Esto é o que pasa cando non se fan as cousas ben e non se traballan os temas a tratar.Penoso que teñamos que acabar lendo cousas como ista que escribe Bernardo, co ben que comezaramos a lexislatura, pero ata que algúns nos apartaron da vida do partido non pararon, ¿teríamos razón nas nosas críticas?. Deixo a pregunta no vento. Lede a carta que non ten desperdicio ningún.
Lugo, 15 outubro 2010
Meu amigo Antón
Alégrame moito cando me chamas para facerme preguntas ás que debo responder nesta carta semanal. Alégrame, porque, se non, non sabería de que che falar. Pero agora, desque andas ao lonxe, as túas preguntas multiplícanse e a túa curiosidade volvese insaciable. O que pasa é que a moitas das túas demandas non sei responder, sobre todo responder con xeito, porque me falla a información: ben sabes, o máis do día estou en Lugo e cando chego a Vilalba pola noite a penas me atopo con ninguén mentres dou o meu paseo. Por certo que xa che dixera nunha ocasión, hai tempo, que ía fundar unha asociación que levase o pomposo nome de SOSVI, é dicir Serenisima Orde dos Serenos de Vilalba. A cousa viña dos meus recordos de neno e adolescente cando todos coñeciamos perfectamente aquela figura do sereno (o Cubano, para máis precisión) que facía un labor impagable, porque pasaba a noite enteira, co seu gorro e o seu chuzo, a percorrer as mesmas beirarrúas que eu pateo cada noite. O caso é que, como ti e máis eu temos comentado tantas veces, todo o mundo sabía onde atopalo axiña e contar así cunha axuda rápida e precisa ante calquera emerxencia, e iso, meu amigo, non tiña prezo.
Agora a cousa está moito máis modernizada, xa que aumentou o número de policías municipais que, ademais, sérvense de coches; pero o problema é que non é doado atopalos coa rapidez que sería precisa. E falo por experiencia. A cantidade de xente viaxeira que se detén, pola noite, a recadar informacións de certa urxencia é moita máis da que imaxinamos, e acabo por ser eu a única persoa que atopan para exercer o imprescindible servizo informativo. Nalgunha outra ocasión atopeime con casos moi graves de xentes sen teito e sen cartos, disposta a durmir á intemperie, aterecidos polo frío vilalbés que, como ben sabes, non é pouco. Pois a ti, meu Antón, ben se che acorda, porque cho teño contado, que non me foi nada doado atopar axiña algún funcionario que lles puidera dar algo de solución para que non amencesen tesos coma fungueiros. Así que matinei en organizármonos os que gustamos de pasear pola noite para, ao mesmo tempo, facer ese labor de axuda; pero nada, todo quedou en que o presidente de tal asociación son eu, e conto cun único socio que tamén son eu. Xa ves, Antón, que é verdade o que ti me dis a cotío: non teño dotes de organizador.
E aí tes, xa me enrrollei máis da conta, coma sempre, e, sen querer, deixo escrita media carta. En fin, volvendo a coller o fío, o que che quería dicir é que, como a miña vida vilalbesa é nocturna e case non vexo a ninguén, non son quen de recoller información para responder ás túas preguntas de curiosidade ilimitada. Antes aínda vía ao Luís do Serafín ou ao Chente da Ferrería ou mesmo o Docho que me poñían ao corrente, pero agora non dou con eles, supoño que saen máis cedo.
Dixéchesme que che falara de como vai a vida no Concello. Pois, meu amigo, eu ben quixera informarte, pero, claro, non vou aos plenos (non podo, aínda que debería) e, por outra parte, os meus amigos que ás veces van, esta tempada tamén andan alleos dabondo a canto se coce na vida oficial do municipio. Leo a prensa, iso si, pero tampouco hai demasiadas noticias. E isto é o grave. Se cadra, equivócome, pero teño a sensación de que non hai oposición ou, de habela, non funciona, porque a penas aparecen críticas ou disputas sobre as propostas e os feitos da alcaldía. E se non hai dialéctica, evidentemente tampouco hai vida. Chegaron mesmo a me comentar que hai pouco tempo os da oposición presentaron algunha moción para que o grupo de goberno demandase cousas que, polo visto, xa estaban concedidas, e os da moción deberían sabelo, pero non se decataran. E así, as cousas non van ben. Aínda que non fose máis que por mover o ambiente nesta época en que xa se sente a proximidade das eleccións, era de esperar que as intervencións dos concellais da esquerda fosen máis abundantes, máis penetrantes e máis pertinentes, contando co Irimia, claro. Pero, xa digo, se cadra, ando equivocado e nese caso pido escusas.
Onte escoitei na radio que algún dirixente socialista acusou ao alcalde de non ter ido ás Pontes para defender os postos de traballo ameazados polo decreto das minas. A acusación é moi discutible, pero a resposta da autoridade que eu oín foi especialmente curiosa: viña a dicir, se non entendín mal, que os socialistas deberían calar, xa que non poden alardear de defensores do traballo porque Zapatero é o culpable de todo. Supoño que quixo dicir que tamén é responsable da política vilalbesa, xa que diso se trataba. Por certo, será tamén o presidente o culpable de que o alcalde non quixera reducir algo os seus emolumentos, ao menos coma expresión simbólica de resposta á crise, como, por certo, estamos a facer todos os funcionarios?. Despois de todo, disque cobra máis de dez millóns de pesetas anuais, tanto ou máis ca moitos alcaldes de cidades moi importantes. Xerardo é listo, ben o sei, pero desta vez deixou escapar o que sería un bo xesto pola súa parte. Non sei o que opinas ti, meu Antón, pero estas son algunhas cousas da nosa municipalidade que che ofrezo mentres agardo os teus comentarios ... publicables.
Non quero nin debo ocupar máis tempo desta emisora, así que vou rematar, pero non quixera deixar de aludir a unha das túas preguntas que se interesaban polas actividades culturais. Sorprendeume, porque ti non es precisamente un seguidor dos asuntos culturais, pero seica soubeches polos do IESCHA que unha coñecida túa por parte de pai, veciña de Castro de Rei e profesora en Vilalba, Carme Cabaneiro, ía expoñer unha parte importante da súa obra pictórica no salón do auditorio vilalbés. Efectivamente así é, e eu non me privei de ir véla e facer un percorrido demorado e contemplativo. O seu estilo xa o coñecía, e alí está en todo esplendor: colores suaves anti-stress, moi expresivos, e, omnipresente, unha figura de muller desposuída de todo artificio, mesmo sen pelo, que a autora converte en palabra, na súa palabra, coa que trata de abarcar a realidade, coma se declamara un poema. De feito, a exposición titúlase “palavras” (sic). Ti, Antón, disto non entendes nada, pero impóñoche que, se che cadra vir pola vila, non deixes de achegarte ao auditorio: teño a sensación de que gozarás vendo aquela moza que na simplicidade de liñas sen aderezos, converte en palabras o seu ollar, a súa postura e a disposición do seu corpo no conxunto de cada cadro, e cada palabra fala de tenrura ou de desacougo ou de esperanza. E, para regalo engadido, hai tamén uns cadros doutra pintora, para min descoñecida, pero que me chamou moito a atención. Creo que se chama Beatriz. Ten un estilo moi peculiar onde as palabras son reais, palabras escritas, pero non son para ler senón para que, xuntas, se transformen nun rostro que se fai adiviñar, coma se estivera agochado por tras delas, deixando de cando en vez, ben destacados, uns ollos e unha boca, tal como se observa nun autorretrato que se fai a autora. Meu amigo Antón, vale a pena. Chámame cando veñas pola vila e eu acompañareite encantado. Así, ao tempo que che explico, aproveito para ver de novo esa exposición.
E por hoxe nada máis
Xa sabes canto te aprecia o teu amigo
Bernardo
