.
.
.
Outra tempada máis Bernardo volve a regalarnos as súas cartas que semanalmente poñen en relieve a actualidade e o pasado do noso concello e comarca. Un saúdo para él que sei que lee este blog e o agradecemento dos que disfrutamos coas suas verbas.
.
.
Meu amigo Antón:
.
Xa ves, meu petrucio, todo volve: os nenos á escola e nós ás nosas cartas. Unha nova xeira que eu non agardaba porque, aló polo mes de xullo, dixéchesme de xeito imperativo que non estabas disposto a seguir sendo o destinatario destas cartas. E, claro, sen a túa colaboración, non me pagaba a pena seguir. Os teus motivos para tal decisión resultábanme moi comprensibles e, por iso, non perdín un minuto en tratar de te convencer. Eu ben sabía que ti andabas coa mosca tras da orella porque sospeitabas, con razón, que máis dun dos teus veciños xa descubriran a túa identidade, e ti non queres de ningún xeito mostrar en público a túa faciana retranqueira. Es deses que arrebolan a pedra pero esconde a man. Sempre pasaches por ser home de orde, moi fiable para os que mandan, un xanciño disciplinado.
.
Non hai moitos días, un mestre que nos honra coa súa amizade comentábanos que moitos pais de alumnos, presuntos votantes peperos, cansáronse de rosmar polo baixo por teren que pagar os libros de texto, pero de ningún xeito quixeron manifestar publicamente as súas queixas. Ti non fixeches ningún comentario, de xeito que o amigo mestre olloume maliciosamente mentres me comentaba con disimulo: este é dos que gobernan, non?. Non, respondín, pero non quere que se lle note. Expliqueille que ti es dos que votan a quen lles peta, ou a ninguén, pero tes moito siso para o disimulo e para que non se che pechen as portas do concello, non vaia ser que perdas supostos privilexios. Aínda non hai tantos meses que che botaron chapapote no teu curral e puxéronche un punto de luz na porta da casa, cousa que, polo visto, non lles fan aos que non son da súa corda.
.
E tampouco é que sexas moi revoltoso, non. Eu sei moi ben de que pé coxeas e que, aínda sendo conservador, non gustas de comulgar con rodas de muíño, pero a xente pensa que o fas. O cura da túa parroquia, ignorando ser ti o receptor das miñas cartas, dicíame estoutro día que non eras un beato, pero si un home de fiar en cuestións parroquiais, e eu ríame polo baixo porque sei moi ben que non es precisamente dos máis adictos. Es un túzaro retranqueiro, un suíña, que sabe quedar moi ben: do pouco que atendes na prédica sempre has sacar unha frase ou dúas que che permita o comentario irónico coa xente da túa confianza. E o cura, pobre, confiando nos teus eloxios.
.
En fin, o caso é que, segundo me dixeches, non querías máis cartas porque colliches medo de que descubriran a realidade do teu xogo. Así que eu xa non pensaba proseguir esta correspondencia. Pero aconteceu algo inesperado. Foi na terraza do Peón o día de San Ramón, en plena festa. Achegóusenos unha rapaciña que eu xa non recoñecía, porque hai moito tempo que falta da vila e anda por Andalucía. Ti tampouco sabías dela nin ela reparou en quen sería aquel home revellido que estaba na miña compaña. O caso é que esa moza, chamada Maripili, contounos, en perfecto galego, que aló en Málaga non deixaba de ler por Internet as nosas cartas, e díxonos que as agradecía. Eu tamén lle agradecín tanto a deferencia de que nos lera como que o fixera tan gustosamente na nosa lingua, pero a miña principal sorpresa deste encontro foi que, de súpeto, ti, Antón, mudaches de opinión e manifestáchesme o desexo de continuar co mesmo xogo de carteo, por máis que puideras ser descuberto. O teu razoamento era que se alguén, estando tan lonxe, chegaba a saber cousas da vila grazas a nós, ben pagaba a pena seguirmos co asunto. Eu ben entendín que o que ti queres é que alguén dea a coñecer as túas teimas sen que se saiba que son túas. E aquí estamos: ti es a gorxa profunda e eu conformareime con ser a boca de ganso.
.
E de que imos falar neste primeiro día, pregunteiche onte mesmo. E ti, copiando aos vellos Tip y Coll, respondiches axiña: falaremos do goberno. Do goberno municipal, entendín eu, porque ben sabía que andabas alporizado polos xeitos autoritarios que, segundo me explicaches, empregou o alcalde para desfacer uns xardíns ao carón dunhas vivendas en Guadalupe. Eu non sei o que houbo, pero teño constancia de que o noso gobernante prometeulle solemnemente á Virxe dos Remedios en Mondoñedo que promovería o diálogo, e penso eu que non temos por que desconfiar das súas promesas, non cres?
.
En resumo, ti animácheste a seguir con esta leria e eu non ousei negar a nosa participación á simpatía de Carme, a rapaciña da emisora que promoveu esta correspondencia entre nó-los dous.
.
E, para comezar, xa vai dabondo. Cóidate e que Deus nos dea saúde e humor. Humor tamén e saúde para quen nos lea. Unha aperta
.
Bernardo
No hay comentarios:
Publicar un comentario