Lugo 17 abril 2009
Hai moito tempo que non che escribo porque o teu forno non estaba para bolos. Supoño que non che importa que lle diga aos nosos oíntes que eran cuestións de saúde as que afectaban o teu estado de humor. Afectaban e aínda afectan, pero teño a sensación de que vas recuperando e de que xa comezas a andar máis receptivo. Así mo pareceu as poucas veces que nos atopamos ao longo da Semana Santa e puiden gozar de novo cos teus comentarios. O primeiro deles foi efectivamente moi típico do teu humor: Estabamos ambos contemplando o paso dunha procesión, a do Santo Enterro, e de súpeto puxécheste a camiñar ao carón da banda de música facéndome acenos para me achegara a ver unha estampa curiosa: o rapaciño do bombardino precisaba ir lendo a partitura e non atopou mellor xeito que colgarlla do colo da chaqueta á rapaciña que ía diante del. O teu comentario era de esperar: xa ves, meu amigo, dixéchesme, nunca hai grandes problemas senón grandes solucións, nisto como na vida o que importa é poñer a funcionar a imaxinación. A continuación deches en cismar nas filosofías do comportamento para buscarlle unha explicación a outra das estampas procesionais: xusto por tras do párroco camiñaban, con paso solemne e cara de circunstancias, o alcalde da vila con dous concelleiros e un deputado da Xunta, todos eles do PP. Non me fixeches agardar polo teu comentario que era, máis ou menos, deste tipo: se tales edís tiveran que ir, coma calquera, nas filas de devotos, seguramente non estarían, pero acompañar ao Cristo morto, en posto de privilexio, xa paga a pena porque seguramente acabará por lles dar réditos. E, claro está, non me deixaches sen a túa pregunta: oe, ti que es sociólogo, coidas que ese paseo político acabará en votos electorais?. Tal pregunta xa ma fixera eu mesmo a véspera, día de Xoves Santo. Fun ver algúns amigos curas pola zona da Mariña e chamoume a atención que en varias das igrexas que visitei aínda seguían co costume de poñer uns letreiros nos primeiros bancos coa privilexiada fórmula de “reservados”. Non cheguei a tempo para ver quen ocupaba tales lugares, pero era doado imaxinalo. Na nosa Vilalba, por fortuna, non había tal reserva, e alegroume porque confeso que a min nunca me compraceron moito tales excepcionalidades e polo tanto nunca as fixen cando tiven responsabilidades pastorais. Pero naquel momento en que estaba tranquilamente vendo contigo a procesión vilalbesa non tiña eu apetito de filosofías e por iso cando me preguntaches que andarían a buscar os políticos da procesión, só se me ocorreu conterche unha anécdota que lle teño escoitado a meu pai: parece ser que aló polos anos vinte había unha señora que ía tódolos días ás varias misas matutinas e non tiña inconveniente en comulgar en cada unha delas, con tal de que a viran os que as tiñan encargadas, porque sempre sacaban algo de propina pola súa presenza, e o cura don Juán Ramos, que era moi perspicaz e sabía do choio, cando lles daba a comuñón, antes de pronunciar a frase litúrxica, dicíalles coa boca pequena: industria, miña nena, industria. E ti, Antón, que sabías do cura e da interesada, botaches a rir, e a min alegroume porque foi a primeira vez que te vin rir en moito tempo.Iso xa pagou a pena.
E por hoxe nada máis. A ver se a semana que ven comentamos algo do uso do galego na Igrexa, porque tamén niso te fixaches con moita atención nesta semana santa. Pero xa debo avanzar que ámbolos dous apreciamos o labor do grupiño parroquial que prepara as cerimonias na nosa igrexa: están a facelo cada vez mellor. Agora non teño tempo para máis. Cóidate e recibe unha aperta agarimosa do teu amigo Bernardo
No hay comentarios:
Publicar un comentario