Recordo que chegou como un soplo de aire fresco, que inundou a sede socialista de Lugo de simpatía e dun inconfundible discurso marxista que difundía cunha notable oratoria. Era como un deses vellos republicanos que semellan falar coa voz da verdade. Puro no discurso e puro de corazón, sempre disposto a compartilo cos mais. Comportábase como un gran nas posaderas dos necios e poderosos e como un compañeiro leal de todos aqueles que compartíamos o seu proxecto. Foi un magnífico Secretario Xeral de Xuventudes Socialistas en Lugo e traballou a reo para conquerir o troco político que necesitaba a nosa cidade, ademais de facer da organización xuvenil unha auténtica escola de formación e ideas. Ó tempo que gañaba peso e con éste, posición para roubarlle os rebotes ó seu gran amigo Pedro, tamén gañaba autoridade moral para defender o seu comportamento crítico a todo aquel que se desviase do camiño marcado pola liña recta da moral e da ética, conquerindo con esta actitude, afastarse dos postos de decisión que quedaban reservados para outro tipo de compañeiros. Pero esto non era un problema para Bruno, que acompañaba ese compromiso co posicionamento crítico, cunha inmensa afabilidade e cun eterno sonriso debuxado na sua cara.
Compañeiro, alá onde estés, o lugar onde se atopan os bos e xenerosos, reuniraste con teu compañeiro chairego de batallas, para voltar a formar esa esquerda socialista que traballe para conquerir mellorar a situación dos que menos teñen. E dende alí, non te olvides nunca de agasallarnos co teu inesquecible: Saúde, socialismo e república e Visca o Barça.
Nunca te esquenceremos, ata sempre compañeiro.
1 comentario:
A casualidade quixo que se fora no mesmo fin de semana que Marcelino Camacho...Non tiven a sorte de coñecelo, pero si boas referencias. E teño oido falar del. Ben, por certo.
Unha aperta Martin.
Publicar un comentario