debían reintegrar os cartos, por tratarse dunha depencia municipal?

Mª Elba Veleiro Fernández

Humor Vilalbés (Extraído de A voz de Vilalba)

Artigo de Daniel Basteiro, periodista vilalbés, corresponsal en Bruselas do diario Público

Para que ninguén pense que as miñas percepcións e opinións sobre o certame literario son debidas a un interese político de desgastar o equipo de goberno do PP, lede este interesante artigo de Daniel Basteiro, corresponsal vilalbés dun diario de tirada nacional que asistiu ó certame literario.

.

Franco, honrado en casa de “don Manuel”

2009 September 2
por Daniel Basteiro

Podría ser un pregón más. Es decir, el inicio discreto de las fiestas de San Ramón que Vilalba (Lugo) celebra a caballo entre agosto y septiembre. Podría ser el discurso interminable de casi todos los años, en el moderno auditorio poblado por vecinos vestidos de domingo que cuchichean sobre la idoneidad de tal o cuál dama de honor. Podría ser el discurso lleno de “recuerdo cuando” o “antes, cuando era joven”. El homenaje a las tradiciones e historia local que siempre se le encarga a alguien famoso que nació en el pueblo pero emigró, curiosamente sin regresar muy a menudo a su tierra. Siempre con Manuel Fraga, “don Manuel”, el alcalde y algún miembro de la Xunta presentes, luchando tanto como los miembros de la sufrida banda de música por permanecer despiertos.

Sin embargo, este año se recordó con una nostalgia inaudita a la figura del “generalísimo”, a quien el pregonero, el periodista Antonio Domínguez Olano, llama “don Francisco Franco Bahamonde”. El encargado de inaugurar las fiestas del pueblo de Fraga o Rouco Varela no tuvo reparos en acordarse públicamente de los “paseos” o de las placas en honor al dictador. Ni se despeinó al referirse al dictador por los términos impuestos por el régimen. Todo ello en un discurso caótico y difícil de seguir que dejó en un segundo plano las anécdotas sobre su juventud en el pueblo.

Los medios locales optaron por silenciar el homenaje público y se limitaron a sumarse a los continuos elogios de Domínguez Olano a Fraga, con quien Vilalba y España están para él en deuda. Tampoco faltaron en el discurso los elogios al antiguo presidente del Parlamento de Galicia (también vilalbés, también del PP), su hijo (concejal de Cultura), el alcalde (que logró otra mayoría absoluta más para el mismo partido en las últimas elecciones) o el cardenal de Madrid.
Algunos de los habituales a la cita pusieron mala cara. “Creo que nunca se hicieron referencias a Franco en estos términos”, me comentó a la salida uno de ellos. “Es una pena que se estropee el inicio de las fiestas de esta manera y que no pase nada”, lamentaba otro. No obstante, la elección del pregonero, prerrogativa del gobierno municipal, produjo también muchas sonrisas nostálgicas y algún que otro aplauso espontáneo.

Lo grave, más allá de la falta de transparencia en la elección del pregonero, no es que el ilustre vilalbés, que casi siempre lleva décadas fuera de Galicia, pueda decir lo que quiera. Eso es deseable. Lo grave es que se utilice un acto público, institucional pero puramente ornamental, para infectarlo con términos políticos y retórica franquista. Todo ello aderezado con adulaciones sin pudor siempre a los mismos, siempre segundos antes de cantar el himno gallego, que es de todos.

Quizás lo peor sea la satisfacción de algunos (no pocos) de los presentes y su reflejo inexistente al día siguiente en la prensa. Los que aplauden estos homenajes demuestran una democracia mal asumida, que consiste en utilizar la libertad de expresión en actos públicos como un altavoz para la morriña de tiempos pasados que, por supuesto, siempre fueron mejores. Un preámbulo perfecto para que las fiestas locales se desarrollen, como siempre, en un clima de “extraordinaria placidez”.

Pregón ou Mitín político

Son moitos, os veciños da nosa vila, que están ofendidos pola actitude sectaria e pouco democrática que mantén o goberno de Gerardo Criado, en actos que deberían de carecer da politización da que moitas veces él acusa, sen moito sentido, ós partidos da oposición cando exercemos a laboura para a que fomos elexidos. Actos, como o pregón das festas patronais de tódolos vilalbeses, que temos democráticamente o dereito de pensar do xeito que máis nos satisfaga, sen deixar por elo, de disfrutar dos actos programados nestas festas polo goberno local, que non actúa como tal e só se preocupa por contentar a aqueles que lle mostran unha pleitesía total ó seu xeito de pensar. Ante esta actitude, e como non podería ser doutro xeito, son moitos os veciños que me fixeron chegar as súas queixas, incluso moitos deles votantes do PP, que teñen a mesma percepción de sectarismo que eu teño e que vou a tratar de explicar nestas liñas.

Os cidadáns vilalbeses imos observando, como dende o goberno do Partido Popular do Alcalde Criado, ano tras ano, e con contadas excepcións, temos que aguantar o inaguantable para non levantarnos da nosa butaca no auditorio e marchar dun acto tan solemne para tódolos cidadáns vilalbeses, como é a entrega de premios do Certame Literario que inclúe o pregón das festas patronais de San Ramón e Santa María. E todo debido a que o Goberno do Partido Popular e a pouco aproveitada e decadente Concellería de Cultura do Señor García-Leira Boado, aproveita estes actos para darse un festín de autocomplacencia e autobombo partidista, invitando a participar, como mantedores do Certame Literario, e polo tanto, como pregoeiros das nosas festas, a personaxes que nalgúns casos non teñen o mínimo arraigo e coñecemento do noso concello para vir a darnos leccións maxistrais sobre o que nel sucede, e sempre para vanagloria do goberno popular, ou noutros casos, o que teñen é precisamente un pasado bastante negro diante dos seus antigos veciños, polos seus coñecidos comentarios contra a nosa querida vilalba, que agora tratan de ocultar con excusas que non deron durante moitos anos e que agora repiten, co motivo de vir a recibir un honor vilalbés, que antes non lles interesaba, pero que os actuais mandatarios lle dan a cambio dun discurso do máis experpéntico e pelota que poidemos ser capaces de escoitar.

Este ano, o pregón, con continuas alusións do pregoeiro ós seus desexos de comida e “de vivir para comer” que facían que semellase que estábamos nunha festa gastronómica, parecía propio da época anterior á democracia, con alusións do máis carca e antigo que se levan escoitado neste acto, incluindo alusións ó Xeneralísimo e a súa familia e a todo o que cheirase a esa parte da nosa historia tan pouco edificante, que xa poucos se encargan de resaltar. E todo isto ante os poucos, e cada ano menos, cidadáns vilalbeses que acuden a dito acto social, e que en moitos casos ó non ser seguidores fieis do Partido Popular, quedan abraiados polo máis que repugnante peloteo que se desenrola ante os representantes do Partido Popular e en especial ante Don Manuel Fraga, que fai que as nosas festas parezan máis que na honra de San Ramón, na honra de “San Manuel Fraga Iribarne”, como se o noso concello non tivese nada máis que aportar que a presenza deste notable vilalbés, que todos respetamos, aínda que algún non nos babemos ó escoitalo seu nome, e ademais destas alusións a Fraga, e como non podería ser doutro xeito, con continuos comentarios a favor da xestión dos alcaldes actual e anteriores e dos concelleiros actuais, magnificando a súa xestión, sen coñecer nin o mínimo desexable para facelo, as súas competencias e o desenrolo do seu traballo.

Así que, se o goberno do PP, segue sen dar mostras de querer exercelo goberno polo que foi elexido por todos nós, organizando como moitos lle pedimos, as festas de San Ramón e Santa María, podería facelo mesmo co pregón e deixarlle ás comisións de festas, que sexan elas as que decidan os pregoeiros de cada ano, xa que eles non son capaces de mostrar a mínima capacidade de facer algo sen que cheire ó partidismo máis rancio e así, polo menos, serían voces alleas a política quen decidisen tal honra.

Pola miña parte creo que existen moitos vilalbeses coa capacidade intelectual e o coñecemento do noso concello esixible a un pregoeiro, nesta clase de pregóns, e aínda que moitos deles non sexan do partido popular, darían magníficos pregóns ó gusto dunha maioría do noso pobo e non só dos que se identifiquen cun certo xeito de pensar políticamente.

Martín Seco García

SAN RAMÓN 2009, UNHA NOVA OPORTUNIDADE PERDIDA

.

.

.

Este ano, como tódolos anos anteriores, voltamos a ter que facer unha crítica, que intenta ser constructiva, ante a ausencia do goberno do PP na organización das festas patronais de San Ramón e Santa María, e isto o facemos sen ánimo de ofender á Comisión de Festas, que entenderá que este escrito non intenta, nin moito menos, ir contra o seu traballo e dende logo non creo que volte a actuar dun xeito tan politizado como sucedeu con algún dos seus membros do ano pasado, entrando de cheo no debate político e levando a espazos persoais a defensa a capa e espada dos intereses dos gobernantes do Partido Popular como se formasen parte del, ¿ou será que sí formaban parte?
.

.

.
Dende unha esquiniña do Grupo Municipal Socialista, quero facer público o noso sentimento de contrariedade por voltar a atoparnos con outras festas de San Ramón e Santa María nas que o Grupo de Goberno do Partido Popular volta a escapar das súas responsabilidades e se esquece, ou mellor dito, renuncia a organizalas nosas festas patronais e deixa nas mans dun grupo de voluntarios, ben intencionados e cun esforzo altruista que os honra, o traballo que eles deberían de realizar, por ser Vilalba un municipio da entidade suficiente para que o desenrolo das festas patronais correse a cargo dos nosos representantes municipais, en especial da desaparecida estivalmente, Concellería de Cultura, que non mostra a actitude necesaria para facer das nosas festas, unhas festas de referencia na comarca e, porque non, en toda a Provincia de Lugo, como outros gobernantes de concellos menores que o noso, sí intentan facer e en moitos casos o conquiren.

Se ben, estas festas, aínda que organizadas dende o Concello, deberían de ser realizadas co apoio e a implicación das diferentes entidades e asociacións municipais da nosa vila, que deberían de ser chamadas a colaborar na súa organización e desenrolo, ademais de ser as protagonistas e non deixalo simplemente para aqueles “colaboradores políticos” que actuán máis polo interés persoal de manter o posto de traballo, a posición social ou económica e a influencia política que por facer das festas un gran acontecemento para tódolos veciños.

Ademais, unha vez que se mellorou, dende o grupo de goberno, a organización de eventos durante todo o ano e se fixo algo por escoitar as múltiples voces que surxían pedindo a organización de eventos como o San Xoán, que foi unha gran proposta da Asociación de Vecinos da Zona Vella e a Feira Medieval en datas diferentes ás festas de San Ramón, que moitos levábamos tempo solicitando, así como unha mellor organización da Feira do Queixo e do Capón, escapando ademáis do sucio aparcamento da Praza da Constitución que tamén levábamos moito tempo pedindo, así como outras celebracións, que teño que decir que melloraron bastante dende este último ano e que falan positivamente dalgún responsable municipal que se está preocupando por escoitar, mellorar e actuar para facer aquelo que é o mellor para todos, sen necesidade de enrocarse en posicións partidistas previas. Por todo iso, esperamos que as continuas críticas do noso grupo, fagan que dunha vez por todas se atrevan a organizalas festas máis importantes para o noso concello, nas que contarían sen ningún tipo de dúbida co apoio, traballo e disposición á colaborar do Grupo Municipal Socialista.

Así que esperemos outro ano máis e deixemos que o tempo e a insistencia de todos aqueles veciños que pensamos deste xeito, convenzamos os nosos gobernantes para que se atrevan a facer algo tan bonito para o que goberna, como é a organización das festas patronais e que isto suceda co apoio de tódolos cidadáns e entidades que así o desexen e non suceda que os gobernantes só aparezan para intentar teledirixir moitos dos actos programados nelas, sen logo dar a cara ante os cidadáns que lles deron a responsabilidade de gobernar.

.

Non quero rematar sen desexar boas festas de San Ramón e Santa María a tódolos vilalbeses e aqueles que veñen a visitarnos nesas fermosas datas para todos nós.

.

Martín Seco García
Concelleiro do Grupo Municipal Socialista

Os concelleiros Seco e De Vicente non estamos dacordo con certa información filtrada por alguén a "El Progreso" e que foi publicada hoxe

.
.
.

Despois de ler a información aparecida no diario "El Progreso" hoxe Xoves día 23 de Xullo, na que trala denuncia do GMS dos vertidos da Depuradora do Martes, se insinúa a posibilidade de que os traballadores da Depuradora abrisen "non sei que comportas" para deixar sair toda a porquería ó río Madalena.

.

Queremos demostrar o noso máis rotundo rexeitamento a estas declaracións, posto que non dudamos nin unha pizca da profesionalidade dos traballadores de "Espina e Delfín" e ademais a persona que filtrou esta infirmación a dito diario descoñece por completo o funcionamento dunha EDAR deste tipo, porque non sabe de que comportas está a falar, xa que a chegada de porquería con moitos sólidos ó cauce do río, sucede sempre tras épocas sen chuvía nas que se acumulan sólidos, graxas, deterxentes e todo tipo de porquerías no sistema de sumideiros, que cunha forte tromba e tendo en conta que a depuradora non pode co caudal entrante, alivia parte da ríada directamente ó rio, sen necesidade de abrir ningún tipo de comporta "ficticia" que encha o río de porquería.

.

Polo que queremos deixar moi claro que este tipo de informacións falsas e infundadas e moito máis sen ningún tipo de proba do que se denuncia, poidendo facerlle moito dano persoal ós traballadores dunha empresa que se están a gañar un salario honradamente, non é o noso tipo de forma de actuar nin o será nunca.

O GMS DENUNCIA OS NOVOS VERQUIDOS DA DEPURADORA MUNICIPAL Ó RÍO MADALENA E O INCUMPLIMENTO DO PP DO COMPROMISO DE COLABORAR COS PESCADORES

.

Dende o Grupo Municipal Socialista estamos moi preocupados pola inactividade do PP ante a situación que estamos a observar continuamente cos vertidos procedentes da Depuradora Municipal, sempre que o noso municipio recibe alguna pequena ou non tan pequena tromba de auga, e que estos días están a rematar coa vida do noso río e dos animais que viven nel.

.

.

.

.
Os Concelleiros Socialistas, Margarita de Vicente e Martín Seco estivemos onte 22 de Xullo, a iso das 21h. da noite nas instalacións da Depuradora Municipal, despois de observar as continuas denuncias feitas pola Asociación de Pescadores de Vilalba nestes días no seu Blog e presenciar “in situ” os verquidos feitos pola instalación municipal, e temos que evidenciar que tanto os traballadores de Espina e Delfín, como a propia Depuradora estaban traballando correctamente, incluso ésta, ó límite da súa capacidade. Pero tamén poidemos observar como na arqueta de entrada a Depuradora, (contrastado con fotos acreditativas que están no noso poder), tiña que ser aliviada unha parte da auga que chegaba á Depuradora directamente ó río sen tratar por non ter capacidade para poder acumular tanto caudal, feito que nós xa denunciábamos que era por tal situación.

Sabemos das continuas denuncias feitas públicas que a Asociación de Pescadores fixo ante a Xunta de Galicia, Confederación Hidrográfica e incluso ante o Defensor do Pobo e moito nos tememos que poidan aparecer continuas multas ó Concello de Vilalba, responsable de dita Depuradora, que acaben por minar as maltrechas finanzas do noso Municipio, como xa apareceron noutros momentos e que poden multiplicarse pola inactividade e falla de compromiso por parte dos nosos dirixentes que non aportan nada para poñerlle freo a tales acontecementos e que tratan de mirar para outro lado como se esto non fose con eles.

Por outro lado despois da moción presentada polo GMS no pleno do mes de Maio onde solicitábamos a construcción dun pozo de tormentas e o inicio de obras de separación de pluviais e facais no noso casco urbán e que foi rexeitada polo Partido Popular. No transcurso do debate entre o Teniente de Alcalde o Sr. Vicente García Pernas e Martín Seco, o concelleiro socialista solicitou que o Grupo de Goberno puxese tódalas facilidades e contase en todo momento coa Asociación de Pescadores tendo en conta que nesas datas se ía a proceder a limpeza da Praia da Madalena e dita asociación estaba a traballar na recría de troitas e ademáis sabíamos que necesitaban colaboración na limpeza do río e moito máis do tramo da presa que leva o canal de alevinaxe que utiliza dita asociación, neste senso por parte do PP mostrouse toda a dispoñibilidade a colaborar con dita asociación “como non podería ser doutro xeito” en palabras textuais do Señor García Pernas, e despois podemos observar como incumplen os seus propios compromisos cando observamos no Blog da Asociación de Pescadores que non se puxeron en contacto con eles para nada durante a limpeza da Praia Fluvial e incluso non lles contestaron cando solicitaron a limpeza dos lugares que eles solicitaban e por outro lado incluso da a sensación de que querían perxudicar ós pescadores ó ter vacía a presa dende o día 16 de Xuño ata o 22 de Xuño aínda que segundo a asociación de pescadores nunca se deixara pola noite vacía a Praia e con elo deixaron case sen auga os alevíns que foron rescatados polos pescadores xunto cos enenos da guardería que baixaban de visita.

Mal camino levamos se nin tan sequera ós máximos representantes do noso concello tratan de ser respetuosos e colaboradores cunha das asociacións que existen no noso concello que simplemente trata de manter o que indispensable para eles que é o río onde se desenrola a súa actividade e que ademais colabora na limpeza er mantemento do río e o seu cauce sen máis motivo que o amor que teñen por esta parte do noso concello.