Entrade neste blog é moi interesante e divertido

www.arteixolandia.blogspot.com

Non sei quen é, pero o autor traballa moi ben e con fina ironía

Domingo 6 de Novembro, ás 18:30 no Centro de Novas Tecnoloxías de Arteixo (fronte ao campo de fútbol)

Acto electoral do PSdeG-PSOE:

Contará coa presencia de:

Francisco Caamaño (Candidato nº1 do PSOE de A Coruña)

Fernando González Laxe (Ex Presidente da Xunta de Galicia)

Propostas do PSOE de Arteixo para o POS 2011

Martín Seco García con DNI 33.336.132- R, voceiro do Grupo Municipal Socialista de Arteixo, en representación deste grupo, fai as seguintes propostas para poder ser incluídas no Plan de Obras e Servizos do ano 2011:

MORÁS:


• Asfaltado na rúa Rivera e rúa de Abaixo no lugar de Uxes.

• Instalación dunha pérgola permanente no campo de festa de Uxes para a celebración das festas.

• Senda peonil dende Santa Icía ata o límite do Concello de A Coruña


RAÑAL:

• Por motivos de seguridade vial faise inexcusable a construcción de beirarrúas na estrada que vai dende a ría do Rañal ata o Polígono de Sabón e mellora da iluminación e da sinalización vial.


ALTO DE ARTEIXO:

• Remate do saneamento da rúa Fonte da Horta.

• Acondicionamento das beirarúas na rúa dos Castros e renovación da canalización da traída de auga con constantes roturas.


CHAMÍN:

• Acondicionamento do firme e mellora do alumeado na rúa Santa Marta.


LOUREDA:

• Canalización das augas que baixan dende o polígono de Morás cara o Igrexario de Loureda e a pista que conecta éste con Martulo


MEICENDE E PASTORIZA:

• Construcción ou renovación de beirarrúas, iluminación e mellora do mobiliario urbano nas Travesías de Meicende e Pastoriza.

OSEIRO:

• Acondicionamiento do firme da rúa da Fonte.


VILARODÍS:

• Completar construcción beirarrúas na Avenida de Platas Varela a ambos márxenes


LARÍN:

• Remate do abastecemento e recollida de augas dende Pedra ata o límite do concello para rematar esta parroquia.


BARRAÑÁN:

• Peche do ciclo de abastecemento e recollida de auga na parroquia de Barrañán.


ARTEIXO:

• Urbanización do entorno do CEIP Arteixo

EXPOSICIÓN DE PINTURA DE JESÚS TRASTOY DO 26 DE AGOSTO AO 16 DE SETEMBRO

Coincidindo co inicio das festas de San Ramón e Santa María, o vindeiro venres, día 26 de agosto de 2011, ás 20,30 horas, na Sala do Auditorio Municipal de Vilalba, levarase a cabo a inauguración da Exposición de Pintura do artista vilalbés JESÚS TRASTOY, nun acto organizado polo Instituto de Estudios Chairegos.

A mostra, que poderá ser visitada dende o mesmo d...ía 26 de agosto ata o 16 de setembro, en horario do Auditorio, está formada por 54 cadros distribuídos nas seguintes temáticas:

• Recantos Vilalbeses

• Persoeiros

• Varios

• Bodegóns

• Acuarelas

• Plumiñas

• Caricaturas

A linguaxe figurativa que Jesús Trastoy plasma nos seus cadros, utilizando técnicas diversas, aplícaa a temas moi variados. Con todo, sinte predilección polos recantos máis pintorescos e recónditos de Vilalba e doutros pobos mariñeiros, polos animais, por persoeiros cos que tivo algunha relación ...

Deu a coñecer a súa xa extensa obra a través de exposicións e certames. Participou nunha exposición colectiva no colexio lucense de Fingoi. Asistiu a certames en Burela, en Begonte (con motivo do Belén), nos de maiores convocados pola Xunta de Galicia: no correspondente ao ano 2004 foi finalista con dúas obras, Escravos do móbil e As catro estacións; e no do ano en curso exhibiu outras dúas, A Santa Compaña e Outono no Courel

Novo artigo no blog do PSdeG-PSOE de Arteixo ante as mentiras de Carlos Calvelo(PP) , alcalde de Arteixo

Aquí queda o enlace do artigo:

http://progresistasarteixo.blogspot.com/2011/08/martin-seco-garcia-carlos-calvelo.html

Iniciativas do Grupo Municipal Socialista de Arteixo neste Pleno de Xullo, entre elas a moción polo cambio de proxecto na rotonda de Sabón

Decirvos que a moción non foi admitida a trámite ó votar o PP en contra da urxencia de debatila neste pleno:

MOCIÓN

EXPOSICIÓN DE MOTIVOS:

Este venres, 2 de Xullo de 2011, poidemos observar como a Xunta de Galicia publicaba no DOGA o anuncio da resolución pola que se aprobaba o proxecto de trazado da obra e actuacións no ámbito metropolitano da Coruña, duplicación da calzada AC-551 Sabón-AG-55 e reordenación da glorieta de Sabón. Neste anuncio a Consellería trocaba o proxecto presentado en Decembro do 2010, que constaba dunha glorieta de tres niveis e pasaba a unha de dos niveis, eliminando o paso inferior planificado con anterioridade. Dito troco no proxecto, fíxose sen levar a cabo un novo período de exposición pública e o conseguinte prazo para a presentación de alegacións.

Dende o Grupo Municipal Socialista non atopamos por ningún lugar as explicacións técnicas da Consellería de Medioambiente, Territorio e Infraestructuras, para trocar o proxecto presentado en Decembro do ano pasado. Nesta presentación pública, o Conselleiro afirmaba con rotundidade, a necesidade de levar a cabo este proxecto cunha rotonda de tres niveis, xa que ésta, era a única solución que podería dar resposta os problemas de tráfico que temos na actualidade e que virán aumentados pola posta en servicio das instalacións do Porto Exterior e o Polígono de Morás. A única resposta con sentido que atopamos é que este troco sexa debido ao aforro económico, que pase dun presuposto duns 13 millóns de euros a un menor de 10 millóns, aínda que sexa a costa dun descenso importante das prestacións desta instalación que podería facer que quedase obsoleta en pouco tempo, voltando a ter problemas de colapso na rotonda a corto prazo, algo inaceptable para unha instalación de vital importancia para este concello e a súa comarca. Algo que pon en evidencia a falla de compromiso do goberno da Xunta de Galicia cos veciños de Arteixo e as súas empresas.

Por outra banda as alegacións que presentou o Grupo de Goberno do Concello, composto naqueles momentos polo PSOE e TEGA e as que presentaron os Grupos da Oposición, PP e BNG, que ademais as fixeron públicas nos medios de comunicación, non establecían en ningún caso a necesidade de eliminar o paso inferior da rotonda, senon que abogaban por comunicalo coa Avda da Deputación e non coa Avda da Praia, así como outras necesidades de corrección no tráfico derivadas de dita instalación, así como a eliminación da peaxe da Autovía de Carballo. Non endendemos polo tanto, o cambio de parecer do noso Alcalde, o señor Calvelo, que no momento das alegacións, xa era candidato do PP á Alcaldia de Arteixo e abogaba por levar a cabo esta infraestructura nas condicións que necesita o noso concello e que agora aplaude o que semella que é un proxecto lesivo para os intereses dos cidadáns e empresas do noso Concello, sen máis motivo aparente que o de obedecer os designios dos mandatarios do PP de Galicia.

Por tódolo anteriormente exposto, propoño ó pleno desta Corporación a adopción do seguinte,

ACORDO:

• Que o Grupo de Goberno en representación de toda a Corporación Municipal, envie a Consellería de Medioambiente, Territorio e Infraestructuras un escrito onde expoña públicamente o seu posicionamento contrario a este troco plantexado pola Xunta de Galicia no proxecto da reforma da Glorieta de Sabón, sen levar a cabo un período de exposición pública e un prazo de presentación de alegacións e que volte a reivindicar a necesidade dunha infraestructura que absorba o tráfico que terá esta instalación nos vindeiros anos e a eliminación da peaxe da Autovia de Carballo como medida complementaria para paliar o excesivo tráfico da nosa rotonda 

• Que na maior brevidade posible, o Grupo de Goberno encargue un informe aos técnicos do noso concello para avaliar o troco do proxecto que acaba de efectuar a Xunta de Galicia e as actuacións complementarias que se deberían de levar a cabo para solucionar os problemas de tráfico que causaría esta actuación no noso concello.

• Que se ditos informes, non consideran que a solución plantexada pola Consellería sexa a solución óptima para o tráfico nos vindeiros anos, o Grupo de Goberno proceda a interpoñer recurso contencioso-administrativo ante a resolución adoptada pola Xunta de Galicia ou recurso potestativo de reposición ante o Conselleiro de Medioambiente, Territorio e Infraestructuras.

ROGO

Nestas derradeiras datas, se estivo procedendo ao asfaltado do aparcamento do Colexio de Galán, na parroquia de Oseiro, en primeiro lugar procedeuse a retirar o asfalto danado para posteriormente proceder a reasfaltar o aparcamento. Como podemos observar na imaxe adxunta, o residuo obtido da eliminación do asfalto danado, procedeuse a deixar tirado na cuneta de dito aparcamento. O Grupo Municipal Socialista roga dos responsables da Concellería de Obras:

• Ordenen aos responsables da obra, a retirada inminente de ditos residuos.

• Supervisen as obras realizadas para evitar que se volten a producir este tipo de actuacións

PREGUNTA

O anterior grupo de goberno no Concello de Arteixo na pasada lexislatura, adquiriu as máquinas para a instalación dun parque biosaludable na parroquia de Pastoriza, para tal actuación, chegou a un acordo cun propietario dunha finca desta parroquia para a instalación de dito parque. Tendo en conta o avanzado desta actuación, o Grupo Municipal Socialista desexa preguntarlle o señor Alcalde:

• ¿Ten pensado o grupo de goberno do Partido Popular continuar coa instalación deste parque biosaldable?, se é así ¿cando o pensa levar a cabo?

Un año (Texto de Carmen Seco García no aniversario da defunción do noso pai, Martín Seco Cendán)

Como teño recibido moitas mensaxes falando da beleza deste escrito e do montón de sentimentos que levanta naqueles que o leen, incluso sen coñecer de nada ao noso pai, e tendo en conta que necesito leelo case que tódolos días, non sería xusto que non o publicase no meu blog, co permiso da miña irmá maior.

Querido papá,

Cada día intento llamarte, busco tu nombre en el directorio de la xunta y allí está, cierro los ojos y pienso, ¿qué te contaría hoy?. Y te explico que tengo algún jefe que es bastante gilipollas, que el pp está acabando con los funcionarios o que ahora hay un movimiento llamado 15-m que seguro te sorprendería y lo que habríamos reñido sobre el asunto… imagino lo que te diría, imagino lo que responderías… yo en secreto te daría la razón y tú en secreto habrías hecho caso a algo de lo que dijese yo, pero jamás reconoceríamos que ninguno hubiese convencido al otro de nada, somos unos turrones ¿verdad?, bueno tú más que yo (jeje).

Esta semana desapareció tu nombre del directorio, me temo que amortizaron la plaza, te busqué, no estabas, así que ahora me llevo el mp3 y escucho serrat y rápidamente aparecen los viajes villalba-lugo, lugo-villalba, y te veo por el retrovisor, y pienso…¿por qué nadie heredó lo de los ojos verdes?. Y recuerdo todos los paisajes del camino, la corteza blanca del abedul, la casa más bonita del mundo debajo del puente, llegar a infesta-pasar infesta, el bache de la vía del tren, la planta de reciclado de residuos que no se puede utilizar porque no tiene acceso, y también el ladrillo-visto, los feos eucaliptos que plantaron en los prados y las pobres vacas pastando en los montes… ¡ay!!! y los horrorosos plumíferos, ¿sabes papá? ahora los consideran planta invasora, tras mucho repetirlo, de Villalba a Lugo de Lugo a Villalba, al final nos dieron la razón…. ¿habrá algún duende espía en los coches? Sí, sigo viviendo en el país de las maravillas, hay cosas que no cambian...

Pero es que este mundo, a pesar del mal gusto, es el realmente maravilloso, el otro día, Lugo-Villalba, le hablé a un ratonero. Recordé que tras la reencarnación tú serías un ave rapaz, ¿para qué? para poder volar sobre los lugares más bonitos del planeta, para poder vernos desde el cielo sin que nada te haga daño… Papá, -te dije- si eres tú vuelve a cruzarte conmigo hoy. Villalba-lugo te posaste en la autovía y miraste, esos ojos que he memorizado por el retrovisor eran tuyos, y si no lo eran, me da igual! yo creo que sí, tanto quería verlos… ¿eran tuyos papá?

Hace un año que vives ahí donde quiera que sea, pero estoy convencida de que podrás leer esto, no sé como lo puedo enviar, ¿tal vez un gnomo informático? Te echamos de menos papá, te echamos tanto de menos que mamá está convencida de que hacemos cosas raras… claro que cuando cuenta la rareza nos morimos de risa, ya sabes… y creo que te vemos reir desde donde estás que no sé donde es, pero es que realmente estás… es eso que no se puede explicar sin hablar otra vez de hadas o ángeles…yo te veo en cada rincón, te veo en la gente con problemas, en la cara de mamá, en los ositos de gominola, en la mesa electoral, en el gooooooooooool que tan poco me gusta, las camisas de cuadros, en el humo del tabaco que ya no nos dejan respirar, en las cerezas, en la mesa de mi oficina, en los pajaritos de la 2, en los números y hasta en la coca-cola, pero sobre todo en el retrovisor del coche.

Un beso de tu rosiña.

La renovación interna del PSOE comienza con la sustitución de Souto en la portavocía (El Ideal Gallego)

La renovación interna de la agrupación local de Arteixo del Partido Socialista ya se inició. Tras los resultados electorales del pasado mes de mayo, que convirtieron al PSOE en la fuerza política menos votada en el municipio tras ocupar el segundo puesto en los comicios locales celebrados en 2007, los afiliados han decidido elegir al edil Martín Seco García para sustituir a la exalcaldesa Pilar Souto en la portavocía del grupo municipal.

Seco afirma sentirse afortunado por la decisión adoptada por sus compañeros de agrupación, al tiempo que señala que supone una responsabilidad ser una de las voces de la oposición al ejecutivo local, que encabeza el popular Carlos Calvelo.

Respecto al nuevo mandatario local, Seco espera que el alcalde se guíe por el diálogo tanto con los vecinos como con el resto de formaciones políticas.

“Todavía está todo en el aire. El alcalde aún no nos ha dicho que tiene previsto hacer y dependemos de los criterios que él establezca. Si su gestión es participativa podrá contar con nosotros, pero si no lo es tendremos que hacer una oposición más dura”, señala el nuevo portavoz.

Seco asimismo descarta que el hecho de haber sido elegido responsable máximo del PSOE en el Ayuntamiento de Arteixo suponga un paso previo para ser la persona que también sustituya a Pilar Souto al frente de la agrupación local. Según el concejal, la anterior mandataria local ya comunicó a todos los miembros de la ejecutiva que ella no va a presentarse a la reelección.

Por otra parte, espera que el ejecutivo local cumpla gran parte de las promesas que realizó durante el período electoral, especialmente las relacionadas con el Plan General de Ordenación Municipal (PGOM) y aquellas con las que el PP aseguraba que convertirían Arteixo en un referente.

El nuevo portavoz del PSOE nació en 1976 en la ciudad lucense de Vilalba, en la que hasta este mismo año fue edil. Está casado y tiene una hija. Es ingeniero técnico industrial y trabaja en la refinería de A Coruña donde forma parte del comité de empresa.

Durante varios años fue secretario general de las Juventudes Socialistas de Lugo, provincia en la que también ocupó un puesto en la directiva del PSOE.

Afirma que abandonó su filiación a la agrupación local socialista de Vilalba, por la de Arteixo, debido a la incorporación masiva en ella de “elementos distorsionadores”.

A mañá do sábado 30 de Abril, terán lugar os actos na memoria do finado político vilalbés Martín Seco Cendán que organiza o Foro Vilalbés de Debate e Cooperación e o Concello de Vilalba

• Os actos comezarán ás 12 da mañá na rúa Mato Vizoso, na casa onde naceu Martín Seco Cendán, onde actualmente ten parte das instalacións o “Mesón do Campo”. Alí se levará a cabo o acto institucional onde tomarán a palabra:

o Margarita de Vicente Mato: Secretaria do Foro Vilalbés de Debate e Cooperación

o Gerardo Criado Guizán : Excmo Alcalde de Vilalba

Posteriormente o Excelentísmo Alcalde de Vilalba, procederá a descubrir a placa que o Concello coloca na casa onde naceu o homenaxeado para o recordo dos seus veciños, amenizada con música tradicional galega.


• Os actos continuarán no entorno do Muíño do Rañego, no lugar onde a familia de Martín Seco Cendán ten prantado un Carballo na sua memoria, alí o Vicepresidente do Foro Vilalbés de Debate e Cooperación, Suso Trastoy descubrirá o monolito que esta organización encargou con fondos recollidos de doazóns de particulares da nosa vila e que se grabou cunha dedicatoria e unha poesía na memoria deste político socialista vilalbés, unha vez descuberto o monolito, tomarán a palabra os profesores vilalbeses:

o Bernardo García Cendán: Sociólogo e escritor.

o Manolo Roca Cendán: Economista e escritor

o Agustín Fernández Paz: Premio Nacional de Literatura.


Dende o Foro Vilalbés de Debate e Cooperación gustaríanos contar coa vosa presenza para homenaxear a figura deste ilustre político vilalbés.

Compromiso: Arteixo

La Voz de Galicia . «Mi compromiso con Arteixo y Pilar Souto es total» . El número dos del PSOE dice que aspiran a gobernar con «amplia mayoría» . Autor: Susana Acosta, Localidad: Arteixo, 15/4/2011 . Aunque tiene 34 años, Martín Seco García lleva la política en la sangre. Este joven, nacido en Vilalba (Lugo) se convirtió esta semana en el hombre de confianza de la alcaldesa de Arteixo, Pilar Souto, pero su pasión por la política le viene desde niño. Hijo de padre socialista, Seco García siempre estuvo muy vinculado con el PSOE. Primero en las Juventudes Socialistas y después como militante en Vilalba. De su etapa como concejal desde el 2007, reconoce que los problemas internos en la ejecutiva socialista de Vilalba provocaron su cambio de militancia a las filas arteixás. Consciente de que haber nacido en la localidad de Lugo puede provocarle críticas, se defiende diciendo que «uno no es de donde nace sino donde pace». Además se considera arteixán porque reconoce haber echado raíces en el municipio: «Llevo doce años trabajando en una empresa en Arteixo y seis hace que vivo aquí. Mi hija ya es arteixá y ya se sabe que al final son los hijos los que deciden. Además, mi compromiso con Arteixo y Pilar Souto es total», indicó. Martín Seco explica que se puso a disposición del partido desde el primer momento: «Le dije a Pilar que contase conmigo como suplente, que a mí me daba igual, solo quería colaborar en lo que pudiese». La sorpresa llegó cuando la regidora lo escogió como persona de confianza. Este ingeniero técnico industrial, que trabaja en Repsol, dice que a pesar de la crisis económica las perspectivas electorales son buenas porque aspiran a obtener mayoría absoluta.

Grande éxito de ventas de productos de Comercio Xusto na Feira do Queixo por parte do Foro Vilalbés xunto a Solidariedade Internacional

Durante o fin de semana os membros do Foro Vilalbés de Debate e Cooperación "Martín A. Seco Cendán" en colaboración con Solidariedade Internacional de Galicia puxemos un Stand de productos de Comercio Xusto onde os achegados podían adquirir productos alimenticios, bisutería e algo de artesanía adquiridos a cooperativas de paises en vias de desenrolo.

As ventas foron un auténtico éxito polo que agradecemos a tódolos vilalbeses a súa acollida, ademais tamén agradecemos o seu interese por coñecer a nosa asociación e nalgún caso asociarse ó noso Foro que xa anunciamos que continuará con esta iniciativa de promoción e venta de productos de Comercio Xusto.

Graciñas e volveremos a vernos pronto.

Poema de Bernardo Garcia Cendán elaborado "in situ" na prantación do carballo na memoria de Martín Seco Cendán

Cartas a Antón de Bernardo García Cendán (18/03/2011)

Meu ben querido Antón:

Había tempo que non te notaba tan alporizado e preocupado coma onte cando me chamaches pola noitiña. Son moitas cousas, dicíasme, que apareceron todas xuntas e, de tanto cavilar nelas, non son quen de durmir con xeito. Algunhas acontecen lonxe, pero agora, coa televisión, parece mesmo que as temos ás portas.

Disme que andas triste polas xentes de Libia que aspiraban nada menos que a seren un pouco libres, só un pouquiño, pero a liberdade é cousa tan querida como custosa, e moitos libios estanse a decatar dese custo en dor profunda e ata morte desapiadada. E tampouco atopan no chamado mundo libre algo do apoio que precisan. As axudas levarían seguramente a unha guerra e, como ben se sabe, as guerras acaban sempre por facer moitos máis estragos do que se logra en beneficios. Pero algo haberá que facer para frear as tolemias do Gadafi, ese individuo ao que tanto teñen adulado, por intereses económicos, os que agora o van atacar. Hai xa moito tempo que o deberan ter sancionado con medios políticos sen teren que acudir ás armas. Sería máis ético, aínda que padecese a economía. A ética, Antón, a ética. Algo que non se improvisa e da que se van desacostumbrando en demasía tanto os políticos como a propia cidadanía: estamos nun mundo onde xa non sabe poñer os valores por riba dos intereses de cada quen. E así nos vai. Antes aínda se acudía á relixión, pero agora tamén se desconfía dela, e ás veces con motivos. Pero isto tivo consecuencias porque, como ti mesmo dis con frecuencia, xa non sabemos onde acudir para atopar valores que sexan aceptados por todos. Ti non terás estudos, pero non deixas de facer preguntas de filósofo: a quen acudimos?, quen nos vai aprender a sermos honrados? Efectivamente, pobres libios nas mans dese toleirán. Desexemos que a ONU non cree problemas máis duros dos que pretende resolver.

Onte tamén tiñas no medio dos miolos o asunto do Xapón, claro. E tampouco deixabas de te facer preguntas. Xa vexo que te estás a converter en ecoloxista antinuclear. E creo que tes algo de razón. Efectivamente, se queremos seguir co ritmo de vida actual precisamos moita electricidade e, por iso, hai moitos políticos e opinadores que tratan de nos convencer de que, despois de todo, as centrais nucleares non son tan perigosas. E de repente aparece o asunto do Xapón e fainos ver que o risco é moito. E ti preguntas: ao mellor non é ético arriscarnos tanto, pero ti mesmo te respondes: a quen lle importa a ética con tal de que teñamos moita electricidade? E así nos sigue indo, meu Antón.

E aínda che queda outra preocupación máis caseira pola que me preguntas con especial insistencia. Ao carón das outras noticias, esta da que me falas ocupa un lugar case insignificante nos xornais e nas radios, pero aí está, a privarte do sono: resulta que roubaron as campás na igrexiña de Roás (mesmo me saíu en verso). E a quen lle importa? ..Xa estou oíndo a túa resposta: impórtalles aos de Roás. E si, estou de acordo, pero cantos son os de Roás? ...case non quedan, así que fóra preocupacións. Claro que tamén hai outras capelas e igrexiñas preto de nós que son asaltadas a cotío na busca das catro perras que poden quedar nos cepillos. E isto a quen lle importa?. Seguro que estás dicindo, case berrando: impórtame a min que me sinto roubado cada vez que forzan a pechadura da miña capela dos Remedios en Codesido, aquela igrexiña da miña infancia e da miña vellez.

E, con ser malo, aínda non é tan preocupante a perda dunha pechadura forzada e as catro moedas que podan quedar descoidadas nunha boeta calquera. O das campás de Roás xa é outra cuestión máis seria. E moito máis serio aínda será cando aparezan, en manada, ladróns de máis fuste que se ceben en privarnos desas pequenas tallas de santiños que tanto abondan nos retablos dos nosos templos rurais, esas pezas da escultura artesán que retratan con tanta inxenuidade as formas físicas das xentes da nosa Chaira, aquelas cariñas arrubiadas polo sol mentres deixaban a suor nas leiras. E nas igrexas aínda hai algo de protección, porque outros elementos do patrimonio, como os cruceiros ou os vellos muíños, son moito máis vulnerables e, sen embargo, moi apetecibles para os ladróns da cultura.

Non quero esquecerme, meu Antón, de comunicarlle aos nosos oíntes, como ti me ordenas, a túa insistencia en agradecerlle a moitos dos curas que van quedando no noso deserto rural a súa impagable disposición para poñer en práctica os poucos medios de que dispoñen. Moito mérito teñen os que, como Restituto Prieto Verdes, cura de Roás, non só procuran coidados senón que contan coa cultura necesaria para coñecer en detalle o valor do que gardan e poder así contribuír á súa posible recuperación. Son eles os que están facendo xenerosa e desinteresadamente un servizo que no futuro será cousa profesional, a cargo de universitarios especializados que lle custarán moitos euros á Xunta de Galicia, é dicir, a todos nós. Así pois, deixo cumprida a túa orde imperativa: a nosa gratitude.

E nada máis por hoxe. Xa sabes do meu aprecio por ti. Unha aperta

Bernardo

Palabras para o recordo na prantación dun Carballo na memoria de Martín Seco Cendán

Hoxe é un día feliz. Feliz, porque Martín estaría compracido de saber que hoxe estamos aquí. Feliz, porque por fin se pode completar o desexo do noso pai, un desexo que nos fixo chegar aos que máis cerca estábamos del e que dende logo non podíamos obviar, pediunos, que o día que lle tocase deixar esta vida, o seu corpo fose convertido en cinzas e devolto a terra que o veu nacer, completando deste xeito, o ciclo natural da vida que tanto lle gustaba observar e estudiar.

Meu pai non lle tiña medo a morte, porque sabía que este camiño tiña un principio e un final, e que éste non era máis que unha parte do proceso vital, un final que contempraba pacientemente coa tranquilidade que da poseer a conciencia limpia de toda maldade.

Dicía o meu pai, que o día que a sua alma abandonase o corpo que lle tocou padecer, desexaba reencarnarse nunha desas aves rapaces que dominan o ceo e voan en liberdade sen medo a nada nin a ninguén, estou completamente seguro que nestes momentos, dende algún lugar do amplio ceo, esta sobrevoando as nosas vidas para asegurarse que alguén poda seguir traballando para intentar facer deste mundo un lugar máis fermoso onde vivir.

Gustaríame que hoxe recordáramos a Martín, escoitando este poema que el mismo escolleu para mostrar os seus sentimentos, nun dos días máis femosos que tivo a sorte de vivir con todos vos :

Cicais mañá
cando a miña mirada
non abrolle na luz
como cativa mapoula de auga,
veña a soedade.

Pero hoxe canto en libertá
e mentras canto
non estou isolado,
que o corazón vai comigo
e con il falo.

Beberei a paisaxe
nun amencer de lirios.
As campanas do mar
nos ventos fuxidíos.

Cada intre un paxaro,
cada pulso un latexo.
Unha espada de chuvia
cortando a frol do vento.

Nin as olladas torvas,
nin os beizos esquivos,
nin as voces nemigas
nin os homes cativos.

Vivirei coma o lume
alcendido na noite.
Terei cumios de estrelas,
cantarei para os homes.

Estou comigo mesmo.
O corazón é quen manda,
i eu obedezo.

Cartas a Antón de Bernardo García Cendán 11/03/2011

Lugo, 4 marzo 2011

Meu querido Antón:

Todo chega, tamén o Entroido que este ano ven máis atrasado por culpa da primeira lúa chea de primavera que lle toca encherse máis tarde ca outros anos. Encherse de luz, Antón, non de filloas ou cacheira como ti xa estás a pensar.

Temos, pois, un entroido cargadiño de festa popular, é dicir, para que a goce o pobo e non só as elite de exquisitos que ollan de esguello e menosprezo todo canto cualifican de popular, coma se fose algo cutre ou pouco refinado. Cando ti e máis eu eramos nenos, estas festas estaban case prohibidas, sobre todo no referente á presenza de máscaras e disfraces, aínda que nos pobos como o noso houbese unha certa permisividade. As xentes de orde, de ordeno e mando, enténdese, sempre lle tiveron moito medo a todo canto resulte satírico e burlón porque xustamente a sátira e a burla foron, en todas partes, as armas dese pobo ao que normalmente non lle deixaban expresarse libremente e víase na necesidade de atopar nun pouco de mofa e algo de irreverencia un xeito de relativizar a excesiva importancia e a esaxerada solemnidade que os dirixentes poñían nos seus actos e razoamentos. Certo que ás veces o pobo pasábase algo, pero os que mandaban tampouco deixaban de se pasar dabondo. Ao pobo non se lle podía facer calar de todo, pero tentábase controlalo dalgún xeito.

Nos pazos dos reis e seguramente no castelo dos Andrade tolerábanse, e mesmo se pagaban, as actuacións dos bufóns aos que se lle permitía que se riran abertamente, aínda que con coidado, do que alí acontecía. Tamén hoxe se toleran, e mesmo se pagan ben, as viñetas dos humoristas gráficos ou os monólogos dos Buenafuente e compañía. Toléranse, claro, porque, malia as aparencias, son bastante controlables: despois de todo, os actores pertencen a unha empresa que sabe moi ben ata onde pode consentir as súas trécolas. O malo é controlar ao pobo cando aflora a súa retranca nas conversacións ordinarias. Por exemplo, quen te controla a ti, Antón, cando, cun xeito de poñer os teus olliños, aínda que non digas nadas, xa todos sabemos o que estás a pensar das prédicas dos curas, das promesas dos políticos, das leis do goberno ou da aplicación desas leis por parte dos concellais correspondentes. Imaxina, meu amigo, as chanzas e as pullas que se poden facer por tras dun disfrace, sen que o humorista de turno teña que dar a cara, a súa cara verdadeira, claro. E isto é a orixe do Entroido que, evidentemente, non lles compracía nadiña aos poderosos que, nunha ditadura como a que vivíamos, trataban de controlar mediante a forma máis radical: prohibindo.

Pero, claro está, nunca puideron lograr de todo os seus propósitos e, dun xeito ou doutro, o enterro da sardiña na nosa vila seguía constituíndo unha festa colectiva que eu teño moi gardada nos meus ollos de neno. E ti, por suposto, aínda máis. O pobo poñíase de festa, a rirse a cachón das bufonadas que os mozos daquela (mozas, poucas) poñían en coplas e acenos pouco respectuosos. Aínda non se borrou dos meus olliños aquela imaxe do Luís Somoza metido nun cadaleito a medio facer, cun pau nas mans do que penduraba unha fermosa sardiña, mentres o cura se pechaba na súa casa e a garda civil facía o seu percorrido pola outra banda do pobo por onde xa tiña pasado o desfile. Os gardas civís tamén formaban parte do pobo e tamén colaboraban seu xeito.

Agora o Entroido é festa libre, e algo da súa orixe conservouse. Pero, ao meu ver, está organizado en exceso e, xa que logo, bótase de menos un elemento esencial como era a espontaneidade. Moita da nosa xente, vellos e novos, non deixa de se disfrazar; pero dáme a sensación de que o fan máis para ir nun percorrido oficial e, se cadra, ganar un premio do concello, que para andar de troula polo pobo adiante e chancear libremente, aquí e alí, nun bar e noutro, con cancións populares transformadas en textos e letrillas moi intencionadas. Ao mellor estou trabucado porque eu agora non ando moito niso, pero, se non o estou, aproveito aquí para dicirche que a moita organización pode matar o verdadeiro ser do Entroido. Supoño que ti, coma sempre, non cadrarás moito de acordo co que che digo, e poida que esteas no certo, pero agardo as túas explicacións para darche a razón. En todo caso, eu boto de menos na nosa vila asociacións culturais de todo tipo, coma Xermolos en Guitiriz, que expresen os variados sentires do pobo. Paréceme que aquí case todo é feito polo concello ou por institucións oficiais, e non está mal que estes axuden, pero só iso: axudar.

E antes de rematar, quero dicirche que me apetece moito aproveitar estes comentarios para facer lembranza dun noso amigo que, mentres foi mozo e aínda adulto, non deixaba de gozar coma ninguén destas e doutras festas ata se significar coma un dos vilalbeses máis destacados na promoción festiva da vida local. O Jaime Prieto estaba en todo e estaba sempre: non se concibía unha festa vilalbesa sen a súa presenza. Mesmo cando xa case non podía moverse con xeito, non deixaba de vir por aquí. Era algo parecido ao que representou o Epi ou o Pepe Mato, entre outros que sería de xustiza nomear con lembranza agradecida. Xaime fóisenos hai poucos días e adiviño que xa debe andar a organizar, na dimensión onde se atope, a peña da Vilalba bullangueira e festiva, aparte de atender a outras cuestións máis serias que esta xente nunca marxinou, con tal de que a nosa vila tivese vida. Estou seguro, meu Antón, que te xuntas a min para darlle grazas a Xaime, e que el llas dea da nosa parte aos que o precederon na partida a ese outro lugar onde andarán a proclamar que son vilalbeses a todos os efectos. Coa venia e o sorriso indubidable de Deus.

Por hoxe nada máis. Recibe, coma sempre, unha aperta de

Bernardo

2011: Una distopía feliz de Chris Hedges

Gracias por recomendarme este artículo, brother!!!!

Traducido del inglés por Sinfo Fernández

Las dos grandes visiones sobre distopías futuras han sido “1984”, de George Orwell, y “Un mundo feliz”, de Aldous Huxley. El debate existente entre quienes observaban nuestro deslizamiento hacia el totalitarismo de las corporaciones giraba en torno a quién de los dos escritores tenía razón. ¿Viviríamos dominados, como escribió Orwell, por una vigilancia represiva y un estado de seguridad que utilizaría formas de control brutales y violentas? ¿O, como Huxley imaginó, nos sentiríamos fascinados por el entretenimiento y el espectáculo, cautivos de la tecnología y seducidos por un derroche consumista que envolvería nuestra propia opresión? Pues ha resultado que ambos, Orwell y Huxley, tenían razón. Huxley fue capaz de imaginar la primera fase de nuestra esclavitud. Orwell la segunda.

Como Huxley predijo, el estado de las corporaciones nos ha ido despojando gradualmente, seduciéndonos y manipulándonos con gratificaciones sensuales, artículos baratos producidos en masa, crédito sin límites, teatro político y diversión. Mientras nos iban entreteniendo y envolviendo, fueron desmantelando todo el conjunto de regulaciones que en otro tiempo mantuvieron a raya al depredador estado corporativo, volviendo a reescribir las leyes que nos protegían hasta abocarnos a la pobreza. En estos momentos, el crédito se ha secado ya, los puestos de trabajo medianamente decentes para la clase trabajadora han desaparecido para siempre y los artículos producidos en masa resultan ahora inasequibles, por todo lo cual nos vemos transportados desde “Un mundo feliz” a “1984”. El estado, asfixiado por déficits masivos, guerras sin fin y fechorías corporativas, se desliza hacia la bancarrota. Ha llegado la hora de que el Gran Hermano se apodere del sensorama, de la orgia-porfía y de la bomba centrífuga de Huxley. Estamos pasando de una sociedad donde se nos manipula hábilmente con mentiras e ilusiones a otra donde estamos clara y totalmente controlados.

Orwell alertó sobre un mundo donde los libros estarían prohibidos. Huxley advirtió de un mundo donde nadie querría ya leer libros. Orwell alertó sobre un estado de guerra y miedo permanentes. Huxley advirtió de una cultura habitada por un placer vacío de sentido. Orwell avisó acerca de un estado donde todas las conversaciones y pensamientos estaban vigilados y la disidencia brutalmente reprimida. Huxley alertó sobre un estado donde su población sólo se preocupaba por las trivialidades y el cotilleo, sin que le importaran ya ni la verdad ni la información fidedigna. Orwell nos veía asustados y sometidos. Huxley nos veía seducidos y sometidos. Pero estamos descubriendo que Huxley no era más que el preludio de Orwell. Huxley entendía que en ese proceso éramos nosotros los cómplices de nuestra propia esclavitud. Orwell lo interpretaba como esclavitud. Ahora que el Estado corporativo ha dado ya el golpe maestro, nos encontramos desnudos e indefensos. Y estamos empezando a entender, como Karl Marx supo, que el capitalismo sin restricciones y sin reglamentar es una fuerza brutal y revolucionaria que explota a los seres humanos y el medio ambiente hasta agotarlos o destruirlos.

“El Partido busca el poder completamente en su propio beneficio”, escribió Orwell en “1984”. “No estamos interesados por el bien de los otros; únicamente nos interesa el poder. Ni la riqueza ni el lujo ni una vida larga ni la felicidad: sólo el poder, el poder puro. Lo que implica el poder puro lo comprenderán ahora. Nos diferenciamos de las oligarquías del pasado en que sabemos lo que estamos haciendo. Todos los demás, incluso los que se nos parecieron, eran cobardes e hipócritas. Los nazis alemanes y los comunistas rusos se nos parecían mucho en sus métodos, pero nunca tuvieron valor para reconocer sus propios motivos. Pretendieron, quizá hasta se lo creyeron, que habían tomado el poder de mala gana, por tiempo limitado y que justo a la vuelta de la esquina había un paraíso donde los seres humanos eran libres e iguales. Nosotros no somos así. Sabemos que nadie toma nunca el poder con intención de renunciar al mismo. El poder no es un medio, es un fin. Uno no establece una dictadura para salvaguardar una revolución; uno hace una revolución para establecer una dictadura. El objeto de la persecución es la persecución. El objeto de la tortura es la tortura. El objeto del poder es el poder”.

El filosofo político Sheldon Wolin utiliza el término “totalitarismo invertido” en su libro “Democracia incorporada” para describir nuestro sistema político. Es un término que daría sentido a Huxley. En el totalitarismo invertido, las sofisticadas tecnologías del control corporativo, la intimidación y manipulación de masas, que superan de lejos las utilizadas por los anteriores estados totalitarios, se enmascaran eficazmente con el oropel, el ruido y la abundancia de una sociedad de consumo. Se va renunciando gradualmente a la participación política y a las libertades civiles. El estado corporativo, escondido tras la pantalla de humo de la industria de las relaciones publicas, del entretenimiento y el materialismo chabacano de una sociedad de consumo, nos devora de dentro a afuera. No le debe lealtad a nadie, ni a nosotros ni a la nación. Se da un festín con nuestros cadáveres.

El estado corporativo no encuentra su expresión en un líder demagogo o carismático. Se define por el anonimato y la ausencia de rostro de la corporación. Las corporaciones, que suelen alquilar a portavoces atractivos como Barack Obama, controlan los usos de la ciencia, la tecnología, la educación y la comunicación de masas. Controlan los mensajes en el cine y en la televisión. Y, al igual que en “Un mundo feliz”, utilizan estas herramientas de comunicación para reforzar la tiranía. Nuestro sistema de comunicación de masas, como Wolin escribe, “obstaculiza, elimina cualquier elemento que pudiera introducir cualificación, ambigüedad o dialogo, cualquier cosa que pudiera debilitar o complicar la fuerza total de su creación, hasta su total impresión”.

El resultado es un sistema monocromático de la información. Cortesanos de famosos, haciéndose pasar por periodistas, expertos y especialistas, identifican nuestros problemas y explican pacientemente los parámetros. Se descarta como seres raros irrelevantes, extremistas y miembros de la izquierda radical a todos aquellos que se posicionan fuera de los parámetros impuestos. Se prohíbe a críticos sociales clarividentes, desde Ralph Nader a Noam Chomsky. Las opiniones aceptables van de la A a la B. La cultura, bajo tutela de esos cortesanos corporativos, se convierte, como Huxley señaló, en un mundo de conformidad alegre, así como en un inacabable y finalmente fatal optimismo. Nos compramos a nosotros mismos comprando productos que prometen cambiar nuestras vidas, haciéndonos más guapos, más seguros o exitosos mientras velozmente nos despojan de nuestros derechos, dinero e influencia. Todos los mensajes que recibimos a través de estos sistemas de comunicación, ya sea en las noticias de la noche o en los programas de entrevistas como “Oprah”, prometen un mañana más brillante y más feliz. Y esta es, como Wolin señala, “la misma ideología que invita a los ejecutivos de las corporaciones a exagerar beneficios y ocultar pérdidas, pero siempre con rostro risueño”. Estamos embelesados, como Wolin escribe, por “los continuos avances tecnológicos” que “fomentan elaboradas fantasías de destrezas individuales, juventud eterna, belleza gracias a la cirugía, acciones que se miden en nanosegundos: una cultura repleta de sueños de control y posibilidades en constante expansión, cuyos habitantes son propensos a fantasear porque la inmensa mayoría tiene imaginación pero pocos conocimientos científicos”.

Han desmantelado nuestra base industrial. Los especuladores y estafadores han saqueado el Tesoro estadounidense y han robado miles de millones a los pequeños accionistas que habían reservado ese dinero para la jubilación o para ir a la universidad. Se han eliminado las libertades civiles, incluido el habeas corpus y la protección contra las escuchas telefónicas sin orden judicial. Los servicios básicos se han entregado a las corporaciones, incluidas la educación pública y la atención sanitaria, que los explotan buscando únicamente el beneficio. El establishment corporativo ridiculiza a los pocos que se atreven a alzar su voz disidente, que se niegan a participar en la feliz charla corporativa, etiquetándoles de bichos raros, de frikis.

Las actitudes y el temperamento han sido astutamente manipulados por el estado corporativo, al igual que los maleables personajes de Huxley en “Un mundo feliz”. El protagonista del libro, Bernard Marx, vuelca su frustración en su novia Lenina:

“¿No te gustaría ser libre, Lenina”, pregunta.

“No comprendo qué quieres decir. Soy libre, libre para tener el tiempo más maravilloso. Todo el mundo es feliz hoy en día.”

Él se rió: “Sí, ‘todo el mundo es feliz hoy en día’. Pero, ¿no te gustaría ser libre para ser feliz de otra manera, Lenina? A tu manera, por ejemplo; no del mismo modo que todos los demás”.

“No sé lo que quieres decir”, repitió ella.

La fachada se derrumba. Y cada vez hay más gente que se da cuenta de que se les ha utilizado y se les ha robado, que poco a poco estamos yendo de “Un mundo feliz” de Huxley a “1984” de Orwell. “En algún momento, la gente tendrá que enfrentar verdades muy desagradables. Los puestos de trabajo bien pagados no van a volver. Los mayores déficits de la historia humana significan que estamos atrapados en un sistema de servidumbre que el estado de las corporaciones utilizará para erradicar los últimos vestigios que quedan de protección social a los ciudadanos, incluida la Seguridad Social. El estado ha sufrido una regresión de la democracia capitalista al neofeudalismo. Y cuando todas estas verdades aparezcan claramente, la rabia sustituirá a la alegre conformidad impuesta por las corporaciones. La debilidad de nuestros bolsillos post-industriales, donde alrededor de 40 millones de estadounidenses viven en un estado de pobreza y decenas de millones en una categoría denominada de “casi pobreza”, junto con la carencia de crédito que pudiera salvar a las familias de las ejecuciones hipotecarias, de las apropiaciones de los bancos y de la bancarrota a causa de las facturas médicas, pone en evidencia que el totalitarismo invertido no va ya a funcionar.

Cada vez vivimos más en la Oceanía de Orwell, no en El Estado Mundial de Huxley. Osama bin Laden juega el papel asumido por Emmanuel Goldstein en “1984”. Goldstein, en la novela, es el rostro público del terror. Sus diabólicas maquinaciones y actos clandestinos de violencia dominan las noticias de la noche. La imagen de Goldstein aparece cada día en las pantallas de televisión de Oceanía como parte del ritual diario de “Dos Minutos de Odio” de la nación. Y sin la intervención del estado, Goldstein, al igual que bin Laden, acabará con vosotros. En la lucha titánica contra la personificación del mal, se justifican todos los excesos.

La tortura psicológica aplicada al soldado raso Bradley Manning –que lleva ya siete meses preso sin haber sido acusado de delito alguno- refleja el destrozo del disidente Winston Smith al final de “1984”. A Manning se le mantiene como “detenido sometido a máxima vigilancia” en el calabozo de la Base del Cuerpo de Marina Quantico, en Virginia. Pasa solo 23 de las 24 horas del día. Se le niega la posibilidad de hacer ejercicio. No puede tener almohada ni sábanas en la cama. Los doctores del ejército le han estado atiborrando de antidepresivos. Las más crudas formas de tortura de la Gestapo se han sustituido por refinadas técnicas orwellianas, en gran medida desarrolladas por psicólogos que trabajan para el gobierno para convertir en vegetales a disidentes como Manning. Destrozamos las almas y los cuerpos. Es más eficaz así. Ahora nos pueden llevar a todos a la temible Habitación 101 de Orwell para que nos conviertan en seres dóciles e inofensivos. Esas “especiales medidas administrativas” se imponen habitualmente a nuestros disidentes, incluido Syed Fahad Hashmi, quien pasó tres años encarcelado en condiciones parecidas antes de ser llamado a juicio. Esas técnicas han destrozado psíquicamente a miles de detenidos en nuestros agujeros negros por todo el globo. Constituyen la principal forma de control en nuestras prisiones de máxima seguridad, donde el estado corporativo hace la guerra sirviéndose astutamente de nuestra inferior: los afroamericanos. Todo presagia el cambio de Huxley a Orwell.

“Nunca podrás tener de nuevo sentimientos humanos normales”, dice el torturador de Winston Smith en “1984”. “Todo estará muerto dentro de ti. Ya no podrás ser capaz nunca de sentir amor o amistad o alegría de vivir o risa o curiosidad o valentía o integridad. Te quedarás vacío, hueco. Vamos a exprimirte hasta vaciarte y después te llenaremos de nosotros mismos”.

El nudo se va estrechando. La era del divertimento se sustituye por la era de la represión. Decenas de millones de ciudadanos han tenido que entregar sus registros telefónicos y correos al gobierno. Somos la ciudanía más controlada y espiada en la historia humana. Muchos de nosotros tenemos nuestras rutinas diarias atrapadas en docenas de cámaras de seguridad. Nuestras inclinaciones y hábitos se registran en Internet. Nuestros perfiles se generan electrónicamente. Cachean nuestros cuerpos en los aeropuertos y nos filman con escáneres. Y los anuncios de servicio público, las pegatinas de los coches de inspección y los carteles del transporte público nos instan constantemente a informar de actividades sospechosas. Porque el enemigo está por todas partes.

Se silencia brutalmente a quienes no se ajusten a los dictados de la guerra contra el terror, una guerra que, como Orwell señaló, es inacabable. Las draconianas medidas de seguridad utilizadas para reprimir las protestas en las cumbres del G-20 en Pittsburg y Toronto fueron salvajemente desproporcionadas para el nivel de actividad de la calle. Pero enviaron un claro mensaje: ¡NI SE OS OCURRA INTENTARLO! La persecución por parte del FBI de los activistas a favor de Palestina y en contra de la guerra, que el pasado septiembre vieron cómo los agentes asaltaban sus hogares en Minneapolis y Chicago, es un presagio de lo que está por venir para todos aquellos que se atrevan a desafiar el Neolengua oficial del estado. Los agentes –nuestra Policía del Pensamiento- incautaron teléfonos, ordenadores, documentos y otras pertenencias personales. Se han enviado citaciones judiciales a 26 personas para que comparezcan ante un gran jurado. Las notificaciones citan leyes federales que prohíben “proporcionar apoyo material o recursos destinados a organizaciones extranjeras terroristas”. El Terror, incluso para quienes no tienen nada que ver con el terrorismo, se convierte en el objeto contundente utilizado por el Gran Hermano para protegernos de nosotros mismos.

“¿Empiezan a ver, pues, qué clase de mundo estamos creando?”, escribió Orwell. “Es exactamente todo lo contrario de las estúpidas Utopías hedonistas que los viejos reformistas imaginaron. Un mundo de temor, traición y tormento, un mundo donde se pisotea y se es pisoteado, un mundo cada vez más despiadado en la medida en que se va refinando”.

Chris Hedges ha sido corresponsal en América Central, Oriente Medio, África y los Balcanes a lo largo de dos décadas. En 2002 recibió el Premio Internacional de los Derechos Humanos de Amnistía Internacional. En 2010 recibió el Premio a la Mejor Columna Online por el ensayo “One Day We’ll All Be Terrorists”. Ha dado clase en las Universidades de Columbia, Nueva York y Princetown. Actualmente da clases a los presos de un correccional de Nueva Jersey. Es también miembro del The Nation Institute.

Cartas a Antón de Bernardo García Cendán 18/02/2011 e 25/02/2011

Dobre ración de cartas a Antón xa que andiven liado dabondo e non puiden colgar a do día 18 ata hoxe.

Lugo, 18 feb 2011

Meu querido Antón:

Xa ves o que son as cousas. Na última carta cominábate a que non deixases de asistir ao festival organizado por Mans Unidas de Vilalba, e, ao final, resultou que non che foi posible, pero o máis grave é que tampouco eu puiden asistir. Sentino ben, en primeiro lugar, por colaborar, pero tamén porque, segundo me contan, foi todo un logro dos participantes.

Tamén ao final desa mesma carta, che dicía que se acababan de anunciar polos partidos políticos as candidaturas para a alcaldía de Vilalba e que me reservaba para comentarche algo deste asunto en próximas cartas. Pero ti, como eu supoñía, non fuches quen de agardar, agarraches o móbil e, sen ter en conta as tarifas a pagar, tivéchesme leado preto dunha hora, e por riba en horario laboral. Espero que o reitor da universidade non mo teña en conta. O curioso é que me chamaches para saber a miña opinión, pero case non me deixaches falar: ti faláchelo todiño. E eu escoitei relixiosamente como corresponde.

Preguntáchesme pola candidata do Bloque, unha rapaciña nova que xa exerce, ao parecer con solvencia, as tarefas de avogada, e, por riba, lidera con entusiasmo e eficacia un grupiño de música popular moi presente nas diversas festas que dan vida a Vilalba e a toda a Chaira. Avogada e música non é mala mestura para vivir ambientes moi distintos e comunicarse con diferentes sectores da vida local. Iso é positivo. Polo demais, pouco che podo dicir dela: eu, persoalmente, coñézoa moi pouco, pero pareceume unha rapaciña intelixente e comunicativa, dúas cualidades moi importantes para calquera político, e moito máis para un candidato á xestión municipal. A ver se ten sorte.

Os do Partido Popular, pola súa banda, repiten candidato e seguramente tamén os principais concelleiros. Supoño que se senten contentos, convencidos de que Vilalba é conservadora por natureza e que vai seguir nesta liña, de xeito que non lles paga a pena arriscar novidades. Se cadra, teñen razón, aínda que os datos de anteriores eleccións indican que non andan tan por riba como era habitual. Despois de todo, a mocidade non é tan dócil como era, e, polo tanto, non a teñen tan de man, aínda que, efectivamente, certas insinuacións de posibles choios que se deixen caer nos seus ambientes poderán, quizais, desfacer rebeldías teóricas. E disto os partidos que ostentan poder saben dabondo. Non hai máis que ver o descaro de Baltar en Ourense, por exemplo.

Finalmente dos que se presentan polo PSOE prefiro non opinar polas razóns que ti, Antón, coñeces perfectamente. Na conversa telefónica non ocultabas a túa malicia pícara para provocarme, pero non penso facerche caso. Estás convencido, disme, que nestes candidatos non hai tanta vocación socialista como desexos de se montaren no poder local imitando as actuacións dos populares. Ao final, o que se nos presenta é unha situación en que tanto monta o popular como o socialista: ideas parecidas, e non moitas, valores pouco ou nada diferenciados e actividades prácticas moi similares destinadas á consecución do voto con promesas de rendibilidade persoal. Se non entendín mal, isto é o teu razoamento: que na esquerda deberían predominar as ideas sobre outras expectativas, e, segundo pensas, non parece ser o caso entre nós. Eu tería moito que matizar, pero xa che dixen que non vou opinar.

E non che falo máis de eleccións: xa teremos tempo se Deus o quixer. Pero hai outro asunto polo que mostraches moito interese e que, polo tanto, debo comentar nesta carta. Efectivamente, como ti ben dis, sería unha pena que o Centro Cultural Recreativo tivese que pechar as súas portas e desaparecer, algo que, polo visto, estivo a piques de acontecer. En todo caso, habería que facilitar as cousas para que os vilalbeses, todos, se convencesen de que aquilo non ten por que ser ningún casino para xente selecta, como era habitual nos pobos do século pasado. “A min a ese lugar non me levan os pes”, dicíame non hai moito un amigo ben coñecido convidado a unha conferencia naquel local. Isto, claro está, cómpre superalo.

O caso é que, por fin, un grupiño de rapaces animosos decidiron darlle continuidade a esa asociación. Ti, Antón, viches a foto destes mozos na prensa e pregúntasme insistentemente por eles. Tamén eu vin a foto e, de todos eles, só coñecín a dous que, por certo, cáenme moi ben e, por moitas razóns, contan coa miña simpatía indisimulada, tanto por causas familiares como pola súa ledicia de vivir. En consecuencia, estou seguro de que te xuntas a min para, primeiro, agradecerlles aos de anteriores directivas canto deixan feito, e aos novos, que se decidisen a manter a institución, cousa non moi doada porque está exposta a críticas constantes. E tamén, en segundo lugar, ti e máis eu queremos desexarlle á nova directiva que acerte nas súas decisións. Terán que poñer moita imaxinación para racharen ese desleixo que un sector de vilalbeses manteñen en relación con ese Centro, e, xa desde o principio, haberán de pensar en certos cambios precisos para que aqueles locais poidan ser moi útiles ao conxunto de Vilalba. O máis importante é poñer as cousas doadas para que os nosos veciños se sintan animados a acudir alí con frecuencia, e niso teño confianza, porque á xente nova o que lle sobra é imaxinación: seguro que saberán encher aquel espazo de actividades atraentes para todas as idades e todas as sensibilidades. Iso si, o que eu lles pediría con insistencia é que non se deixen caer na tentación moi perigosa de excluír algunha destas sensibilidades. Vilalba é conservadora, pero non tanto, e os xeitos de pensar son xa moi variados.

E nada máis por hoxe. Recibe unha aperta do teu amigo

Bernardo

Lugo, 25 febreiro de 2011

Meu querido Antón:

Poucas novidades me comunicaches estes días. Supoño que a túa dona che puxo un pouquiño de sensatez no gasto que estás a facer co teu móbil. Eu non che digo nada, pero ben me decato de que, cando me chamas, non das parado de falar, e, por riba, de falar ti, porque escoitar, o que se di escoitar, non escoitas nada nin a ninguén. Ao mellor, é que, como xa andas con algo de xordeira, no canto de escoitar, falas. Non o sei, ti verás. O caso é que seguramente che tiraron das orellas e por iso esta semana non me contaches case nada. Soubeches, si, que andou por Vilalba, o sábado pasado, un grupiño coral de Lugo chamado Sólo Voces ao que che apetecía escoitar, e así mo comunicaches, pero non tiveches medios, seica, para achegarte aquí nin eu puiden ir buscarte. Non é que ti sexas moi adicto (máis ben, nada) á chamada música culta, pero a música coral, en principio, non deixa de atraerte. E este coro abofé que vale a pena, aínda que teña o nome en castelán e se acompañen dun piano, deixando, polo tanto, de ser sólo Voces.

Pois ben, este grupo lugués presentounos un panorama moi atraente de música coral feita en Lugo ao longo do século vinte. O predominio foi, evidentemente, para os cantos das catedrais, tanto de Mondoñedo coma de Lugo, pero non faltaron pezas máis coñecidas popularmente como a Negra Sombra do lugués Montes, a cantiga de amor “Compañeira” do barbudo Mini, o de Fuxan e a Quenlla, xa sabes, ou a delicadísima “Lela”, un poemiña de Castelao no que se di que están as nubes chorando, supoño que xa te darás conta.

Pois ben, meu Antón, resulta que o director do coro, Fernando, cando anunciou esta última peza, agardaba que o público vilalbés a recibise cun especial eco de orgullo doméstico, porque, efectivamente, esta deliciosa melodía é froito dun noso paisano que se chamaba Rosendo Mato Hermida. Chamándose Mato, era evidente que algo tería que ver con Vilalba. E así é, pero non houbo a reacción esperada porque, polo percibido, case ninguén dos que alí estabamos eramos coñecedores nin da valía deste músico nin da súa procedencia vilalbesa. A min, como comprenderás, deume moita pena non ter nada coñecido desta riqueza artística con raíces entre nós. Tratei de pescudar un pouco e pregunteille a Pepe Leira que, en efecto, sabía ao menos de que familia era. Algo é algo para comezar. En consecuencia, desde aquí, ti, Antón e máis eu, botamos un desafío para que, por exemplo, algúns parentes do músico, como o apreciado Mato do Mesón ou o noso mestre Arturo, eficiente e eficaz secretario do IESCHA, se poñan a investigar algo máis e nos comuniquen outros logros deste vilalbés que, aínda que só fose pola aludida melodía, xa tería ben merecido ser rescatado do esquecemento dos seus paisanos.

E, aproveitando o tirón, cumpriría reservarlle, nalgún documento público, unha agradecida lembranza a outro músico de Vilalba, parente tamén de Arturo e de Rosendo, que era coñecido popularmente como Olaso. Pouca xente, mesmo do seu tempo, son coñecedores da valía que se lle recoñecía a este home, como instrumentista da frauta, entre os seus compañeiros da Banda da Coruña naqueles anos cincuenta e sesenta nos que esta agrupación coruñesa ostentaba o mellorciño da música que se facía na nosa terra. De feito, cando se representaba na Coruña unha ópera de categoría (unha ou dúas ao ano) cun esforzo de medios excepcional, adoitaba ser preciso traer de fóra reforzos de instrumentistas musicais inexistentes na cidade, pero nunca foi necesario que viñese un frautista, malia a singularidade deste instrumento, pois Olaso cumpría sobradamente ese labor, aínda que a cantante acompañada fose a mesmísima Monserrat Caballé ou a grandiosa Pilar Lorengar. Así que, en fin, aí lle quedan deberes impostos aos nosos amigos Matos, e, tamén por suposto, ao encargado da cultura no concello.

E, ao falar do concello, hei de me referir á política en xeral, porque ti, meu Antón, non paraches de me encirrar cos teus comentarios sobre a miserable panorámica que nos están a ofrecer os nosos representantes nas institucións. Polo que se ve, dicíasme, parece que as ideas desapareceron dos parlamentos e só nos quedan insultos, pendencias e descualificacións imparables na busca do poder. Por moito que o convenzan, ninguén é quen de manifestar a súa concordancia e cambiar, en consecuencia, o seu voto. E seguramente, coas vindeiras eleccións, o que nos agarda é que sigamos coa mesma trécola para noxo de todos: Zapatero é nulidade e Rajoi, un folgazán, segundo quen fale. E mentres, aí temos: implicados presuntos en corrupcións diversas son propostos impunemente como presidentes ou membros de autonomías, algunhas sospeitosas actuacións dos tránsfugas pasan desapercibidas para o persoal, e as ideas, de existiren, quedan fóra do debate. Xa verás, Antón, como nas eleccións para o noso concello non imos escoitar reflexións algo substanciosas, senón que, máis ben, uns e outros, han insistir no traballo cotroso de mercaren vontades mediante promesas de empregos ou doutras prebendas, aproveitando, claro, os postos que ocupan nas empresas ou na Administración. Todo sucio dabondo. E o máis curioso é que, malia todo isto, os cidadáns, como ovelliñas, seguirán a darlle votos a moitos dos que nunca na súa vida tiveron a luz dunha idea nin argumentos para a defender. Só a causa de seren propostos por un partido dos grandes. Dos grandes, porque dos outros habería que matizar algo máis.

Fíxome sorrir a viñeta de humor galego dun tal Gogle, moi surrealista, que me mandaches hai uns días. Non é máis ca un chiste nin a cousa ten máis malicia, pero, se nos fai sorrir é porque indica un estado de ánimo da poboación. A viñeta mostra a dous vellos en conversa:

- estou preocupado, o meu neto dixo que non quería estudar

- e logo, que pensa facer

- non fai máis que dicir que quere ser alcalde

Que non se vexa falta de respecto, pero a política, efectivamente, non está respectada. E isto debería facer reflexionar.

Neste contexto de pobreza política, paréceme moi ben a túa proposta dunha adiviña: quen é o político que ten experiencia, que non só ten ideas senón que quere ter máis, que sabe discutir con calma e que non vai estar no concello? . Eu supoño que sei a resposta, pero vou deixar sen poñela para que cada quen poña a súa. O que si che digo, aproveitando a túa insinuación, é que un pobo non pode prescindir alegremente dunha persoa así, sexa do partido que sexa. Máis ideas e menos ansias de poder, é o meu resumo. Espero que ti, Antón, cadres de acordo, xa me dirás.

Nada máis por hoxe. Unha aperta suíña, pero agarimosa de

Bernardo

Cartas a Antón de Bernardo García Cendán (11/02/11)

Lugo, 11 feb 2011

Meu amigo Antón

Somos irregulares dabondo nisto de che escribir cada carta semanal, pero mentres poidamos facelo de cando en vez, xa me dou por satisfeito. Supoño que non é cousa de lles explicar aos nosos oíntes as causas da nosa ausencia, sobre todo cando andan polo medio asuntos da túa saúde. Como ti dis, hoxe non é de bo gusto falar destas cousas cos amigos. De haber problemas, un debe gardalos para si sen alterar o estado de ánimo optimista dos que nos escoiten. Así que teremos que dicirlles a cantos nos escoitan ou nos len que ambos, ti e máis eu, estamos moi ben. Menos mal que aos galegos non nos compracen moito estas normas e non somos en ningún caso tan aseverativos: sempre temos o recurso de utilizar frases como “ímola virando” ou “imos termando” ou iso, o máis frecuente, de “imos indo”. Pois aí queda: imos indo.

Ti, meu Antón, agora xa case non te moves de Compostela e tes moi abandonada a nosa Vilalba. Aínda que non é así de todo, porque non che sae do pensamento e, naturalmente, queres que eu che conte o que vai acontecendo por aquí. Pois, atende: hoxe vou comezar por che recomendar unha visita, canda a túa muller, a esta vosa vila, mañá mesmo, sábado, para estardes aquí pola tardiña. E, como eu ben sei que ti non conduces, deduzo que terás que convencer ao teu fillo para que te achegue ata nós, e, claro está, con el virá tamén a túa nora e, se cadra, algún dos teus netos. E así será perfecto: faremos un pleno familiar para verdes un espectáculo que sen dúbida pagará pena. Trátase dun festival organizado pola sección parroquial de Mans Unidas coa intención de recadar fondos para unha obra importante nunha zona de Tanzania, seica, da que non me se me recorda o nome. Un nome raro que non pillei axeitadamente porque non estaba moi atento ás noticias na radio cando oín falar deste asunto á miña amiga Loli, unha colaboradora eficiente que, por certo, non sei por que, explicábase en castelán.

Pero en castelán ou galego, creo que, con este motivo, vale a pena a vosa visita a Vilalba. Primeiro, porque así podemos vernos, e, segundo, porque estou seguro que vos haberedes divertir coa música de noviños intérpretes chairegos, cos poemas da chairega Marica e cos monólogos dun coñecido humorista na tele galega. Ademais disto, tamén gozaredes, sen dúbida, como non, coas habilidades máxicas do meu amigo e colega Xosé Manuel Carballo do que non é preciso facer ningunha presentación. Os teus netos, segundo ti me tes contado, aínda recordan vivamente o ben que o pasaron na última vez que puideron presenciar os xogos deste amigo entrañable. Todo iso, como digo, xa paga a pena, pero tamén é importante a vosa visita porque cómpre apuntalar ese labor magnífico que tenta realizar un grupiño de persoas vilalbesas que se quixeron comprometer nas actividades desa institución de Cáritas, Mans Unidas, que vai collendo pulo na nosa vila e que agarda pola incorporación doutros membros que ousen prestar unha intensa colaboración. E ti ben sabes: colaborar quere dicir ofertar axudas económicas, claro, pero tamén algo de traballo, moitas ideas e influenza nas decisións. Coma en calquera outra asociación.

Xa sei, xa sei o que me dirías, coa túa sorna habitual, se agora mesmo estiveras ao meu carón. Seino, porque sempre andas coa mesma teima de que facer caridade non é facer xustiza, e que Cáritas non se para tanto na xustiza como en aquietar a mala conciencia dos máis ricos mediante a entrega duns euros no nome da caridade. E, como ben sei que é isto o que estarás a pensar, xa che respondo axiña que a filosofía de Mans Unidas non é tanto a de facer pequenas esmolas, aínda que estas sexan imprescindibles, como a de facernos tomar conciencia das inxustas desigualdades sociais e ser consecuentes con esta conciencia. Necesidade, xa que logo, de actuar en consecuencia, e isto, meu amigo rosmón, pode ser perigoso para os que, coma ti, teñen unha mentalidade conservadora, pois os que teñen esta mentalidade tenden a lle dar o seu voto xustamente aos partidos conservadores que non son precisamente os que máis loitan contra as abafantes desigualdades sociais. En fin, non sei se me entendes, así que che propoño unha cousa: no canto de lle chamar caridade ao que fai Mans Unidas, chámalle solidariedade, e seguramente, deste xeito, comezaremos a nos entender. Eu ben sei tamén que moitos dos que traballan en Mans Unidas, tanto no resto do país coma aquí, en Vilalba, pertencen abertamente ao mundo conservador, pero asegúroche que, se non cansan de facer este labor, acabarán por descubrir que a loita pola xustiza non casa moi ben coas posturas conservadoras, e, se cadra, comezarán a seren tan revoltosos como revoltoso é o evanxeo de Xesús que está na base, suponse, desta institución de Cáritas. De feito, Cáritas e Mans Unidas, son institucións que estiveron moi respectadas e valoradas polos partidos progresistas ao longo de toda a transición política española. Eu disto pódoche dar fe.

Meu Antón, hoxe, como ves saíume unha prédica, pero foi intencionada. E agora aínda tiña que seguir con asuntos políticos a che contar, porque xa foron presentados os cabeza de lista para as eleccións municipais. A cousa, xa o imaxinas, vai dar para moitos comentarios que andarán sen dúbida polos nosos bares, tabernas e demais lugares de tertulia, pero precisamente por iso, polo que a cousa pode dar de si, prefiro deixalo para a carta da semana que ven, se Deus o quer.

Cóidate, non deixes de vir ao festival e non dubides do aprecio do teu amigo

Bernardo

Obxectivo, recuperar a ilusión

É hora dun cambio de ciclo na búsqueda da ilusión perdida. Unha vez confirmada a traizón da doctora Elba Veleiro, na que depositáramos todas as nosas esperanzas para liderar o socialismo vilalbés e que tras catro anos vacíos de traballo e de liderazgo, só nos quedaba ver como fallaba a palabra dada e incumpría os compromisos que adquirira con todos nós e en especial co meu pai, participando nunha lista electoral que incluso polo escoitado a moitos partidarios de Eduardo Vidal, resulta un auténtico desastre, e que só a presenza de Elba, pode intentar tapar o fracaso na elaboración dunha candidatura gris, que incumpre as promesas de Vidal, que aseguraban que a nova dirección do PSOE vilalbés contaría cunha lista feita cos mellores e que ó final ten que confiar no máis que amortizado e irresponsable Luis del Luta para facer candidatura.

Para este cambio de ciclo, toca buscar novas experiencias que traten de sacar todo o positivo que hai en nós e abandonar aquelo polo que non merece a pena preocuparse. É tempo de abandonar as batallas que tanto dano lle infrinxiron ó meu pai e os seus compañeiros e que non vamos a permitir que lle sigan facendo ó resto da nosa gran familia e compañeiros.

Para iso, o grupo de xentes que traballamos xuntos durante tanto tempo, creamos o Foro Vilalbés de Debate e Cooperación, asociación que reivindica todos aqueles valores que sempre defendimos e que serve tamén para manter a actividade social deste grupo, e dende o ámbito persoal, teño que decir que ademais deste Foro, co que estou completamente comprometido e convencido que será todo un éxito para a sociedade vilalbesa, comezo duas novas apostas máis, que espero que volten a sacar todo o positivo que levo no meu interior.

Unha a nivel sindical, onde din o paso de involucrarme na creación dunha nova sección sindical na Refinería de A Coruña, que intenta trocar os malos hábitos do anclado sindicalismo existente na actualidade no noso complexo industrial e darlle novos folgos a unha plantilla desvinculada da actividade reivindicativa. Dende esta nova sección sindical na refinería de A Coruña que montamos baixo o amparo do sindicato USO, comezamos a nosa actividade cun éxito notable na primeira convocatoria electoral na que participábamos e agora dende o Comité de Empresa traballaremos incansablemente para mellorar a calidade dos nosos compañeiros e intentar recuperar o pulso perdido entre os traballadores.

A outra aposta, da que me sinto especialmente orgulloso, e o traslado de afiliación cara a agrupación socialista de Arteixo, onde militarei cun grupo de persoas entrañables, cun maravilloso ambiente, cun marcado sentimento socialista e co liderazgo dunha persoa cercana, honrada e valente na sua actitude como reponsable política e como alcaldesa do pobo. Nesta nova etapa que comezo, o único que busco é a felicidade persoal, o compromiso cos meus ideais e aportar un graniño de area no proxecto socialista de Arteixo, que seguro que voltará a ter grandes éxitos nas próximas datas, coa revalidación da alcaldía por parte de Pilar Souto na que poñerei os meus esforzos como un novo militante máis deste concello.

Como decía o meu bo amigo Bruno, esperando ser de utilidade para a sociedade me despido:

Saúde, socialismo e república

Grande éxito no 1º acto do Foro coa Presentación do libro "Autonomía e modernidade" coordinado por Ceferino Díaz

Neste primeiro acto do Foro Vilalbés de Debate e Cooperación "Martín Seco Cendán" que consistía na presentación do libro "Autonomía e modernidade" que coordinou Ceferino Díaz e que conta coa participación de 25 personaxes con artigos que nos aportan a súa visión do período autonómico actual en diversas temáticas. Este acto foi presentado polo Presidente do Foro Martín Seco García e contou coa presencia duns participantes de diversas ideoloxías políticas, que aportaron un grado de controversia e de debate ideolóxico a esta presentación, Agustín Baamonde, Antón Baamonde, Francisco Sineiro e o propio Ceferino Díaz nos ilustraron coa sua visión do período autonómico que estamos a vivir e as suas opinións sobre este libro que estábamos a presentar.

Dende este espazo quero agradecerlle expresamente a presencia a tódolos vilalbeses que encheron a Casa da Cultura de Vilalba e que esgotaron os libros que tíñamos á venta. E moi especialmente quero agradecer a presencia do Alcalde de Vilalba, Gerardo Criado, dos portavoces do PSdeG-PSOE e do PPdeG, do Presidente do Patronato do Asilo, Pepe Apenela do Sº desta institución Jose A. Pombo, do Presidente do IESCHA Manolo Santamariña e do resto dos responsables deste Instituto que sempre están presentes nos actos onde se dinamize culturalemente a vida do Concello, do Presidente da Coral Polífónica Alfonso Baamonde, e do sempre presente e amigo do Foro Zolio López Ron que mostra unha vitalidade envexable e nos aporta as gañas de seguir apostando pola actividade no Concello.

Gracias a tódolos amigos que non fallaron nesta posta en escena da nosa asociación, esperamos non fallarlles tampouco nós a eles.

Presentación en Vilalba do libro coordinado por Ceferino Díaz "Autonomía e Modernidade en Galicia"

O Venres 14 de Xaneiro ás 20:30 do serán na Casa da Cultura en Vilalba o Foro Vilabés de Debate e Cooperación " Martín A. Seco Cendán" levará a cabo a presentación do libro "Autonomía e Modernidade en Galicia" .

Este libro foi coordinado polo coñecido profesor galeguista e parlamentario socialista Ceferino Díaz e conta coa participación de numerosos personaxes que nos ilustran sobre diferentes materias no desenrolo destes últimos 25 anos de Autonomía de Galicia. Este libro xunto co anterior publicado por Ceferino Díaz, "A esforza conquista da autonomía", pecha unha importante serie de publicacións imprescindibles para entender a actual historia do noso país e o proceso autonómico visto dende o punto de vista dun histórico militante do galeguismo e socialismo deste país pero aberto a outras posicións diferentes a súa .

Dita presentación contará coa presencia e intervención dos seguintes amigos do Foro nun intento de mostrar a pluralidade de opinión políticas:

• A intervención do ex-alcalde de Vilalba e parlamentario galego polo PP, Agustín Baamonde.

Tamén intervirán os participantes na elaboración do libro:

• O profesor e ensaista vilalbés, Antón Baamonde e


• O profesor e ex-Conselleiro de Agricultura da Xunta de Galicia polo PSdeG-PSOE, Francisco Sineiro.

Pechará o acto o coordinador do libro Ceferino Díaz.

Invitámosvos a todos a asistir.