Só preciso a miña felicidade e a liberdade de todos por iso hai veces que non podo dicir publicamente o que penso porque atenta contra as construccións vitais de pseudofelicidade dalgunhes
e contra todos aqueles que se proclaman adalides da liberdade
por eso non podo dicir publicamente que as cuotas femininas me parecen unha degradación hipócrita das nosas capacidades
e que cada un fale na lingua que lle pete, sempre e cando non lle digan ós demais en qué teñen que falar
porque, entonces, diríanme, ti non eres feminista
porque entonces, diríanme, ti non eres galeguista
e logo situaríanme "no outro bando"
(e caería na estúpida trampa de xustificarme... aínda que tente evitalo, caio moitas veces)
porque a xente para vivir precisa simplificar o mundo en dicotomías
un adolescente maduro é o que logra discernir entre as dicotomías que os adultos se impuxeron hai séculos para madurar
é máis fácil catalogar que respectar
dividir a humanidade en navetas clasificadas que comprender os porqués dunha soa persoa
as dicotomías clasificatorias son cómodas e seguras
cando tiña dazaseis anos, cría na dictadura do proletariado
cando tiña dazaoito, os meus amigos comunistas desprezaban a miña militancia socialista
cando tiña vinte, estaba exiliada na Bretaña dos insultos dos que se sentían á miña dereita, dos desprecios dos que se sentían á miña esquerda e da miña propia incómoda presencia ante aqueles que murmuraban "xa cambiará"
e cambiei.
volvínme libertaria, porque libre non sei se o darei sido nunca
e se alguén me pregunta cal é agora a miña ideoloxía, direi que libertaria, e entonces han quedar pensando
porque non hai ningún partido político, ningunha asociación, ningunha causa
que se declare libertaria unicamente
pero saberán
que se me impoñen a min por diante de outros
irán contra a miña "ideoloxía"
que se impoñen algo meu a outros
irán contra a miña "ideoloxía"
que se impoñen, simplemente,
irán contra min
e eu non hei ir contreles
só escribirei o que me pete, donde me pete e cando me pete
.
.
.
.
Podedes seguir os escritos de Lupe no seu Blog "CONGOSTRAS", ca seguinte dirección:
.
.
.
.
2 comentarios:
esta reflexión alentáchela ti cando me dixeches que non meu blog non había entradas de compromiso, aínda que eu sigo pensando que todo é política. E eu fago política cando traballo, cando ando en moto e cando vou compra-lo pan. Alégrome de que che gustase, e espero que ós teus lectores lles guste tamén.
Un vikazo inmenso
Gracias Lupe, hacía tiempo que unas palabras no conectaban de esa forma con mi corazón. Y es que al irlas leyendo iba traduciendo sentimientos que hay en mi y que jamás sabría expresar de esa forma, supongo que porque todavía no he logrado ser así de libre. Adoro esa valentía y no podía quedarme callada. Sé que con este comentario me tacharan de cursi o pelota, pero tratando de ser libre, también diré que escribiré y diré lo que quiera y así iré por el camino que quiero ir.
Un beso.
Carmen Seco
Publicar un comentario