Síntome na obriga de publicar este precioso artigo de Bernardo García Cendán, amósanos nesta carta o que alguén coma min lle gustaría poder escribir sobre o caso do paquistaní agredido na noite vilalbesa. Felicidades.
.
.
.
.
.
.
Meu amigo Antón:
Que non, xa che dixen onte que non, que nesta carta non che vou falar de política e moito menos dos políticos. Xa sei as ganas que tes de que comente o asunto dos coches do Concello mercados cos cartos da crise, e de que tamén lles mande un recadiño a persoeiros emerxentes na oposición que, polo que me contas, tentan reproducir os xeitos do gobernante; pero non o vou facer. Xa que queres tirar a pedra, faino coa túa propia man e non me metas en máis leas: escribe ti unha carta e eu tratarei de que a poñas nas ondas coa túa propia voz, aínda que, se cadra, a túa voz delátate e todo quisque acabará por saber quen es, Un risco que ten que correr, pero, se queres que a xente baile, es ti quen debes poñer a música. En todo caso, meu Antón, na carta de hoxe non hai política, desa que andar pola casa, nin persoeiros da política, deses que tanto te preocupan.
Entón de que imos falar?. Pois aí tes, vou coller outra idea túa luminosa da que me fixeches partícipe e que me pareceu moi axeitada para comunicar aos nosos oíntes. Hai xa uns días, camiñando polas rúas, puxeches cara de poeta para, dicíasme, facer unha homenaxe a alguén que non che saía do pensamento. Contáchesme que cada fin de semana aparecía pola vila un rapaz que non deixaba bar sen visitar nin taberna nin pub nin tugurio de beber sen se facer presente. E nas mans nunca traía puños pechados nin penduraban palabras agresivas dos seus beizos. Neles había sorrisos frescos que non esmorecían nas horas nocturnas, e, no canto dos puños, as súas mans traían ... rosas, só rosas, poida que caraveis, en todo caso, flores susceptibles de se trocar en palabra de amor entre os mozos e mozas que llas solicitaban. Eu non o coñezo, pero, polo que me comentaches, parece que o seu corpo esvelto e moreno é por si mesmo a metáfora desa mensaxe que a cotío nos manda o Deus da xustiza, da igualdade e da misericordia: corpo exótico e alma ridente que veñen de lonxe para nos falar suavemente das nosas obrigas coa paz. Sen armas na man, só flores; sen palabras agresivas, só os dentes brancos dun sorriso; sen provocacións, só unha faciana aberta ao encontro. E así foi o encontro: bateu cunha fera besta autóctona, desas que andamos a fabricar nesta sociedade de gran consumo, de pouco pensamento e de menos amabilidade. E a besta fixo o que sabe facer: varrer o sorriso daquela cara inocente cun puño adestrado, non para o traballo senón para o altercado máis arbitrario. Agora agarda no cuarto do hospital un futuro moi incerto, e, mentres, imaxino que pensa e dálle voltas a un por qué ao que non lle atopa resposta. Terá na súa mente as imaxes descoloridas daquela súa aldeíña paquistaní onde soñaba futuros moi lonxanos, onde posiblemente xa non teñan lembranzas del, onde nunca lle farán unha homenaxe. E o seu ansiado novo mundo, este que lle ofrecemos, onde buscaba acubillo, tampouco lle fixo outra homenaxe ca dun puñazo letal. Pero, afortunadamente, tampouco aquí, nesta nosa Vilalba, andamos todos cos puños por diante: moitos mozos e mozas chegaron a aprecialo e mesmo a aceptalo na mesa das copas nocturnas, e, como non sabían dicir o seu nome de pronuncia difícil, adoptárono como Javier. Ti, Antón, pregúntasme: non chegarán estes amigos a lle facer unha homenaxe reparadora?. Non o sei, pero eu, seguindo os teus mandados, poño aquí, nesta carta das ondas, a voz máis sa de Vilalba para lle dicir que somos moitos a estar con el na angustiosa estadía dun cuarto de hospital.
Meu Antón, ata aquí a carta de hoxe na que non che falei nin de política nin de políticos, unha carta que resultou moito máis curta do habitual, pero non menos intensa. Grazas por me ter dado, coas túas ideas, a oportunidade de chegar dalgún xeito ao Paquistán lonxano cunha palabra de paz.
Ata outra, se Deus o quer. Do teu amigo
Bernardo
Que non, xa che dixen onte que non, que nesta carta non che vou falar de política e moito menos dos políticos. Xa sei as ganas que tes de que comente o asunto dos coches do Concello mercados cos cartos da crise, e de que tamén lles mande un recadiño a persoeiros emerxentes na oposición que, polo que me contas, tentan reproducir os xeitos do gobernante; pero non o vou facer. Xa que queres tirar a pedra, faino coa túa propia man e non me metas en máis leas: escribe ti unha carta e eu tratarei de que a poñas nas ondas coa túa propia voz, aínda que, se cadra, a túa voz delátate e todo quisque acabará por saber quen es, Un risco que ten que correr, pero, se queres que a xente baile, es ti quen debes poñer a música. En todo caso, meu Antón, na carta de hoxe non hai política, desa que andar pola casa, nin persoeiros da política, deses que tanto te preocupan.
Entón de que imos falar?. Pois aí tes, vou coller outra idea túa luminosa da que me fixeches partícipe e que me pareceu moi axeitada para comunicar aos nosos oíntes. Hai xa uns días, camiñando polas rúas, puxeches cara de poeta para, dicíasme, facer unha homenaxe a alguén que non che saía do pensamento. Contáchesme que cada fin de semana aparecía pola vila un rapaz que non deixaba bar sen visitar nin taberna nin pub nin tugurio de beber sen se facer presente. E nas mans nunca traía puños pechados nin penduraban palabras agresivas dos seus beizos. Neles había sorrisos frescos que non esmorecían nas horas nocturnas, e, no canto dos puños, as súas mans traían ... rosas, só rosas, poida que caraveis, en todo caso, flores susceptibles de se trocar en palabra de amor entre os mozos e mozas que llas solicitaban. Eu non o coñezo, pero, polo que me comentaches, parece que o seu corpo esvelto e moreno é por si mesmo a metáfora desa mensaxe que a cotío nos manda o Deus da xustiza, da igualdade e da misericordia: corpo exótico e alma ridente que veñen de lonxe para nos falar suavemente das nosas obrigas coa paz. Sen armas na man, só flores; sen palabras agresivas, só os dentes brancos dun sorriso; sen provocacións, só unha faciana aberta ao encontro. E así foi o encontro: bateu cunha fera besta autóctona, desas que andamos a fabricar nesta sociedade de gran consumo, de pouco pensamento e de menos amabilidade. E a besta fixo o que sabe facer: varrer o sorriso daquela cara inocente cun puño adestrado, non para o traballo senón para o altercado máis arbitrario. Agora agarda no cuarto do hospital un futuro moi incerto, e, mentres, imaxino que pensa e dálle voltas a un por qué ao que non lle atopa resposta. Terá na súa mente as imaxes descoloridas daquela súa aldeíña paquistaní onde soñaba futuros moi lonxanos, onde posiblemente xa non teñan lembranzas del, onde nunca lle farán unha homenaxe. E o seu ansiado novo mundo, este que lle ofrecemos, onde buscaba acubillo, tampouco lle fixo outra homenaxe ca dun puñazo letal. Pero, afortunadamente, tampouco aquí, nesta nosa Vilalba, andamos todos cos puños por diante: moitos mozos e mozas chegaron a aprecialo e mesmo a aceptalo na mesa das copas nocturnas, e, como non sabían dicir o seu nome de pronuncia difícil, adoptárono como Javier. Ti, Antón, pregúntasme: non chegarán estes amigos a lle facer unha homenaxe reparadora?. Non o sei, pero eu, seguindo os teus mandados, poño aquí, nesta carta das ondas, a voz máis sa de Vilalba para lle dicir que somos moitos a estar con el na angustiosa estadía dun cuarto de hospital.
Meu Antón, ata aquí a carta de hoxe na que non che falei nin de política nin de políticos, unha carta que resultou moito máis curta do habitual, pero non menos intensa. Grazas por me ter dado, coas túas ideas, a oportunidade de chegar dalgún xeito ao Paquistán lonxano cunha palabra de paz.
Ata outra, se Deus o quer. Do teu amigo
Bernardo
No hay comentarios:
Publicar un comentario