jueves, 13 de junio de 2013

ESPERANDO A QUE VOLVAS DESA LONGA NOITE


Non sei cando sucede exactamente, pero hai un momento na vida , no que un pai e un fillo se poden convertir en amigos e esa amizade é unha das mellores herdanzas que un pode recibir. As conversas, os consellos, as diverxencias xeracionais, as vellas historias son inolvidables e recordo unha forte necesidade por estar preto de ti.

Ese día fumos a comer ensalada, que non era prato do teu gusto, pero disfrutaches do lindo compartindo con Uxía un xeado, ao teu gusto, con dous bolas e sen nada por riba. Facía boa tarde e observei como poñías ollos de satisfación vendo como a neta e a abuela xogaban nos columpios do Seixedo, ata que o sono se apoderou de ti e comezaches a toquear no banco onde estábamos sentados e pensei que coma sempre a noite tiña sido longa no despacho da nosa casa. Antes de voltar para Vilalba, pedinche que me levaras uns paquetes, unha "comenencia do Zolo" como sempre, pero aproveitei para obsequiarte cunha caixa de albariño caseiro, dese que tanto te gusta. Pedíchesme un bico antes de marchar, como fixeches día tras día dende que teño uso de razón, que importantes son os bicos papá!!! e sentín a vosa ausencia, eso que se sinte cando marcha alguén moi querido do teu carón, pero fora un día extraordinario. Cando xa tiña decidido marchar para a cama, recibín unha inesperada e insitente chamada do tío Bernardo, nun ton nervioso que me informaba de que tiña que sair para o Hospital Xeral de Lugo porque tiveran que ingresarte e non tiven boas palpitacións. A viaxe foi un inferno, nada funcionaba, o mobil quedábase sen bateria e o cargador negábase a darlle vida ao teléfono, acabei por rompelo en pedazos e pensar que algo moi malo estaba sucedendo.

Cando cheguei xa estabas durmido, non puiden voltar a mirar esos fermosos ollos e mentres o médico me informaba, só puiden agarrar a túa man con forza e pedirche ao oído que loitaras, que o fixeras por nós e prometinche que sempre estaría con mamá e os meus irmáns cando estes me necesitasen. Saín a rúa, axeonlleime e berrei, chorei e non atopei consuelo, sabía que te perdía e necesitaba respostas, pero estas non chegaban. Camiñei kilómetros polo hospital nunha longuísima noite e ata lle pedín a ese Diós que non rezo, que fixese un miragre, pero as miñas pregarias foron en vano. Pensei que a mamá esperaba de min aplomo e que me comportara como un fillo adulto que asume as súas responsabilidades e como te prometera cumplín co meu cometido, pero aínda hoxe, papá, despois de tres fugaces anos, as bágoas nublan a miña vista esperando a que volvas.

Quérote 

1 comentario:

Rosa María dijo...

Bello sentimiento posado a la docencia de los hijos. El amor es el legado mayor que nos deja el ser humano. Yo en una etapa de dolor por el viaje de mi madre, sé y posiciono esos sentimientos en cada poro de mi piel y en la fortaleza de mi alma.
Un abraciño,
Rosa María Milleiro

Nota: Es el primer comentario que hago desde el día que Dios llamó a mi madre.