Lugo, 8 de outubro do 2010
Meu amigo Antón
Supoño que non che molestará que lle conte aos nosos oíntes algo da conversa que tivemos onte á noite mediante os nosos teléfonos móbiles. Na carta anterior xa expliquei para quen nos escoite, que tiveches a sabia decisión de utilizar este trebello ao que te resistías fortemente, quizais por medo a non entenderte con el, como ti me explicaches, aínda que eu siga a crer que a razón principal non era esa senón a de non gastares os teus cartiños en mercalo. E a verdade é que non sei para que queres máis euros, pois tes dabondo para vivires sen anguria o tempo que che quede, e, por riba, nun caso de apuro, tes o apoio dos teus fillos; pero en fin, así son as feblezas humanas: por moi vello que un sexa, a ambición do diñeiro, de posuír cousas, segue a ser moi grande. Claro que sempre se pode explicar. Se cadra, o feito de dispoñer dalgúns aforros pode atraer cara a ti a consideración e o cariño dos netos, un xeito de mercar o seu agarimo; ou pode ser tamén unha manifestación de autonomía propia en relación co resto da familia, coma se lles dixeses: estou con vosoutros, pero tamén podería amañarme sen o voso coidado. Despois de todo, esta é unha actitude moi actual, moi moderna, a de non dependermos de ninguén. Sempre penso niso cando, ao saír da casa polas mañás, contemplo a tanta xente de idades avanzadas que fan cola para comprar o cupón do Xacobo ou as loterías na casa do Rosendo Formoso.
.
Pero ben, non era diso do que che quería falar nesta carta. Quería referirme a unha anécdota do que lle aconteceu a unha amiga túa e coñecida miña cando ía apresurada pola rúa da Raíña, en Lugo, cara a manifestación o día da folga xeral. Ela contoucha entre risas e ti quedácheste aparvado sen saber como reaccionar. Entón colliches o móbil para que eu che explicara por que aquela muller lle daba tanta importancia ao acontecido. Ao final, todo era cuestión dunha palabra que non entendiches. A min paréceme que vale a pena reproducir aquí a túa narración por se os nosos oíntes queren apreciar a catadura moral do acontecido.
.
O caso é que, polo visto, a túa amiga pensou en mercar unha chucharía nun establecemento que tiña as portas a medio pechar mentres o propietario estaba vixiando desde fóra. Ela preguntoulle se podía entrar e el respondeulle (en castelán, claro) que agardase un anaquiño, que axiña ía abrir o establecemento en canto mesmo pasase toda aquela mugre. Ti evidentemente non sabías que era iso da mugre e polo tanto non entendiches por que á túa amiga lle respondera ao dono do establecemento de tan mala maneira. Pois ben, meu amigo, eu tiven que cho explicar: mugre non é o nome dun sindicato nin o dun novo partido nin dunha sospeitosa asociación cultural, non, mugre é o que cheira mal, o que fede a porcallento e sucio, o que é desprezable por desagradable. Espero que agora entendas o cabreo da túa amiga, e tamén espero que se alguén nos escoita pola radio se faga idea dos modos que empregan algúns lugueses que pasan por seren moi educados, ben considerados e mesmo xente fina. Podería ese señor estar en desacordo coa folga e mesmo estar anoxado cos manifestantes, estaría no seu dereito, pero, meu amigo, non puido resistir o se pasar ao insulto, porque, seguro que empurrado polo seu cabreo, fixo aflorar o prexuízo que levaba moi dentro, e do fondo da súa mentalidade xurdiu a súa idea de que facer folga e manifestacións é cousa das esquerdas e non de xente civilizada, inda que defendan os seus dereitos. Os conservadores tamén fan manifestacións de cando en vez, pero son manifestacións civilizadas, de xentes como Deus manda, que non lles piden aos comerciantes que pechen as portas. Os conservadores non son mugre, non, que se duchan a diario, ou que pensabas?.
.
Amigo Antón, supoño que me permites dicirlle aos oíntes que estes comentarios non son meus senón da túa autoría en canto soubeches o que era iso de mugre. Eu non fago máis que reproducilos. Pero engado pola miña conta que aquel comerciante debía medir os seus insultos, porque seguramente non matinou en que moitos dos que ían na manifestación terían mercado cousas no seu establecemento sen que o tal home se vira na obriga de botalos por falta de hixiene. Pero, en fin, aínda andamos como andamos de formas civilizadas.
.
E outra cousa, meu Antón. Dáme moita pena que andes, esta tempada, metido en médicos, sobre todo agora que, ao estares lonxe, fáltache o teu, o de toda a vida. Efectivamente, cadro de acordo contigo no moito que vale un profesional da menciña, médico ou enfermeira, que sabe estar preto dos pacientes neses momentos de anguria en que nos afrontamos aos nosos males. Están ben os especialistas, están ben os grandes expertos que che miran unha parte do corpo, a que lles corresponde, e non se fixan nas outras partes de corpo e alma porque non é da súa especialidade. Están ben porque fan falla e ás veces, por fortuna, logran o remedio. Pero os que vivimos nos pobos sabemos ben o que representan aqueles profesionais que son coma da casa, aqueles que mesmo parece que só con se presentaren diante do enfermo xa aportan un pouco de saúde. Aquí, polo teu mandado, tería que poñer nomes, pero non ouso facelo por non ferir aos que esqueceriamos inxustamente, pero, se che parece, aproveito esta carta para mandarlles da túa parte e da miña aos nosos médicos domésticos e amigos (eles ben saben quen somos) o agradecemento máis fondo polas palabras que nos din e os ánimos que nos infunden. Unha das cousas máis bonitas de vivirmos nun lugar pequeno coma Vilalba é a de podermos contar non só cun médico senón cun médico ou médica que ademais é amigo e que saben non facer moito caso das imposicións que lles veñen da Consellería para que non se paren moito con cada enfermo. A iso os burócratas chámanlle produtividade, pero eles, os doutores, ao desobedecer un pouco as normas, están falando de amizade que é cousa máis bonita. Estou seguro de que quen escoite, estará pensando nun nome que lle resulta querido e que ten gardado no seu corazón. De novo, Antón, estouche agradecido por terme dito estas palabras que eu transmito coa miña aprobación e seguro que coa de moita xente.
.
E nada máis. Isto saíu longo en exceso, pero agora non teño gañas de abreviar e así o deixo. Recibe, na túa lonxanía compostelá, unha forte aperta do teu amigo
.
Bernardo
No hay comentarios:
Publicar un comentario