Contestación ós múltiples comentarios a "Punto e a parte"neste blog e noutros foros

Vou intentar ser craro neste tema, ante os comentarios aparecidos nesta páxina e noutros foros, pola miña carta aberta trala asamblea de elección da executiva local, aínda que xa sei e os lectores deberían saber que case que todolos comentarios saen do mesmo sitio.



Moita xente dí que neste tipo de foros é mellor agocharse tras dun nick e non dar a cara, como fan aqueles que comentan baixo un nome femenino "Natalia Alvarez" e logo escriben atribuíndose xénero masculino, aínda que todo o mundo saiba quen ven sendo os que escriben baixo ese disfraz. Pero eu teño a "mala" costume, de dar a cara naqueles foros onde teño que dicir craramente o que penso, porque non lle teño medo a, ninguén nin a nada posto que vivo do meu traballo e non busco da política nada máis do que ela desexe darme, sen lamber cús para conseguilo, nin actuar contrariamente o que penso, esa si é a gran herdanza, e non outras como dicen algúns, que me deixa o meu pai en política e que penso seguir coherentemente aínda que me coste non medrar, como intentan facer outros, neste mundo tan sucio que ás veces é a política. Como vedes éste é o meu problema ou a miña virtude, segundo o vexades, e sen dúbida é o que máis problemas me trae, ou me trouxo, na miña corta vida política, pero eu son dos que pensan e intentan convencer os meus veciños e amigos, con feitos, de que "NON TÓDOLOS POLÍTICOS SOMOS IGUAIS".

Unha vez posto en valor o que eu penso sobre a miña forma de actuar, para poder contestar a estas preguntas tan capciosas coas que algúns intentan desprestixiarme a min e a miña familia e isto non sucede só a partir de que eu escribira a miña carta no Blog, senon de moito antes, xa que esta xente que escribe aquí non deixan de ser “os Lutas” e afines, que se adican a criticar ás espaldas e sempre se agochan tras unha careta que impida que se poidan mollar con algún tipo de declaración que non lle resulte de bon grado ós seus mandamases ou que poida impedir un ascenso acelerado na súa carreira política, que é o único que algúns teñen en mente, sen importarlles ideoloxía, principios ou amistades, ou simplemente por que son uns auténticos cobardes para falar alto e craro.

En primeiro lugar sobre a utlización deste tipo de diminutivos, “martincito”,
“martin seco cendán jr.”, ”esconderse baixo as faldas do seu pai” e outros calificativos “cariñosos” que utilizan alguns foreros, que saiban estos personaxes que eu teño nome e que nunca me escondín, de nada ni de nadie, debaixo de ningún tipo de faldas e ademais, non ofende quen quere, senon quen pode e a min non me importa que me poñan diminutivos cando falan de min ó lado do meu pai, incluso eso o fai a miña familia con moito afecto, posto que o meu respecto hacia él, e o seu traballo e valía, é máis grande do que esa panda de incultos funcionais poidan chegar a sentir na súa vida. Preocuparíame máis que un diminutivo fose usado en xeral pola xente como burla ou menosprecio e supoño que saberedes a quen me refiro.

Empezando por esa recurrente cantinela, de falar de que existe un problema só con “martincito e o seu pai” que non queren marchar do poder, como se estivésemos sós frente ó resto da agrupación e pechados frente os nosos veciños vilalbeses preocupandonos só polo poder local e non polo partido, teño que decir que a realidade non é esa e son moitos os que están con nós, dentro do partido e tamén fora e non deberían de olvidar esto, tódolos trepadores que agoran toman as rendas do partido, e quero recordar que baixo o mandato de Martín Seco Cendán na agrupación vilalbesa e conmigo na dirección de campaña e nas listas ás municipais e por suposto baixo a candidatura de Elba Veleiro, que por certo ía con nós na lista á dirección da agrupación, ¡que curioso!, tivemos os mellores resultados da historia da esquerda vilalbesa, pero xa veremos o que conquiren outros se teñen a oportunidade. Pero o que é unha gran falacia e que estemos sós no partido, posto que non se pode olvidar que xunto con nós están outros aproximadamente 80 militantes que comparten un proxecto conxunto e que estiveron e están as duras e as maduras, tódolos militantes, menos un dos que había antes do 2004, que curiosa coincidencia. E nós tamén poderíamos ser 90 como son eles ou incluso 150 se utilizásemos os nosos amigos ou os mesmos métodos de afiliación que utilizan algúns ofrecendo traballo, subvencións, afiliando a todo amigo que se preste aínda que non quera saber nada do Partido Socialista ou incluso chegando a afiliar “o seu propio chofer” como fai algún, pero decidimos non seguir ese xogo de autodestrucción que “OS LUTAS” comezaron e que veremos como remata, posto que aínda que algún intenta facer ver que os métodos que eu describin no meu blog non son certos, saben que poido dar nomes propios por cada unha das parroquías subvencionadas, de beneficiados de axudas institucionais ou de traballo para as institucións, ou outros ós que lles foi prometido traballo (incluso o lugar onde lles foi prometido) a cambio da afiliación ou do voto na asamblea, pero sobre cousas como ésta e outras cousiñas máis graves prefiro non pronunciarme todavía. Por certo, aínda que o diga algún pobre home, ningún militante foi dado de baixa, nin expulsado, durante o mandato de Martín Seco Cendán no partido en Vilalba e non sería porque algún endemoniado o merecera, se alguén deixou de militar no PSOE de Vilalba, sería porque deixou de pagar as cuotas dende o momento que Madrid é a encargada de tramitalas e que chen dan de baixa se non pagas.

Cando falo do grupo dos “Lutas” é porque ninguén de Vilalba ten que deixar de saber que a partir de agora a dirección da agrupación do PSOE de Vilalba queda nas mans do Lusito do Luta, si aquel do sarcástico, “Yo voto Luis del Luta, voto benegá”, que será quen dirixa todo, porque de todos é sabido que Vidal non ten tempo pola súa ocupación na Delegación, aínda que repita que ten experiencia para facelo (onde lle ven esa experiencia??), pero como fai con case todo, deixarano nas mans duha autoridade en política nacional e internacional, un fino analista, unha eminencia da cultura chairega, como é este insoportable elemento.

Sinto vergoña allea por aqueles que queren diferenciar no noso proxecto, a Elba de nós, porque son uns cobardes e só teñen medo de se poida decir pola rúa, que un activo electoral, como sen dúbida é Elba, lles da a espalda a nova executiva ou intentan polo menos ocultar o que é moi craro, que non comulga coa súa forma de facer política. Non lles importa intentar deixala quedar como se fora tonta e se deixara manipular por “Martincito e o seu pai”, intentando facer chegar a opinión pública a idea de que non é unha persoa intelixente, formada e de gran valía persoal para ter a súa propia posición en todo aquelo que poida acontecer, e eu, que creo na valía, no saber facer e na intelixencia de Elba me pregunto se non sería máis fácil pensar que estivo do noso lado porque sempre atopou o noso apoio, porque a apoiamos poñendo a dirección do partido na súa man, cremos na renovación con ela o fronte, porque nós si que cremos nas suas aptitudes e actitudes para dirixir o partido, porque é coherente cun proxecto e cunhas persoas nas que debe atopar algo máis que caciquismo e moitos fumes. Por certo, algúns envidiosos, intentan confundir ó traballo en equipo, a necesidade de traballar a varias voces, a diversificación do traballo, con intentar oscurecer ou tapar o traballo da nosa portavoz e seguro que saben que é ela, a que pola súa intensa actividade profesional, nos invita a participar nos medios de comunicación para que a nosa voz non se deixe de escoitar nos medios, portavocía que pola miña parte nunca será tapada nin escurecida xa que sen dúbida ningunha, ten o meu apoio e traballo, apoio o seu liderazgo, que por certo demostro con feitos cando chega o momento de non darlle a espalda. E se saio moitas veces na radio ou nos medios escritos, podería alguen preguntarse se será porque fago bastante traballo que logo se ve reflexado nos medios, e por suposto sempre co beneplácito da nosa portavoz que me coordina en todo momento.

Porqué se intenta dar a imaxe de que o noso grupo non desexaba renovación e que estábamos cerrados á sociedade, cando saben que eso é falso e só había que mirar a nosa lista de candidatura á executiva local: En primeiro lugar, o antigo Sº Xeral anunciaba que se retiraba de primeira liña política e non formaba parte da lista, continuando que ésta a encabezaba a recen chegaada e flamante portavoz no concello a Sra Veleiro cuns resultados electorais impresionantes para o noso partido e que esta lista contaba con 10 militantes, 6 dos cales eran menores de 40 anos e só tres repetíamos da anterior executiva. Cal é a aportación de renovación que fan os membros da outra candidatura que non faga a nosa ou é que a xente que participou en candidaturas do BNG fai xa case 20 anos son os renovadores e a nova imaxe da política non noso concello. A diferencia e que nós non compramos afiliacións, nós contamos cos que veñen e se achegan polo seu propio pé e animamos a participar a aqueles que mostran afiinidade co noso partido e así creo que debe de ser a forma de traballar nun partido político e o resto é política ficción para ocupar poder e ensinarse diante dos que lles dan cobixo a máis alto nivel por interés persoal.

Ante a falla de cultura política e de formación daqueles que falan e non se enteran de nada, aínda que logo van de analistas políticos sen saber que a xente do pobo se ríe deles, hai que ser burro para lanzar sentencias como que por lei os concelleiros xa recibimos unha asignación por asistencia ós plenos e ás comisións e eu cobro máis por telo pactado co PP, vaia falacia e vaia ignorancia por parte de quen escribe eso, polo menos poderías non dar unha información tan falsamente sesgada. Como ben sabe todolos veciños de Vilalba, posto que eu nunca o agochei, non teño a sorte de residir diariamente en Vilalba, porque traballo na refinería da Coruña e durmo habitualmente no piso que mercamos honradamente a miña muller e eu en Arteixo, polo que me desprazo continuamente entre Vilalba e Arteixo durante toda a semana, as veces durmo en Vilalba, as veces en Arteixo, as veces paso o día na miña querida terra e marcho a durmir a Arteixo xunto ca miña muller e filliña e as veces nos quedamos todos a durmir en Vilalba. Pero, como non saberá ou quere facer que non sabe, o inculto funcional que escribe esas cousas, o que merca unha vivenda de protección autonómica ten a obriga por lei de estar censado nesa vivenda, e nos mercamos unha e non acostumamos a ir contra as leis polo que estou censado en Arteixo e como tampouco saberá esa víbora, existen unhas dietas por desprazamento que tódos aqueles concelleiros que o estimen oportuno poden cobrar se teñen que facer desprazamentos para acudir ós actos oficiais do concello e no meu caso así é, posto que aínda que non o saiba esa mala persona, o meu gasto en gasoil mensual excede en moitas ocasións os 400 euros mensuais para poder desempeñar o mellor que poido o meu traballo como representante dos cidadáns vilalbeses e o que ingreso por vía destas dietas ata o de agora non chega nin ós 35 euros mensuais, xa que me coinciden comisións máis ou menos cada dous meses e plenos tamén, pero esta información está a disposición de todo aquel que o desexe, posto que é pública para tódolos veciños que a desexen preguntar no concello. Polo que hai que ter moi mala fé para decir que eu pactei un cobro extraordinario por ir as comisións e os plenos co PP, que falacia tan maliciosa para intentar desprestixiar a alguén, facendo ver que saco beneficio económico da miña participación política, máis ben o contrario, prodúceme bastantes gastos, pero eso xa o sabe a xente de ben.

Polo dito, aínda que éste é un dato que eu nunca agochei pero por si acaso non vos dérades conta, xa sabedes que estou censado en Arteixo, pero eu non teño a culpa de traballar aquí, ogallá puidese traballar en Vilalba pero o traballo para alguen da miña formación na nosa vila e prácticamente inexistente e non sei se terei que pedir perdón por intentar gañarme a vida, pero como xa dixo alguén, non todo o mundo e de familia rica ou está casado con ricos ou lle poden montar o chollo os seus “papis”. De todas formas ó mellor me pode decir alguen onde reside o flamante novo Sº Xeral, o señor Vidal, porque todo o mundo sabe que éste reside en Lugo, traballa en Lugo e non vexo que ningún deste foreros se preocupe por iso, ou por si algún concelleiro pasa o día noutro concello por ter o seu traballo alí. Creo que está máis que demostrado que a miña dedicación e implicación no concello está por riba da media da de moitos concelleiros en Vilalba e procuro ter unha vida a medias entre a miña casa en Vilalba (a dos meus pais ou sogros) e a miña casa en Arteixo.

Doutra parte non sei porque se me pregunta tanto por Xuventudes Socialistas, non dou descifrado cal é o problema da miña vida nas XSG, xa que fun durante moitos anos Sº Xeral da Agrupación de Lugo, fun membro da executiva galega, coordinador provincial de lugo, membro do Comité Federal nas JSE representando ás XSG, e fun Sº Xeral ata que me marchei a traballar á Coruña que o deixei nas mans dos que viñeron a continuación e dende aquela fun elexido sempre por eles Presidente de Honra da agrupación de Lugo, ata que cumprín 31 anos que tiven que abandoar a miña militancia nas Xuventudes Socialistas, por ser maior de 30 anos e aínda hoxe me chaman para colaborar con eles. Polo restante só teño que dicir que eu nunca militei na Agrupación de Vilalba de Xuventudes e non coñezo cal foi o seu funcionamento demasiado de cerca e de porque desapareceron, polo que de iso teñen que falar outros por certo moitos deles, os que tiveron maior poder, cercanos os membros da outra lista, polo menos no apoio a súa candidatura na Asamblea do outro día. Pero voltando o tema, da miña participación nas XSG non gardo máis que unha intensa actividade política, moi bos recordos, moitos amigos e compañeiros ós que aprecio e sei que a min tamen me aprecian en Lugo e case que en tódolos puntos de Galicia e incluso de España. E como non podería ser doutro xeito, durante tantos anos participei en moitas confrontacións políticas gañando e perdendo en moitas ocasións pero supoño que será o normal para os que estamos en política e que será algunha destas batallas as que poñen nerviosos a eses que falan, pero o que teño craro e que lonxe destas batallas, hoxe en día teño amizade con todos aqueles cos que tiven que guerrear algunha vez.

O último ó que me quero referir é a incultura política, a ineptitude, a falla de conceptos que moitos amosan cando queren dicir que se pode ser militante do PSdeG-PSOE e ser nacionalista, por favor, que veña Pablo Iglesias e que o vexa, un nacionalista non pode formar parte do proxecto que representa o PSOE ou o PSdeG-PSOE neste caso, deberían os nosos dirixentes ó máis alto rango de avergoñarse por deixar colar a calqueira ideoloxía dentro do PSOE, que para incultos e faltos de lectura política é un partido socialista e internacionalista con marcado carácter español como dí o seu propio nome, aínda que respetuoso coas identidades de cada unha das suas federacións que forman parte do partido pero en ningún caso nacionalista, por favor e por saúde democrática non sigan confundindo federalismo con nacionalismo, que con esas comparación así nos vai na educación política deste pais.

P.D. A algún vicioso-malicioso do PP que anda a revolver neste e case que en tódolos temas que teñen que ver conmigo, só lle digo que a ver se anda máis preocupado pola súa vida, que bastantes problemas ten, e se deixa de facerlle mal ós máis, non vai a sair queimado se consigue reventala paciencia dos máis porque ten máis cousiñas que agochar e moitas polas que estar caladiño para andar a éstos menesteres. O que avisa non é traidor.

Cartas a Antón de Bernardo García Cendán (21-11-08)

.
Meu caro Antón:

Xa vexo, meu amigo, que non te avisaron, pero non te amouques porque xa somos dous. A min tampouco me dixeron nada. E ti, por certo, nunca cantaches na Coral Vilalbesa, eu si; ti non fuches dos fundadores aló polo 62, eu si. Ti non te ocupabas de dirixir barítonos e baixos, eu si. Ti non suaches a gota gorda, no verao, metido naqueles locais que os Guntín ocupaban na praza, fronte á igrexa, para aprendermos O Consolo. Eu si pasei quenturas compartidas co Goldar e con Alfonso de Burgás que en paz descanse. E co Toñito Paz, por exemplo, do que algún día cómpre falar. Así que, Antón, non te queixes de ter que saber polo xornal, a toro pasado, que A Coral Vilalbesa reuniuse en plano de festa para outorgarlle unha homenaxe, seica moi sentida, ao noso amigo Pepe Roca, quero dicir, ao noso Roquiña de sempre. Eu tamén che confeso que sentín non ter sido avisado porque, aínda que agora non podo cantar, síntome dalgún xeito pertencente á Coral e tento seguir os seus avatares, para gozar dos seus éxitos e animar canto podo se, por momentos, a cousa decae. Por certo, cando han volver os moitos que estiveron e aínda cantan moi ben?. Pero, máis que pola Coral mesma, lamento especialmente, neste caso, non o ter sabido porque faría o posible por estar e loar coa miña presenza a figura do Roquiña, un auténtico paradigma de músico popular e entusiasta que eu fun admirando ao longo da miña neneza e adolescencia e que agora aínda suscita no meu interior esa nostalxia cuasi-romántica que os que xa temos anos demais non confesamos, por pudor, pero que revive, sen pedir permiso, cando a ocasión se presta. Xa sabes, Antón, que os do teu tempo, e tamén do meu, non podemos esquecer aqueles sábados nos que pola tardiña se cortaba o pelo ao son dunha habanera froito dun Mato, facíanse zapatos con melodía dun valls do Manolo do Longo ou se acariñaba a madeira dun moble en construción ao ritmo da xota da Romaxe de Tardade. Fermosa mocidade na que viviamos a vida vilalbesa baixo o imperio, por unha vez agradable, do do-re-mi-fa-sol con mandolina. Non se concibe o Roquiña sen os seus remates agudos de tenor indiscutible na Misa de Perossi, e moito menos sen o seu saxofón nas mans. Supoño que aínda se derrete de satisfacción cando escoita a sonoridade tibia, acariñante e case humana dese instrumento nas mans dos seus netos que, por fortuna, tamén aman a música.

Vivir nun pobo pequeno sempre tivo as súas dificultades das que tanto lles comprace falar aos sociólogos, pero tampouco se privan estes estudosos de loar o moito que ten de positivo. Porque nun ámbito comunitario a xente ten rostro, ten nome, ten biografía, e ademais, en cada persoa, amoréase unha chea de lembranzas que son, en substancia, a transparencia dese colectivo que todos formamos. Isto é algo que ti, Antón, me repites a cotío, e seguramente tes razón cando te laias de que non facemos dabondo para que ese nome persoal, esa figura que se nos fixo tan próxima, eses pequenos protagonismos cos que se foi fiando o tecido da nosa historia local saian á luz algún día e teñan o seu momento de gloria para gozo de todos nós. Como é, por exemplo, o caso do Santiago G.Cillero que aínda fai fermosas cancións non editadas. Ou como é o caso, agora, do Roquiña. Non che estrañe, pois, meu amigo, que eu aproveite as túas pícaras observacións e as túas reprimendas de cabreado veciño para poñer nestas cartas as referencias que ti non queres deixar que se perdan no río terrible do silencio. Curiosamente, non hai moito falábasme de que ninguén lle agradeceu publicamente ao Carlos G. Osa que tivese a valentía de emprazar na indiscutible dereita vilalbesa o contrapunto dun partido nacionalista de esquerda. E agora é momento axeitado, insístesme, de poñer en alto o nome de Martín que, nese mesmo ámbito hostil, foi quen de ir sementando paseniñamente, con anos de esforzo, unhas ideas socialistas que, esperemos, non sexan deturpadas por intereses espurios. Pois ben, meu Antón, eu tampouco quero que o silencio rele os méritos destas persoas, porque estou seguro de que non haberá vilalbés ben nacido que, aínda que non chegue nunca a darlles o voto, non recoñeza a importancia de ter alternativas, porque tal é riqueza da variedade que toda intelixencia normal acepta e aplaude.

E xa vai ben por hoxe. Cando comecei a escribir non agardaba unha misiva tan longa. Cóidate e non deixes de amolarnos coas túas andrómenas. Unha aperta. Bernardo

Artigo: "Los Amos del Mundo" de Arturo Pérez-Reverte" (Publicado no 1998)

.

(Artículo del escritor español Arturo Pérez-Reverte, publicado en 'ElSemanal' el 15 de noviembre de 1998 , y que ahora, diez años después, parece una visión de Nostradamus).

Usted no lo sabe, pero depende de ellos. Usted no los conoce ni se los cruzará en su vida, pero esos hijos de la gran puta tienen en las manos, en la agenda electrónica, en la tecla antro del computador, su futuro y el de sus hijos.Usted no sabe qué cara tienen, pero son ellos quienes lo van a mandar al paro en nombre de un tres punto siete, o un índice de probabilidad del cero coma cero cuatro.

Usted no tiene nada que ver con esos fulanos porque es empleado de una ferretería o cajera de Pryca, y ellos estudiaron en Harvard e hicieron un máster en Tokio, o al revés, van por las mañanas a la Bolsa de Madrid o a la de Wall Street , y dicen en inglés cosas como long-term capital management , y hablan de fondos de alto riesgo, de acuerdos multilaterales de inversión y de neoliberalismo económico salvaje, como quien comenta el partido del domingo.

Usted no los conoce ni en pintura, pero esos conductores suicidas que circulan a doscientos por hora en un furgón cargado de dinero van a atropellarlo el día menos pensado, y ni siquiera le quedará el consuelo de ir en la silla de ruedas con una recortada a volarles los huevos, porque no tienen rostro público, pese a ser reputados analistas, tiburones de las finanzas, prestigiosos expertos en el dinero de otros.

Tan expertos que siempre terminan por hacerlo suyo. Porque siempre ganan ellos, cuando ganan; y nunca pierden ellos, cuando pierden. No crean riqueza, sino que especulan. Lanzan al mundo combinaciones fastuosas de economía financiera que nada tienen que ver con la economía
productiva. Alzan castillos de naipes y los garantizan con espejismos y con humo, y los poderosos de la Tierra pierden el culo por darles coba y subirse al carro.

Esto no puede fallar, dicen.. Aquí nadie va a perder. El riesgo es mínimo. Los avalan premios Nóbel de Economía, periodistas financieros de prestigio, grupos internacionales con siglas de reconocida solvencia.

Y entonces el presidente del banco transeuropeo tal, y el presidente de la unión de bancos helvéticos, y el capitoste del banco latinoamericano, y el consorcio euroasiático, y la madre que los parió a todos, se embarcan con alegría en la aventura, meten viruta por un tubo, y luego se sientan a esperar ese pelotazo que los va a forrar aún más a todos ellos y a sus representados.

Y en cuanto sale bien la primera operación ya están arriesgando más en la segunda, que el chollo es el chollo, e intereses de un tropecientos por ciento no se encuentran todos los días. Y aunque ese espejismo especulador nada tiene que ver con la economía real, con la vida de cada
día de la gente en la calle, todo es euforia, y palmaditas en la espalda, y hasta entidades bancarias oficiales comprometen sus reservas de divisas. Y esto, señores, es Jauja.

Y de pronto resulta que no. De pronto resulta que el invento tenía sus fallos, y que lo de alto riesgo no era una frase sino exactamente eso: alto riesgo de verdad.

Y entonces todo el tinglado se va a tomar por el saco. Y esos fondos especiales, peligrosos, que cada vez tienen más peso en la economía mundial, muestran su lado negro. Y entonces, ¡oh, prodigio!, mientras que los beneficios eran para los tiburones que controlaban el cotarro y para los que especulaban con dinero de otros, resulta que las pérdidas, no. Las pérdidas, el mordisco financiero, el pago de los errores de esos pijolandios que juegan con la economía internacional como si jugaran al Monopoly, recaen directamente sobre las espaldas de todos nosotros.

Entonces resulta que mientras el beneficio era privado, los errores son colectivos, y las pérdidas hay que socializarlas, acudiendo con medidas de emergencia y con fondos de salvación para evitar efectos dominó y chichis de la Bernarda.. Y esa solidaridad, imprescindible para salvar
la estabilidad mundial, la paga con su pellejo, con sus ahorros, y a veces con su puesto de trabajo, Mariano Pérez Sánchez, de profesión empleado de comercio, y los millones de infelices Marianos que a lo largo y ancho del mundo se levantan cada día a las seis de la mañana para ganarse la vida.

Eso es lo que viene, me temo. Nadie perdonará un duro de la deuda externa de países pobres, pero nunca faltarán fondos para tapar agujeros de especuladores y canallas que juegan a la ruleta rusa en cabeza ajena. Así que podemos ir amarrándonos los machos. Ése es el panorama que los
amos de la economía mundial nos deparan, con el cuento de tanto neoliberalismo económico y tanta mierda, de tanta especulación y de tanta poca vergüenza.

Comentario dunha anónima a Punto e aparte

Publico este comentario do meu artigo que segue a dar luz a este tema, como poderedes observar non deixo de publicar tamén os que publican os enfadados polas miñas reflexións:



Comentario:

Meu Deus, lendo algún comentario podería suceder que algún pense que Martín non sabe perder… de ser así, malamente podería presentarse nunha lista ás municipais de Vilalba cos socialistas que sempre fomos perdedores neste pobo (aínda que iamos millorando).

Eu tamén son socialista, unha socialista abraiada da cantidade de afiliados que hai agora en Vilalba. Esto, en principio, sempre me produciría unha grande ledicia, ser cada día máis, poder gañar unhas eleccións municipais, ¡que bo plan!

Pero a cousa non é o que parece, toda esta xente que chegou ó PSOE tralas eleccións autonómicas, algúns antes (vistos os sondeos), ¿quen son?. Estamos en Vilalba, todos somos coñecidos, amigos, familiares, amigos de familiares, amigos de amigos, etc ¿a quen imos enganar? Se o sábado pasado estiverades na asemblea algún de vós crería que sofre alucinacións. Eu mesma relatei isto nun café coas amigas e botamos unhas risas guapas. Veredes, entre estes novos fichaxes que gañaron a votación están: rapaces que coñezo de toda a vida que sempre se manifestaron a favor do partido popular, rapaces de máis idade que sempre se manifestaron a favor do partido popular abertamente, outros veñen do BNG algúns rebotados e outros non sei, algún deles ía todavía nas listas das municipais anteriores, tamén hai persoas ás que non se lles podía nin falar de política e moito menos do partido socialista, non se lles podía pedir nin o voto nin a asistencia a un mitin (e so era para que se informasen…), outros non sei si andarán a coleccionar carnets de partidos políticos, e tamén están outros dos que falarei logo…
Poderiamos pensar que todos eles se deron conta agora de que o mellor proxecto é o socialista e decidiron apoialo, podería ser que algún o fixese agora porque antes estaba atemorizado, pero…¿todos eles á vez?, e ¿como pode ser que algún deles se declare “nacionalista” e milite no partido socialista? (que complicado). Eu opino que eles están no PSOE por un motivo que non ten nada que ver coa súa ideoloxía, por iso me parece tan grave que gañaran xa que penso que non son socialistas e tampouco o serán os seus proxectos nen as súas actuacións. Non sei moi ben que é o que son, aínda que creo, coma ti Martín, entender os seus intereses.

De tódolos xeitos, hai un tempo pregunteille a unha coñecida -novo fichaxe- nunha reunión do partido: e ti… ¡anda! ¿que fas por aquí? ¿non sabía que eras socialista? (e que eu, claro, inocente de min, pensei:¡que ben! outra socialista neste pobo), a pobre muller baixou a cabeza púxose moi colorada e dixo: non eu non, é que hai que vir… E isto para min é o máis triste, que alguén venda o seu pensamento, os seus principios, a súa ideoloxía… quen sabe porque, a que ten medo, non sei que pode ser e ¡non o entendo!. Estamos andando ó revés, non remataran xa eses tempos… Esto é Martín o que a min máis me doe, non tanto os amigos que van votar polo coleguilla, xa que: son amigos, senón estes outros que “teñen que ir votar”.

Por certo Martín, grazas por este artigo.

PUNTO E APARTE

Así se lle podería chamar o triste sentimento que moitos vilalbeses temos despois do acontecido o pasado sábado 25 de Outubro na asamblea do PSdeG-PSOE de Vilalba, onde se procedía a elección da nova dirección local. Cando moitos esperabamos que o proxecto encabezado pola doctora Veleiro fose un punto e seguido ao anterior liderado por Martín Seco Cendán, proxecto que pretendíamos culminara coa ansiada chegada da esquerda ao goberno de Vilalba, sobre todo despois da excepcional posición electoral que o PSdeG-PSOE conqueriu, coa compañeira Elba Veleiro ao fronte, nas eleccións municipais do 2007, resulta que debido as maniobras dalgúns dirixentes galegos e provinciais do partido e a insaciable ambición dalgún recen chegado fixeron saltar polos aires esa posibilidade. Seguro que moitos, preguntádesvos, ¿Qué puido pasar para que se permitira, ou mellor dito, se impulsara dende algúns membros da dirección galega e provincial do noso partido, que tralo éxito das eleccións municipais do ano 2007, se lle roubara a Elba a posibilidade de dirixir un proxecto tan ben traballado e que a todas luces merecía capitanear?

Ante as informacións aparecidas nas últimas datas sobre este tema, discutibles moitas delas e a falla de elementos de debate que teñen os veciños que se viron sorprendidos polo acontecido, véxome na obriga de aclarar moitos puntos que permitan ver con máis claridade o sucedido.

Antes de entrar en materia, gustaríame comezar esta reflexión facendo unha pequena homenaxe a un excelente socialista vilalbés que deixa as funcións de dirixente local do PSdeG-PSOE de Vilalba, labor exercida durante vinte largos anos que tiven a sorte de observar de cerca dende a miña infancia e nestes últimos catro anos máis de preto, traballando ao seu lado en funcións executivas na dirección do partido na nosa vila. Vinte anos cheos de éxitos e fracasos, pero sobor de todo de incansable traballo desinteresado, grandes sacrificios personais, coherencia na mensaxe socialista e incomprable honorabilidade. Vinte anos sostendo o proxecto socialista, incluso nos momentos máis duros, onde algúns dos que despois do sábado asumen cargos de dirección no Partido Socialista en Vilalba, se enchían a boca de insultos dirixidos ao noso partido e acusacións inxustas hacía os nosos dirixentes, utilizando continuas similitudes entre socialismo e corrupción. Dende o máis fondo do corazón, dun socialista convencido, o meu respecto e consideración hacia o seu traballo e o de aqueles que o acompañaron nesta dura tarefa. Espero, algún día, estar ao nivel político e humano que me levan demostrado nestes anos e poder ter aprendido algo deste nobre comportamento.

Voltando ao tema, o sucedido o sábado non é maís que o culmen dunha estratexia impulsada por algúns dirixentes galegos e provinciais, que se leva a cabo en Vilalba e outros puntos da provincia, co obxectivo de eliminar a todos aqueles compañeiros que dende as direccións locais poidan resultar incómodos, por ter a capacidade de actuar por si mesmos, sen tutelas de ningún tipo. En moitos medios se disculpa dita actitude coa busqueda dunha renovación necesaria nos lugares onde lles interesa, pero non é máis que un intento de agochar os intentos de perpetuación no poder por parte dalguns dirixentes máis preocupados por eles mesmos que por un bó proxecto colectivo para os respectivos concellos.

Con esta estratexia tratan de deixar fora de xogo a algúns membros da anterior executiva do PSdeG-PSOE de Vilalba xunto con moitos compañeiros novos, entre eles a nosa candidata a Sª Xeral, a compañeira Elba Veleiro. Estos novos compañeiros eran unha inmensa maioría dos que ían na nosa candidatura, xa que para que ninguén se confunda, na nosa candidatura de 10 membros da executiva só repetían 3 membros da anterior, dous dos cales, por certo, somos menores de 40 anos. Por eso non sirve de disculpa esa renovación necesaria, xa que na nosa candidatura era evidente e estaba avalada polas furnas e o traballo realizado no Grupo Municipal. O que realmente sucedeu foi o intento de impoñer unha nova dirección con xente, coa única virtude necesaria de comer na man dos dirixentes aos que me refiro, e todo esto sen importar que esta nova dirección local esté formada por antigos membros do BNG, algún deles expulsado de dita organización e que en ningún momento se lles oiu que renunciasen a súa ideoloxía anterior, e sen ter en conta, a pesar de ser denunciado en múltiples ocasións ante as instancias provinciais, as continuas fallas de lealtade e de respecto dalgún destes militantes,agora membros da executiva, hacia a anterior dirección do partido e algún dos membros do Grupo Municipal Socialista con continuos insultos e movementos de desgaste que trataban de erosionar o traballo e a honorabilidade dalgún compañeiro.

Cando falo de estratexia para acabar con nós por parte dalgúns dirixentes galegos e provinciais o digo porque se non, como se pode interpretar que a anterior dirección dunha agrupación local como a vilalbesa, non teña información de moitos movementos que se efectuan no noso Concello por parte dalgunhas Consellerías gobernadas polo noso partido, debido a que algúns dos seus dirixentes actuán a espaldas desta dirección e de parte do grupo municipal entre os cales se atopaba a súa portavoz e que todo siga igual aínda que se denuncie sucesivamente este comportamento ante membros da dirección provincial. Como se explica que a agrupación vilalbesa cuadriplique e case quintuplique o número de afiliados, pasando duns cuarenta a cento setenta, valéndose para facelo do apoio dalgúns membros da dirección provincial , e utilizando por parte dos membros do grupo ganador a votantes declarados do Partido Popular que logo se negan a colaborar políticamente co partido nas mesas electorais ou a participar nos actos que se organizan dende o partido, adícanse tamén a afiliar a membros das directivas de asociacións veciñais premiadas con subvencións da Consellería da que Eduardo Vidal é delegado na provincia de Lugo, asociacións como a de Oleiros, Mourence, Samarugo, Corvelle, San Lorenzo de Árbol ou San Simón, afilian a outras múltiples personaxes beneficiadas institucionalmente por estes dirixentes ou acuden tamén a amigos personais deste grupo de persoas, sen ter ningún deles o máis mínimo coñecemento e lealtade cos ideais e o funcionamento do Partido Socialista.

Como se pode entender que despois de que Elba Veleiro se comprometese valentemente a encabezar o proxecto socialista nas eleccións municipais de 2007 e tivese un resultado extraordinario para os intereses do socialismo vilalbés e da provincia, ao insuflar un número de votos decisivo para conquerir o goberno da Deputación de Lugo, se lle negue a posibilidade de encabezar a executiva vilalbesa, cando ela explicounos dito obxectivo aos membros dos dous grupos existentes na agrupación e á dirección provincial e a galega do noso partido, intentando co seu movemento encabezar unha lista de consenso na que conviviran os dous grupos e por parte de ditos dirixentes se lle negara dita posibilidade cunha falsa negociación onde en lugar de negociar, intentouse única e exclusivamente tratar de impoñer a Eduardo Vidal como candidato único e posicionándose craramente a favor dun dos sectores enfrentados, sendo o noso grupo o único que respetou a bontade da que creemos que era unha extraordinaria candidata a dirixir o noso partido e sabendo os dirixentes do partido que Vidal dimitira como Sº Comarcal do partido na Terra Chá debido a unha certa incompatibilidade moral de exercer dous cargos, un da administración e outro de dirección política e que neste caso non lles resulte incompatible co seu cargo na administración a dirección local dunha agrupación política.

¿Qué fará calquera veciño, serio e con prestixio do noso concello que puidera pensar en achegarse ao noso proxecto despois do acontecido con Elba Veleiro?,¿Qué pensarán os case tres mil catrocentos veciños que lle deron a sua confianza, nun proxecto que comezou fai só dous anos e que ven que se dinamita o sábado 25, sen mais motivo aparente, segundo as propias declaracións do novo Secretario Xeral a un medio de comunicación, que unha mellor coordinación por parte de quen non ten tempo para facelo e a súa experiencia que consideramos inexistente no seu caso?.

Por outro lado e como membro do Grupo Municipal Socialista no Concello de Vilalba quero destacar o indescriptible comportamento de parte dos meus compañeiros no concello, que lle dan a espalda a súa portavoz sen nin tan sequera comunicarlle a súa presencia na outra lista e sen explicarlle porque axudan a derruir ese gran proxecto de ilusión diseñado por Elba, do que eles formaban parte, e que por outro lado non renuncian a seguir representando.

Por eso, e como número dous da candidatura perdedora nesta asamblea, nego a información dada nos diarios e que non se cansa de repetir o novo Sº Xeral da agrupación vilalbesa, de que non existen duas fraccións enfrentadas na actual agrupación de Vilalba e que só existen duas correntes que difiren na forma de afrontar o traballo e que só teremos que esperar 15 días a que pase a marexada para voltar a normalidade. Nós, desexamos que os nosos veciños saiban a verdade e declaramos que esa fonda ruptura existe e vai moito máis aló dunha marexada de 15 días, porque na nosa candidatura sabemos é que existe un proxecto craramente definido e cun programa político elaborado para Vilalba como quedou demostrado nas eleccións do 2007 e que temos a honra de representar os que apoiamos a Elba, pero o que non coñecemos é o proxecto do outro grupo, porque simplemente cremos que non existe como tal, só existe unha acaparación dun espacio de poder, moito máis apetecible despois da chegada do socialismo ao goberno en Galicia e España.

Espero que estas liñas sirvan para que os nosos veciños coñezan un pouco máis do acontecido no seno do socialismo vilalbés que pode ter dado un paso atrás importante no proxecto común de ter unha Vilalba socialista a medio prazo e ademais de dar un toque de atención a algún dos nosos dirixentes galegos e provinciais, porque fondo error cometen as altas estancias do partido se premian este tipo de comportamentos, xa que despois non nos podemos extrañar de que aparezan transfugas que por beneficio persoal rompen gobernos de esquerdas tan esperados pola ciudadanía ou como está pasando nestas datas en certos lugares de España que algúns señores con responsabilidades de goberno municipal teñan que visitar os xuzgados por xestións irregulares como alcaldes ou concelleiros, se os responsables do partido non vixían a ética, os valores e a formación ideolóxica dos seus abanderados locais.

Mentras tanto os verdadeiros socialistas vilalbeses, sentimos que como comezaba esta reflexión o proxecto socialista encóntrase nun punto e aparte, e o tempo dará e quitará razóns. De momento, por parte dalgún de nós, convidamos aos veciños a reflexionar seriamente sobre o sucedido e traballar con nós no Concello onde seguiremos a representar os seus intereses que non vamos a deixar abandonados e no futuro xa se verá.